عصر فرهنگ؛ عشق همانند غزل آغاز می شود، اما سرانجام به فهرست خرید سبزیجات می انجامد، بنابراین آدم کسی را نیاز دارد تا با او به خرید برود!!!

شاید جمله ی خنده داری بود! ولی اندکی مکث و سپس تفکر کن که چه طور شد که کارهای روزمره زندگی رنگ عاشقانه زندگیتان را نابود کرد و دیگر دریغ از یک جمله ی دو کلمه ای: دوستت دارم!

زندگی روزمره خانوادگی به ندرت شاعرانه و پر شکوه است

در زندگی روزمره خانوادگی باید  بچه ها را پیش پزشک اطفال ببریم.باید با عجله به سر کار برویم و آخر هفته ها توی خانه جان بکنیم؛ رختخواب ها را جمع و جور کنیم، به خرید برویم، پارکینگ را تمیز کنیم، ماشین را بشوییم و ....

وظایف خانوادگی دیگری هم به عهده ی ماست که همیشه هم با رغبت انجام نمی دهیم و یا شاید برای بعضی ها ناخوشایند باشد؛ مثل: صله رحم در روزهای تعطیل، شرکت در جشن تولد، جشن عروسی، سالگردها و ....

از کی با هم بودن تبدیل به وظیفه شد؟

از کی " ضرورت ها" بر زندگی عاشقانه دیروز مسلط شد؟ 

از کی به جای گفتن " خدا می داند که چقدر دوستت دارم" می گوییم " امشب مرغ بخوریم بهتر است یا ماهی؟"

احساس های ما، گاهی و نه همیشه، مبهم و محو می شوند؛

ما کمی خسته کننده و کمی هم خسته شده ایم

روزمرگی زندگی نه همیشه ولی اکثر اوقات، عشق و شیدایی را کنار می زند و دیگر از دوستت دارم های دیروز خبری نیست که نیست

و به راستی که چه راحت به همسرت بی توجهی می کنی و چه راحت به یکدیگر گوش نمی دهید

حال تصمیم با توست:

یا عشق بورز و زندگی ات را بساز

یا غرق کارهای روزمره و همیشگی باش و با زندگی بساز

نویسنده: مهدی دهقان هراتی