یزد امــــــــروز؛ نوروز در زمان های قدیم در اصل 13روز بود. بنا به پاسداشت دوازده ماه سال و روز سیزدهم را به خاطر نشانه ای برای پنجه به آن  اضافه کردند. ایرانیان چون عمر جهان را دوازده هزار سال می دانستند. نوروز را هم 12 روزه جشن می گرفتند. سیزده به در می تواند نشانه ای برای خمسه مسترقه یا نشانه ی آشوب و هرج و مرج کیهانی باشد. شاید به همین دلیل نحس شمرده می شده، چون اگر نشانه و نمادی برای پنجه ی آخر سال باشد که هیچ نظمی در آن حاکم نیست، یکی از دلایل نحسی این روز را این مورد می دانند.

طوایف و اقوام گوناگون در این روز سنت های مخصوصی داشتند و که در طول تاریخ دچار تحول و دگرگونی شده است. ریشه ی اصلی پیدایش روز 13 فروردین بطور واضح در میان فرهنگ پژوهان مشخص نیست. ولی در یک مورد اتفاق نظر وجود دارد و آن این است که این روز در میان ایرانیان باستان به هیچ وجه نحس نبوده بلکه روز سپاسگزاری از نعمت های خداوند بوده است و بخاطر همین به صحرا و دشت می رفتند و در کنار هم به شادی می پرداختند.

گروهی از صاحب نظران سیزده به در را برخاسته از هم¬زمانی این روز با فصل کارهای کشاورزی می دانند. این طور که پیداست هدف از سیزده به در حاصل خیزی بیشتر کشتزارها و مزرعه ها بوده است. و برعکس امروز که گاهی اوقات در روز سیزده به در ضررهایی هم به طبیعت وارد می کنیم.

از جمله رسوم این روز از پوشیدن لباس های نو گرفته تا به آب دادن سبزه ها و خوردن کاهو و غیره.

در فرهنگ اساطیری برای رسم های سیزده به در معناهای تمثیلی آورده اند که تعدادی از آنها به این قرار است: شادی و خنده در این روز به معنی فرو ریختن اندیشه های تیره و پلیدی است، روبوسی نماد آشتی و به منزله ی پاکیزه گردانیدن روح و نفس، خوردن غذا در دشت نشانه ی فدیه گوسفند بریان، به آب افکندن سبزه های تازه رسته، دادن هدیه به ایزد آب، گره زدن سبزه برای باز شدن بخت و تمثیلی با مفهوم پیوند زن و مرد برای تسلسل نسل ها و انجام مسابقه به ویژه اسب دوانی یادآور کشمکش ایزد باران با دیو خشکسالی است. بعضی ها می گویند که دادن سبزه به آب خاطرات بد سال کهنه را می شوید و از یاد می برد.

یکی دیگر از رسوم، پختن نوعی آش مخصوص است که در برخی نقاط به نسبت در امان ماندن از حوادث روز 13 تهیه می کنند. نرفتن به سفر، جدل نکردن در خانواده، روشن نگاه داشتن آتش چهارشنبه سوری تا روز13 فروردین که از اعتقادات مردمان باستان است از دیگر مراسم این روز می باشد.

در روایت دیگر آمده است که این آیین کهن ایرانی ریشه در یک رسم بابلی دارد که بابلی ها در روز بخصوصی بت هایشان را از بتکده بیرون آورده و کنار جوی آب و یا سبزه قرار می دادند و بت ها را تا صبح بیرون از بتکده قرار می دادند تا نحسی آن به در رود. در کتاب های تاریخی آمده است در سال 52 میلادی یونانیان روز 13 نوروز را به عنوان عدد نحسی وارد فرهنگ ایرانیان کردند. یکی دیگر از دلایل شاید این باشد که ستاره شناسان قدیم معتقد بودند که این روز مصادف است با روز استقبال یعنی روزی که آفتاب و ماه رو به روی هم قرار می گیرند و این روز ، روز نحسی بوده است. البته اعتقاد به نحوست در یک روز معینی در میان ملت های مختلف وجود دارد.

در کتاب آثارالباقیه ی ابوریحان بیرونی روز سیزدهم نوروز بسیار خجسته و نیک و در حقیقت به منزله ی جشنی بزرگ قلمداد شده است. به هر صورت روز 13 فروردین برخلاف باور عامه، در آیین ایران باستان روزی خجسته بود و مردمان به دامن دشت رفته که سپاسگزار آفریدگار پاک باشند.