به گزارش عصر فرهنگ، هفته گذشته بود که مردم بافق در اعتراض به عدم توجه مسئولین به پروژه دو بانده شدن جاده بافق و زمین ماندن وعده ها، این جاده را مسدود کردند.
سيد مهدي طلایی مقدم فرماندار بافق، با ارسال پیامی به معترضان ضمن معرفی کردن شخص معاون عمرانی استاندار یزد به عنوان مقصر کوتاهی در به نتیجه رسیدن پروژه اعلام کرد در صورت مشخص نشدن ایراد به معترضان خواهد پیوست.

شاید این سخن که اوج نا امیدی مدیران دولتی از دولت را نشان می داد، از روی غلبه احساسات و یا به منظور کنترل تجمع کنندگان بیان شد. اما نام بردن از معاون عمرانی استاندار، شخصی که به شدت از سوی رسانه های اصلاح طلب حمایت می شود، به بلای جان فرماندار بافق تبدیل شد.
مسلماً مردم بافق ژست های آقای معاون را زمانی که در سال 93 می گفت «هر هفته» پروژه احداث جاده بافق را پیگیری می کنم، فراموش نکرده اند اما سایر مردم استان تا این حد از مسببان حوادث بافق مطلع نبودند. همین افشاگری طلایی مقدم را به سیبل تهاجم رسانه های اصلاح طلب تبدیل کرد.
حتی تلاش فرماندار بافق برای جبران سخنان خود در مصاحبه های بعدی و تقدیر وتشکرها از سیدحسینی به خاطر پیگیری های مداوم( حتی پشت درب اتاق عمل پدر بیمارش!) هم نتوانست رسانه های اصلاح طلب را ارضا کند و طلایی مقدم در این رسانه ها با صفاتی نظیر ترسو، ناشی و گستاخ مورد خطاب قرار گرفت.
این اتفاق دو جنبه داشت. اولاً نقاب از چهره مدعیان اخلاقیات فرو افتاد. افرادی که با اندک نقدی، منتقدان را به بی اخلاق متهم کرده و برای اثبات این اتهام آیات قرآن و روایات معصومین را دستاویز ادعای بی اساس خود قرار می دادند در برابر این توهین ها سکوت همراه با رضایت داشتند.
دوماً؛ مشخص شد بعضی ها سنگ مردم را به سینه می زنند یا سنگ حزب و جناح و منفعت خود را! اینکه مشکلی (مثل فاجعه های رخ داده در جاده بافق) با بیان پشت پرده ها حل شود مهمتر است یا بدنام شدن یک شخص؟ اینکه بالاخره یک مدیر حرف دل مردم را بزند تا این حد ناگوار است؟ از فردا با چه رویی دم از مطالبات مردمی می زنید؟!

ه. تفکری