عصر فرهنگ، محمد علی طالبی طی یادداشتی در صفحه فیس بوک و اینساگرام خود نوشت: زمانی شهید آوینی در وصف شهیدان گفته بود: «پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند.» گویی شهیدان هر از گاهی به سراغ ما می آیند، بر گرد سرمان پرواز می کنند، ضجه می زنند و فریاد بر می آورند که قرارمان نه این بود و این راه که رفته اید شما را به کعبه مقصود نخواهد رساند.

باید اسب زمان را نهیب بزنیم تا لحظه ای ما را وانهد. تا بیندیشیم که این همه شهید گواه چه چیزی هستند و اینجا که ما ایستاده ایم چه نسبتی با رویای آن سبکبالان عاشق دارد؟

جامعه ای که ما ساخته ایم با آرمانهای مشترکی که داشتیم چه شباهتهایی دارد و چه چیزهایی را در گذر زمان از کف داده ایم؟ به گمانم اگر گوشمان را به روی سخن شهدا باز کنیم، نهیبشان را خواهیم شنید که اگر ما برای دفاع از این کشور، از این ملت و از این دین از همه چیزمان گذاشتیم، شما را چه شده که امروز اینچنین پنجه در روی خویش می کشید و کلیت آنچه را ما برای حفاظتش جان دادیم، به قربانگاه دعواها و منافع جزئی می برید؟

به باور من امانتداری شهدا جز از طریق بازگشت به عهد نخستین و دوباره دست در دست هم گرفتن، پشت به پشت هم دادن، پرورش رویاهای مشترک و همدلی کردن همه مردم در کنار هم نیست و هر آنچه به تفرقه و جدایی دامن بزند، خلاف مرام و مشی شهداست.

آن فروریخته گلهای پریشان در باد/ کز می جام شهادت همه مدهوشانند نامشان زمزمه نیمه شب مستان باد/ تا نگویند که از یاد فراموشانند