یزدامـــــروز به نقل از نسیم صادق، نزدیک به دوهفته قبل بود که وزیر اقتصاد در مراسمی به مناسبت بزرگداشت روز خبرنگار از سوی وزارت امور اقتصاد و داریی برگزار شد، اظهار داشت: دولت ماهانه 3 هزار و چند میلیارد تومان یارانه می پردازد و شب هایی که قرار است یارانه بپردازیم، شب مصیبت عظمای دولت است.

و حالا بعد از این اظهار نظر جنجالی که با واکنش های متفاوتی هم از سوی مردم و هم از سوی اقشار مختلف مسوولان نظام روبرو شد، نوبت به وزیر نفت رسید تا وی نیز نوک پیکان خود را به طرف یارانه 45500 تومانی بگیرد و بگوید: جمع کردن پول هدفمندی و رساندن بموقع آنها واقعا عذاب الیمی است و همان طور که آقای طیب نیا وزیر اقتصاد نیز گفته‌اند، واقعا عذاب آور است.

دولتی ها درست می گویند، پرداخت 45500 تومان در ماه که هرماه نیز به تعداد روزهای تاخیر واریز آن افزوده می شود، کار عذاب آوری است، آخر وزیر نفت حقوقش بعد از ده روز تمام نمی شود و تا سر برج که حقوق بعدی اش را با هزاران اما و اگر واریز می کنند، حرص و جوش خرج و مخارج زندگی را نمی خورد.

دولتی ها راست می گویند چون نمی توانند یارانه پر درآمد ها را از کم درآمد ها تفکیک کنند، شاید علت آن سختی تمیز قرار دادن این دو قشر در جامعه باشد و یا شاید حوصله ندارند که اینکار را انجام دهند.!

امام دولتی ها بهتر است از شب عزای ملت- بخوانید شب های عزای ملت نیز با خبر باشند. شبی که یک کارگر نگران اخراج شدن از کارش به خاطر ورشکستگی کارخانه ای است که از محل آن امرار معاش می کند. شبی که وقتی افراد کم بضاعت جامعه برای گرفتن پول یارانه که حق قانونی آن هاست لحظه شماری می کنند. شبی که از تلویریون خبر بازگشایی سفارت انگلیس را با تدابیر ویژه امنیتی می شنوند. شبی که دولت رسانه های داخلی را توقیف و به bbc مجوز فعالیت می دهد.

 شبی که از تلویزیون شاهد سفرهای بی محتوای ریاست جمهوری به استان های کشور هستند و فقط شعارهای حزب خاص پسند می شنوند. شبی که می شنوند از جیب یک آقازاده ای در زندان 30 سکه طلا و و یک گوشی موبایل کشف و ضبط شده.! شبی که از تلویزیون سخنان رهبرشان را می شنوند که خطاب به دولت برای صدمین بار بلکه هزارمین بار می گویند به فکر "اقتصاد مقاومتی" باشید و عده ای به فکر فرش قرمز مهمان های فردا ...

شب هایی که مردم گوشه ای از این کشور با گرد و خاک افطار می کردند و وزیر مربوطه به جای انجام وظیفه اش به bbc  گرا  می داد! و شب هایی که می ترسم از گفتنشان امشبمان هم عزا شود، شب های "عزای ملت" است.

آری، ملت هر شبشان عزاست، اما مثل شما رسانه ندارند، کسی حرفشان را گوش نمی دهد اگر هم صدایشان به گوش دولت برسد با آن ها همچون یک فرد بی شناسنامه! برخورد می شود.

وقتی چنین سوء تفاهمی بین ملتی و دولتی برقرار است، به کدام امید باید دل بست و به کدام کلید. کلیدی که قرار بود در مسیر آرزوها و خواسته های همین ملت بچرخد، حالا با خواسته های و شادی ها و آرمان های یک ملت در تضاد کامل است، چرا که شب شادمانی چنین ملتی، شب عزای دولت باید باشد.

چقدر فرق است بین یک خیال آسوده و هزاران آرزوی فرسوده.

ابوالفضل دهقانی اشکذری