به گزارش عصر فرهنگ، پایگاه خبری تحلیلی طنین ایران، نوشت: سفارش‌های فراوان بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران درباره رسیدگی به قشرهای محروم جامعه بر کسی پوشیده نیست. آن امام همام با تمام وجود معتقد بود که در حکومت اسلامی، خدمت‌رسانی به قشرهای مستضعف باید در اولویت مسئولان قرار گیرد و در این راه نباید از هیچ کوششی فروگذار کرد.

تاسیس کمیته امداد امام خمینی(ره) در همان اوایل انقلاب به منظور رسیدگی به این مهم و تاکیدهای پیاپی امام مبنی بر خدمت‌رسانی به قشرهای تهیدست  از یکسو و  ضرورت مقابله با تجمل و اشرافی گری از سوی دیگر، گواهی روشن بر اهمیت این مساله زیربنایی در دیدگاه حضرت امام(ره)  به شمار می‌‌آید.

مقام معظم رهبری نیز در سخنرانی مهم 14 خرداد امسال در حرم مطهر امام(ره) به این مهم، تصریح کردند و فرمودند:«در بُعد مسائل داخلی، امام طرفدار جدی حمایت از محرومان و مستضعفان بود و نابرابری اقتصادی و اشرافی گری را با شدت و تلخی رد می کرد.»

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با تاکید بر اینکه امام(ره) به معنی واقعی کلمه طرفدار عدالت اجتماعی بود، این موضوع را «یکی از پرتکرارترین مطالب در بیانات امام و یکی از خطوط قطعی و روشن ایشان» دانستند و افزودند: «امام(ره) از یک طرف برلزوم ریشه کن کردن فقر و محرومیت زدایی تاکید داشت  و از طرف دیگر به مسئولان در خصوص خوی کاخ نشینی و اشرافی گری وتجمل گرایی هشدار می داد.»

سوگمندانه باید به این واقعیت تلخ اذعان کرد که علیرغم گذشت افزون بر سه دهه از پیروزی انقلاب اسلامی و تاکیدهای فراوان امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری برای مقابله توأمان با فقر و اشرافی‌گری، همچنان تعداد قابل‌توجهی از هموطنانمان در وضعیت نامناسب معیشتی قرار دارند و برخی دیگر حتی به حداقل‌های مایحتاج ضروری زندگی دسترسی ندارند.

در این میان، هرچند بسیاری از مسئولان و متصدیان، در سخنان خود، از رسیدگی به مشکلات معیشتی جامعه و رفع مشکلات نیازمندان دم می‌زنند، اما تامل عمیق فارغ از حب و بغض‌های سطحی و جناحی در رویکرد اجرایی و زندگی شخصی‌شان نشان می‌دهد آن‌گونه که باید و شاید، عمق این فاجعه را درک نکرده‌اند و در اثر همین روحیه است که با وجود گذشت 37 سال از پیروزی انقلاب اسلامی و تاکیدهای فراوان امام(ره) و رهبری، خانواده‌های فراوانی کماکان در تامین ضروری‌ترین نیازهای زندگی خود در مانده‌اند! به‌گونه‌ای که چند میلیون نفر همچنان تحت پوشش کمیته امداد قرار دارند و تعداد فراوانی هم در نوبت بهره‌مندی از اندک‌ْ مستمری این نهاد نشسته‌اند! این در حالی است که اگر مسئولان امر با تمام وجود کمر همت بسته‌بودند، بعید بود این آمار در این سطح شرم‌آور باقی مانده باشد.

بی‌تردید، ‌در صورت پایبندی عملی به رهنمودهای امام و مقام معظم رهبری و برنامه‌ریزی‌های صحیح و استفاده درست از منابع مالی و روحیات انسانی هموطنان، توفیقات چشمگیری در این راه حاصل می‌شد.

برای نمونه کافی است به انبوه هزینه‌کردهای نابجا و یا دستکم‌ غیرضروری در بخش‌های گوناگون توجه کرد تا دریافت که چگونه برخی مسئولان و متصدیان در بخش‌های خرد و کلان، بودجه‌های عمومی را برای امور دست‌چندم وکم‌بازده و گاه بی‌بازده و زیان‌آور هزینه می‌کنند. نگاهی به هزینه‌های سرسام‌آور همایش‌های آن‌چنانی که گاهی، «نمود»شان به مراتب بیش از «بود»شان است، جلوه‌هایی از این سوءتدبیرهای آزاردهنده را نمایان می‌سازد.

این همایش‌های بی‌فایده گاه از شدت تکرار و بازدهی اندک، خشم پیدا و پنهان جامعه را برانگیخته و اسباب نگرانی و دلزدگی مردم را فراهم آورده است.

 فراموش نکرده‌ایم که آذرماه سال گذشته، مقام معظم رهبری در پاسخ به درخواست دکتر جهانگیری، معاون اول رئیس جمهور، از ایشان برای صدور پیام به «همایش ملّی ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد» چه فرموده بودند! «... این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟ مگر وضعیت برای شما مسئولان سه قوه روشن نیست؟ با توجه به شرایط مناسب و امیدبخشی که از لحاظ همدلی و هماهنگی و همفکری بین مسئولان امر وجود دارد، چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی‌گیرد که نتیجه را همه به طور ملموس مشاهده کنند. توقع من از آقایان محترم این است که چه با سمینار و چه بدون آن، تصمیمات قاطع و عملی بدون هرگونه ملاحظه‌ای بگیرند و اجرا کنند. موفق باشید.»

واقعیت این است که آمار بالای افراد نیازمند تحت پوشش کمیته امداد و دیگر نیازمندانی که به هر دلیل، آمار دقیقی از آنان وجود ندارد، به هیچ وجه زیبنده نظام جمهوری اسلامی نیست و مقصر اصلی در این زمینه، متصدیانی هستند که به جای توجه عمیق به رهنمودهای امام و رهبری و در اولویت قراردادن واقعی اقتصاد مقاومتی و پرهیز از هزینه‌کردهای نابجا یا غیرضروری، همچنان به رویه خود ادامه می‌دهند و هیچ نمود روشنی از فقرستیزی در افق برنامه‌هایشان به چشم نمی‌خورد.

 تردیدی نیست که با توجه به منابع غنی کشور علیرغم همه تنگناهای موجود، می‌توان گام‌های بزرگی در این راستا برداشت، مشروط به این‌که متصدیان امر، بتوانند برای مدتی هرچند کوتاه خود را به جای خانواده‌های نیازمند قرار دهند و اندکی از آلام آن‌ها را بعینه و از ورای گزارش‌های مکتوب و بعضا اتوکشیده لمس کنند.