به گزارش یزدامروز، تردیدی نیست که اقتصاد و معیشت از دغدغه‌های مهم عموم مردم است؛ به ویژه در سال های اخیر که رئیس جمهور کنونی توانست با شعارهایی چون رونق بخشیدن به اقتصاد و معیشت مردم در سایه مذاکرات هسته‌ای اعتماد اکثریت رای‌دهندگان را برای تصدی بالاترین مقام اجرایی کشور به دست آورد. نامگذاری سال‌های اخیر با محوریت موضوعات اقتصادی از سوی مقام معظم رهبری نیز نشان می‌دهد که ایشان در کنار همه مسائل مهم، تاکید ویژه‌ای بر اصلاح زیرساخت‌های اقتصادی و رشد و بالندگی نظام در این عرصه دارند. نامگذاری سال جاری به «رونق تولید» نمادی دیگر از این تاکید است.

اما رونق تولید چیست؟ و برای تحقق آن چه باید کرد؟ «رونق تولید» از ارکان «اقتصاد مقاومتی» و بدین معناست که سرمایه‌ها و منابع عظیم مالی و انسانی در داخل برای تولید کالاهای گوناگون با ترجیح نیازهای داخلی بسیج شوند. اگر رونق تولید به معنای واقعی کلمه محور فعالیت‌های دولت و سازمان‌های ذی‌ربط و قشرهای گوناگون مردم قرار گیرد، تحولی عظیم در اقتصاد کشور رخ خواهد خواهد داد و آمال دشمنان از اثربخشی فشارها و تحریم‌های اخیر نقش بر آب خواهد شد. به فرموده رهبر فرزانه انقلاب، «اگر تولید شد، آن‌وقت در بخش‌های مختلف تحول ایجاد خواهد شد؛ اگر رونق تولید وجود داشته باشد، هم تاثیر می‌گذارد در اشتغال، هم تاثیر می‌گذارد در کم‌کردن تورم، هم حتی تاثیر می‌گذارد در وضع توازن بودجه، هم تاثیر می‌گذارد در بالا رفتن ارزش پول ملی.»(1/1/1398، در گردهمایی زائران و مجاوران حرم رضوی)

اما لازمه رونق تولید، این است که مسئولان از پشت میزها به میان مردم و کارآفرینان بروند و با نظارت و مدیریت میدانی، راه‌ را برای رونق‌بخشی به تولید تسهیل کنند. تجربه سال‌های پس از انقلاب نشان داده که هرجا مدیریت انقلابی و جهادی حاکم بوده، دستاوردهای بزرگی به دست آمده است؛ روحیه جهادی یعنی کار مخلصانه، تلاش خستگی‌ناپذیر و ایثارگرانه، فعالیت بی‌منت و بدون چشمداشت مادی و عافیت‌طلبی. وبه عکس، هرگاه مدیریت اتوکشیده و عافیت‌طلب بر مسندهای تصمیم‌ و اجرا تکیه زده است، نه‌تنها نتوانسته پتانسیل‌های عظیم اقتصادی را به فعلیت کامل برساند، بلکه با رویکردهای خود سنگ‌های بزرگی بر سر راه عناصر خدوم و دلسوز انداخته است. بی‌گمان رونق تولید می‌تواند تحریم‌های ظالمانه آمریکا و وابستگانش را بی‌اثر کرده و جنگ تمام‌عیار اقتصادی دشمنان ملت ایران را به شکست بکشاند.

مدیر جهادی؛ مسئولیت، مقام و امکانات در اختیار خود را امانتی می‌داند که باید بابت ذره‌ذره‌ آن در پیشگاه خداوند پاسخگو باشد و از این رو همه وقت و توان خود را وقف انجام وظیفه و از آن‌جمله تلاش برای رونق تولید و بهبود معیشت مردم می‌کند، و به عکس مدیر اتوکشیده کسی است که پست و مقام را طعمه‌ای برای دریافت‌های نجومی، افزایش سرمایه و سکوی پرشی برای دستیابی بیش‌تر به مواهب شخصی می‌داند و از این روست که حتی در کوران دشواری‌های مردم از لذت‌ و خوشگذرانی خود و خانواده‌اش چشم نمی‌پوشد،حقوق نجومی در حلقوم خود و خانواده‌اش می‌ریزد، برای فرزندش از بیت‌المال ارقام میلیونی به عنوان حق اوقات فراغت می‌ستاند و... و به تبع، نمی‌تواند از ظرفیت‌های در اختیار خود به گونه‌ای شایسته و بایسته در مسیر خدمت‌رسانی به جامعه و از جمله رونق تولید و اقتصاد بهره گیرد؛ به تعبیر روشن‌تر اینان می‌توانند مصداق همانان باشند که جیب ما را نزن، کمک پیش‌کش!

دراین باره گفتنی‌ها بسیار است.

نویسنده :‌ عبدالله مهرجردی