به گزارش عصر فرهنگ به نقل از پایگاه خبری تحلیلی طنین ایران، مقام معظم رهبری در سخنان روشنگرانه خود در دانشگاه افسری امام حسین(ع) با تأکید بر اين که هر مقدار در مقابل زياده خواهي هاي طرف مقابل کوتاه آمده شود، آن‌ها جلوتر خواهند آمد، خاطرنشان کردند: بايد در مقابل اين زياده خواهي ها، ديواره مستحکمي از عزم و توکل و اقتدار ملي به وجود آيد.

رهبر انقلاب يک نمونه از زياده خواهي هاي طرف مقابل در مذاکرات هسته اي را، درخواست براي بازرسي از مراکز نظامي و گفتگو با دانشمندان و محققان ايراني بيان کردند و افزودند: همانگونه که قبلا هم گفته شد، اجازه «هیچ گونه» بازرسی از «هيچ يک» از مراکز نظامي و همچنين گفتگو با دانشمندان هسته اي و ساير رشته هاي حساس و اهانت به حريم آنها، داده نخواهد شد.

حضرت آيت الله خامنه اي تأکید کردند: من اجازه نخواهم داد که بيگانگان بيايند و با دانشمندان و فرزندان عزيز و برجسته اين ملت صحبت و از آنان بازجويي کنند.

این سخنان صریح و قاطع صریح فرمانده کل قوا، چونان آب سردی بود که برای چندمین بار رؤیاهای دشمنان قسم‌خورده را آشفته کرد و این واقعیت کلیدی را بار دیگر به آنان گوشزد نمود که با وجود فقیهی شجاع و حکیم در رأس نظام جمهوری اسلامی، آرزوی لگدمال کردن عزت و شرافت دینی وملی ایرانیان را به گور خواهند برد.

متاسفانه خط‌مشی‌های پیشین برخی مقامات عالی دولت و تیم‌ مذاکره‌کننده هسته‌ای از یک‌سو و نیز پالس‌های ارسالی پس از استقرار دولت یازدهم، دشمنان را از همان آغاز برای افزایش فشار و امتیازگیری‌های یکجانبه تحریک کرد.

مواضع تامل‌برانگیز دولتمردان ارشد و رسانه‌های همسو با آن‌ها و تاکید‌های بیجا بر ادعاهای موهومی همچون «خزانه خالی» و نظایر آن، و منوط کردن حل مشکلات به مذاکرات هسته‌ای، ولع دشمنان را برای گرفتن ماهی مقصود از آب‌ گل‌آلودشده، شدت بخشید.

رفتارها و مواضع دولتمردان به ‌گونه‌ای بود که گاه خطوط عزت و اقتدار هم در این میان کم‌رنگ می‌شد و همین رویکردها دشمنان را به این نتیجه رساند که دولت ایران فراتر از نرم‌های متعارف، به این مذاکرات دل بسته و آماده است تا برای دست‌یابی به توافق، امتیازهای بی‌سابقه‌ای را به طرف مقابل واگذار کند.

از همین رو بود که گروه 1+5 در مذاکرات در مقابل امتیاز‌های بسیار اندک و اغلب نسیه و مبهم، امتیازهایی بزرگ، نقد و شفاف از طرف ایرانی دریافت کرد؛ امتیازهایی که حتی شگفتی تحلیل‌گران و مسئولان غربی را نیز از حجم و نوع آن‌ها موجب شد!

در ماه‌های نخست، دستپاچگی تیم مذاکره‌کننده موجب شد توافقی ضعیف و مبهم به عنوان توافق ژنو از سوی دولت ایران امضا شود؛‌ توافقی که رئیس‌جمهور در اقدامی قابل تامل و شتابزده آن را طی نامه‌ای به رهبری تبریک گفت و چندروز بعد در ادعایی شگفت، آن را به معنای تسلیم ‌شدن قدرت‌های بزرگ در برابر ملت ایران! قلمداد کرد و قلم‌به‌ دستان و قاطبه سینه‌زنان زیر بیرق «دولت اعتدال» آن را شاهکار دولت جدید نامیدند و «محمدجواد ظریف» را «قهرمان دیپلماسی» لقب دادند.

متاسفانه فضاسازی‌ها به گونه‌ای بود که تا مدت‌ها فریاد دلسوزان در میان هلهله‌های دور از شأن موافقان توافق، چندان شنیده نمی‌شد و معدود صداهای رسا نیز با برچسب‌هایی از جنس بی‌سواد،بزدل، ترسو، کاسب تحریم، و ... نواخته می‌شد و منتقدان در بایکوت سنگینی قرار داده شده بودند.

صداوسیما نیز علیرغم درخواست رسمی و کتبی قریب به 200 تن از نمایندگان مجلس مبنی بر فراهم آوردن فرصت برای منتقدان هسته‌ای، در را به روی منتقدان بسته و به تریبون یکسویه تیم مذاکره‌کننده تبدیل شده بود.

اگرچه دولتمردان با توسل به شیوه خاص خود و به واسطه پنهان‌کاری‌ها توانستند تا حدودی اذهان جامعه را از برخی واقعیت‌های تکان‌دهنده در پشت پرده مذاکرات دور نگه دارند؛ اما افشای برخی موارد توافق از سوی طرف‌های مقابل بخصوص بعد از مذاکرات لوزان، بسیاری از دوستداران نظام اسلامی را نگران کرده است؛ نگرانی‌هایی که روز به روز شدت می‌یابد و کم‌رنگ شدن خطوط قرمز-اگر نگوییم زیرپاگذاشتن آن!- با توجیهات ظریف، بر ابعاد آن افزوده است.

پذیرش بازرسی از مراکز غیرنظامی از جمله مواردی است که به‌نوعی زیرپاگذاشتن خطوط قرمز به شمار می‌آید. چه این‌که برای نمونه مقام معظم رهبری و فرمانده کل قوا در ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۴ در دیدار با مداحان اهل بیت(ع)به صراحت هشدار داده بودند که «به‌هیچ‌وجه اجازه داده نشود که به بهانه نظارت، اینها به حریم امنیّتی و دفاعی کشور نفوذ کنند؛ مطلقاً. مسئولین نظامی کشور به‌هیچ‌وجه مأذون نیستند که به بهانه‌ نظارت و به بهانه‌ بازرسی و مانند این حرف ها، بیگانگان را به حریم و حصار امنیّتی و دفاعی کشور راه بدهند، یا توسعه‌ دفاعی کشور را متوقّف کنند»؛ اما برخی مقامات ارشد تیم مذاکره کننده از جمله عباس عراقچی همچنان از «دسترسی کنترل‌شده» سخن گفته‌اند!

 مدیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هم در مصاحبه با آسوشیتدپرس ادعا می‌کند: «طبق پروتکل الحاقی می‌توانیم از هر مرکز نظامی در ایران بازرسی کنیم» و می‌افزاید: «اگر ما ضرورتی برای بازرسی از مراکز نظامی ایران ببینیم آن را مطرح خواهیم کرد و ایران نیز طبق پروتکل باید آن را بپذیرد!»

 به عبارتی در حالی که رهبر معظم انقلاب به طور مطلق هرگونه بازرسی را نفی می‌کنند، سخنانی نظیر دسترسی کنترل‌شده، نوعی توجیه نگران‌کننده به شمار می‌آید و از همین روست که سردار سلامی، جانشین خوش‌آوازه فرمانده کل سپاه پاسداران- ناچار به صراحت اعلام می‌کند که هرگونه درخواست بازدید از مراکز نظامی را با «سرب داغ» خواهیم داد.

متاسفانه فقدان قاطعیت و صراحت لازم از سوی تیم مذاکره‌کننده ایرانی و هیجان غیرمتعارف دولتمردان برای دستیابی به تواق به هر قیمتی، موجب گستاخی روزافزون طرف مقابل و باج‌خواهی‌های بیش از پیش شده و آن‌ها را از برخی بدیهیات اولیه در مذاکره با دشمن نیز غافل ساخته است.

 اگرچه این رویکرد دولت و تیم مذاکره‌کننده به ویژه در روزهای اخیر نگرانی‌های دلسوزان و صاحب‌نظران را بسیار تشدید کرده است، اما هشدار صریح، قاطع و تفسیرناپذیر رهبر فرزانه انقلاب در دانشگاه افسری امام حسین(ع) این امید را در دل‌ها تقویت کرد که تیم مذاکره‌کننده ایرانی در رویکرد خود تغییراتی جدی إعمال کند؛ هرچند استمرار خط‌مشی کنونی با چاشنی‌ توجیهاتی تکراری از جنس انتشار فکت‌شیت ایران قبل از فکت‌شیت آمریکایی‌ها هم دور از انتظار نیست.

اما به راستی، آیا تیم مذاکره‌کننده با نرمش‌های یکسویه در برابر باج‌خواهی‌های دشمنان،  همچنان به رویکرد دور از شأن خود ادامه خواهد داد؟!