به گزارش عصرفرهنگ؛ به نقل از میبدخبر؛ حقوق های نجومی ، واژه ای که از بس تکرار شده دیگر احتیاجی به توضیح ندارد و حتی به نوعی خیلی ها سعی می کنند که از بحث کردن درباره اش خودداری کنند.

البته شاید به خاطر حس تنفر از این فاصله طبقاتی ناجوانمردانه که حاصل رانت خواری ، اشرافی گری و سهم خواهی عده ای است که در سیاست و اقتصاد خود را تافته جدا بافته به حساب آورده و به واسطه چند صباحی پشت میز مدیریت دستگاه های اجرایی و عمومی کشور نشستن حق هرگونه برتری جویی را از جانب خود و خانواده هایشان نسبت به توده مردمی که پیشوای عظیم الشأنی چون امام روح الله (ره) در وصفشان فرمود امتی را که من دارم رسول گرامی اسلام (ص) نداشت ، امیرالمومنین (ع) نداشت و امام مجتبی (ع) نداشت ، روا می دانند.

 امروز برخی دولتمردان ما کسانی را که میلیاردها تومان از سرمایه بیت المال غارت کرده اند ، سرمایه های گرانقدر نظام به حساب آورده و به قول سخنگوی قوه قضائیه حتی یک نفرشان را هم به دادگاه معرفی نکرده اند در حالی که برای همدیگر و سایر مردم روایت زیاده خواهی عقیل از امیرالمومنین (ع) و حکایت گدازه آتش ایشان را مانند آب خوردن تعریف می نمایند. پس چه می شود گفت جز یا للعجب ، یا للعجب ، یا للعجب...

مرحوم یحیی‌زاده: کاش می‌شد اصلاً نخوابید ونخورد تا فقط وفقط به موکّلان پرداخت.

حجت الاسلام و المسلمین یحیی زاده، آرامشی در عین پویایی بود که به یاران شهیدش پیوست. هر جا که زحمت و خدمت بود، با گمنامی و اخلاص تمام در آن صحنه ها حاضر بوده اند.او خاک جنگ را برای کاخ و گنج نخورد؛ و به جای بوی ادکلن های فرانسوی، شمیم بمب های شیمیایی آلمانی را انتخاب کرد!

همیشه راه رانت و پارتی بازی، آسان است، اما درست راه رفتن و راه درست را رفتن، خیلی دشوار است؛ یحیی زاده با درستکاری خدمت به سزا می کرد. یحیی زاده از مردم و از دینش دفاع می کرد، اما مدافع خوبی برای خودش نبود.

ساده زیستی در دورانی که مسابقه نفسگیر تجملگرایی بین برخی رواج دارد، آسان نبود، منظم بودن، وجدان کاری، بی ادعایی، اخلاص و خودفراموشی؛ آن قدر به خودفراموشی عادت کرده بود که کی ماه آخر عمرش را با اینکه برکت شهر و کشور بود، اما اصلا به یاد خودش نبود، دیگر حتی بدنش را هم فراموش کرده بود و فقط به قدر زنده ماندن به آن سرک می کشید.

آن مرد به دنیا آمد، دنیا به آن مرد نیامد؛ مرد، شهر را از دست نداد، شهر مرد را از دست داد؛ آن مرد رفت؛ آن مرد می خواست حتماً مهدی را ببیند، آن مرد شاید برگردد؛ «و أنّ الرجعة حق »آن مرد تند رفت، آن مرد با یاماها ۸۰ رفت. آن مرد، کفن گشوده بر می گردد؛ مؤتزراً کفنی، شَاهِراً سیفی!

آن مرد مردم را دوست داشت، آن مرد دائم السفر بود، آن مرد به قفس خو نکرده بود، آن مرد به تجربه در آسمان سری زد ویک ماه هر چه دعا کردیم برای برگشتنش، فرشته ها گفتند: بس است هرچه برای شما دویده است. آن مرد سوخت، آن مرد ساخت، آن مَرد بُرد، آن مرد نمرد. آن مرد عالم بود، آن مرد برای فقرا نرم بود و برای گردنکشان با صلابت؛ آن مرد حالا در برزخ مهمان است، با لباسی سفید و تنی که از فرط خستگی مسیرتهران تفت میبد، جرأت نداشت صاحبش را فروگذارد؛ او خیلی جدّی بود؛ او خیلی مهربان بود. یادم هست که چقدر به بچه ها محبت می کرد، حتی به کودکان!

او البته برای روح شهر بیشتر نگران بود تا تن شهر، او خاک شهر را برای سجده به درگاه عبودیت دوست داشت و مساحتی که به روح شهر گشود، هزاران بار بیش از خاکی است که برای وجب وجبش جسمش را در مسیرهای سنگلاخی ومسافت های بسیار سیر می داد.

بدون تردید یکی از پررنگ ترین سمبل های ساده زیستی در ذهن ما میبدی ها و یزدی ها کسی نیست جز مرحوم حجت الاسلام و المسلمین یحیی زاده و جالب آن جا است که سمبل این نماد پرفروغ ساده زیستی موتور یاماها ۸۰ آن مرحوم است. موتوری کهنه و زهوار در رفته که تنها مرکب شخصی نماینده سه دوره مردم در مجلس شورای اسلامی محسوب می شد.