به گزارش عصر فرهنگ به نقل از آوای‌اقتصاد، کارگران کاشی کویر نزدیک به دو سال است که به صورت نامنظم و پراکنده دستمزد و مزایای خود را دریافت می کنند و همین امر باعث بروز اعتراضات مکرر بی‌نتیجه آن‌ها شده است. اکنون نیز باید برای دریافت دستمزدهای معوق خود منتظر فروش تولیدات کارخانه بمانند.

پس از گذشت ماه‌ها، مدیران این کارخانه با فروش دپوهای موجود در انبارهای خود حقوق کارگران را به صورت اقساطی و با مبالغی بسیار اندک به صورت هفتگی، ماهانه و هر زمانی که فروشی داشته باشند پرداخت می‌کنند. این شیوه پرداخت نیز نارضایتی کارگران را بیشتر کرده است اما طبق گفته خود کارگران چاره دیگری ندارند.

طبق گفته خود کارگران ماه‌ها حقوق معوق دارند؛ میزان بدهی هر کدام از آن‌ها متغیر است از 5 میلیون تومان تا حدود 11 میلیون تومان برای هر کارگری متفاوت است و کارخانه توانایی پرداخت آن را به یکباره ندارد و از این رو نمی‌تواند با کارگران خود تسویه کند.

با شدت گرفتن مشکلات مالی کارخانه و بدهی‌های سنگین کارخانه به سازمان‌های دولتی و عدم توانایی در پرداخت بدهی‌ها و حقوق کارگران و پلمب شدن بخشی از اموال کارخانه توسط یکی از سازمان‌های دولتی، حدود چهار ماه پیش تولید در این کارخانه به طور کامل متوقف شد.

گفتنی است کارخانه کاشی کویر از بزرگترین و نخستین کارخانجات کاشی و سرامیک استان یزد محسوب می‌شود. این کارخانه دارای سه سالن تولید با 13 خط تولید است که ظرفیت تولید روزانه حدود 30 هزار متر مربع کاشی و سرامیک را دارد.

این کارخانه بزرگ در زمان اوج خود داری بیش از 1100 کارگر و نیروی کار بوده است و اکنون محکوم به تعطیلی و توقف است. شایان ذکر است شروع مشکلات این کارخانه از حدود چهار سال پیش بوده است و طی این چهار سال بارها اقدام به تعدیل نیرو کرده است و اکنون نیز با وجود آن که تولید متوقف شده است هنوز با تعدادی از کارگران در قالب قراردادهای یک ماهه قرارداد می‌بندد اما خبری از پرداخت حقوق نیست اولی خوشبختانه بیمه کارگران رد می‌شود.

با کارد به استخوان رسیدن و تمام شدن صبر، عده‌ای از کارگران شکایت خود را به اداره کار برده و آن جا به دنیال احقاق حقوق خود بودند که این اقدام آن‌ها نیز نتیجه‌ای در برنداشته و برای آن‌ها نه پول شده است و نه کار.

یکی از کارگران این کارخانه با ابراز نارضایتی از تاخیر در پرداخت حقوق و معوقات خود گفت: با تکیه بر حقوق کارگری خود وام گرفته‌ایم و به مردم چک داد‌ایم اما با این شیوه پرداخت‌های پراکنده و کم، معلوم نیست که در چه تاریخی و چه میزان حقوق پرداخت می‌شود و ما نمی‌توانیم روی این پرداخت ها حساب کنیم.

وی که از سختی‌های روزگار به ستوه امده بود اظهار داشت: بیش از 12 سال است که سابقه کار دارم واکنون با سن بالا دیگر جایی به من کار نمی‌دهند و هیچ کسی جوابگو نیست. با این اوضاع مجبوریم قراردادهای یک ماهه را به امید این که کارخانه دوباره راه‌اندازی شود امضا می‌کنیم.

کارگر زنی که سرپرست خانوار است با بیان این که در خانه مستاجری زندگی می‌کند اظهار داشت: یک عمر با زحمت لقمه حلال برای فرزندانم به خانه برده‌ام؛ برای تفریح و گذران وقت کار نمی‌کنم بلکه من و خانواده‌ام به این کار و حقوق نیازمندیم. حتی برای خرید نان و مایحتاج ضروری زندگی نیز دچار مشکل هستم.

کارگر دیگری نیز از بیکاری، تصادف و بیماری همسرش می‌گوید و این که اکنون برای تهیه جهیزیه دختر عقدی خود به شدت در مضیقه است و طلبکاران نیز هیچ عذر و بهانه‌ای قبول نمی‌کنند و حکم جلب آن را گرفته‌اند.

کارگر ضمن بیان مشکلات مالی خود اظهار داشت: متاسفانه شدت فشار مشکلات زندگی به حدی است که یکی از کارگران بیکار شده این کارخانه اقدام به خودکشی کرده است. وقتی افراد نتوانند مشکلات خود را حل کنند ناخود آگاه به سراغ خلاف کشیده می‌شوند. قاچاق، اعتیاد و بسیاری از مشکلات افراد ناشی از بیکاری و مشکلات اقتصادی است.

کارگر دیگری با اشاره به مشکلات مالی متعددش اذعان داشت: فرزندم دچاری بیماری صعب العلاج است و هزینه درمان آن بسیار زیاد و خارج از حد توانم است و به این دلیل خجالت زده فرزندم و مادرش هستم. مسئولین به فکر ما قشر کارگر نیستند.

یکی از کارگران ناراضی با بیان این که صاحبان کارخانه دارای اموال و کارخانه‌های متعددی هستند افزود: صاحبان کارخانه هیچ درکی از زندگی کارگران خود ندارند و حاضر نیستند برای پرداخت حق و حقوق ما بخش کوچکی از دارایی خود را بفروشند و آن چه را که بر گردن خود دارند را ادا کنند و به بهبود زندگی بسیاری از کارگران زحمتکش کمک کنند.

وی ادامه داد: چرا کارگران باید منتظر فروش تولیدات انبار شده کارخانه باشند و ذره ذره حقوق خود را بگیرند اما کارخانه‌دار از سرمایه‌های انباشته شده خود نگذرد. آن‌ها از ناراضی نگه داشتند کارگران چه سودی می‌برند؟

به راستی صاحبان کارخانه‌ها آیا از اوضاع و احوال کارگران خود باخبرند؟ یا این که بی‌توجه به مشکلات آن‌ها شب‌ها را سیر سر بر بالین می‌گذارند و به فکر کارگران گرسنه خود نیستند!

متاسفانه تنها کارخانه کاشی کویر نیست که با مشکلات متعدد مواجه و تعطیل شده است بلکه در استان صنعتی یزد این داستان مشابه بسیاری از کارخانجاتی است که برای تولد و حیات آن‌ها هزینه‌ها صرف شده است اما اکنون در وضعیت نامطلوبی قرار دارند که سفره‌ای که برای کارگران خود پهن کرده بودند روز به روز کوچک‌تر شده و یا به طور کلی جمع شده است.

آن چه از ما حصل سیاست‌های چند سال اخیر در صنایع مشاهده می‌شود چیزی جز تعطیلی و رکود نیست. در مقابل چشمان مسئولین واحدهای صنعتی متعددی که از لحاظ اماری بسیار قابل توجه است تعطیل و یا نیمه تعطیل شدند و هیچ اقدام موثری برای مقابله با این تعیلی گسترده صورت نگرفته است.

کارگران کارخانه‌ها جزء اولین قربانیان رکود هستند که در وضعیت بسیار نامناسبی روزگار خود را می‌گذرانند و از سویی دیگر هزینه‌های زیادی که به اقتصاد کشور تحمیل می‌شود و یک عقب‌گرد برای صنعت کشور محسوب می‌شود.

امید است دولت یازدهم پس از گذشت بیش از دو سال تدبیری اتخاذ کند و اقتصادی را که که ماه‌ها چشم انتظار برجام سیاسی قرار داده است را بهبود بخشد. فقط محض احتیاط باید به مسئولین یادآوری کرد که صنعت تنها صنعت خودروسازی نیست و صنایع بسیار مفیدتر دیگر نیز در کشور هستند که برای برپا شدند آن‌ها زحمت‌های فراوانی کشیده شده است و به مراتب از مزیت بیشتری نسبت به صنعت خودرو سازی برخوردار هستند.