به گزارش عصر فرهنگ؛ 17 اسفند روحانی سفری یک روزه به یزد داشت. البته این سفر تقریباً 12 ساعت بیشتر طول نکشید.
تقریبا تبلیغات برای این سفر چند ساعته یک هفته قبل «کلید» خورد. یک ستاد که اصرار عجیبی داشت مردمی است( اما بعدا در بیانیه ای که از روی دستپاچگی منتشر کرد مشخص شد در منزل دکتر عارف مستقر است) کل شهر یزد را بنر باران کرد.
به هر ترتیب رئیس جمهور به یزد آمد و جز یک مورد سخنرانی در جمع استقبال کنندگان ( که آن هم یک طرفه بود) هیچ ملاقاتی با عموم مردم انجام نداد. تمام جلسات با افرادی دستچین شده آن هم با سوالات و متونی از پیش تعیین شده و یک دست انجام شد.
اگر بنا بر این بود که رئیس دولت و اعضای کابینه وی صرفاً با مسئولین و طرفداران خود خوش و بش کنند بهتر نبود از این سفر جلوگیری می شد؟ این سفر به جز آمدن رئیس جمهور محترم و همراهانش با سه فروند هواپیما به یزد و مشتی وعده ووعید (که معلوم نیست به سرنوشت همان وعده صد روزه دچار شود یا نه) چه ثمره ای برای مشکلات مردم یزد، کارگران بیکار و صنایع تعطیل شده داشت؟
مسئولین یزدی که اکنون معروف به مسئولین پروازی هستند، اگر می خواستید با دولتی های یزد دیدار کنید در همان پایتخت جلسه برگزار می کردید. شورای مشورتی اصلاح طلبان هم که اکثراً در تهران مستقر هستند و برای یزد نسخه می پیچیدند دستور می دادید به حضورتان شرفیاب شوند و از سیاست های بی بدیل اقتصادی دولت و فتح الفتوح برجام تقدیر کنند. دیگر سفر به یزد چه ضرورتی داشت؟
تمام کسانی که در این سفر چند ساعته رئیس جمهور را مخاطب قرار دادند به طرز عجیبی سخنان هماهنگی در ستایش دولت به زبان آوردند. دست هایی افرادی را به جای نخبه جا زدند و به حضور رئیس جمهور آوردند. حتی فرزند شهیدی که به عنوان نماینده ایثارگران در محضر روحانی صحبت می کرد به وی به خاطر ورودش به «یزد؛ پایتخت اصلاحات» (یعنی همان شعاری که ستادهای مردمی استقبال از روحانی مستقر در منزل عارف در تمامی بنرها و تبلیغاتشان به خورد مردم داده بودند) تشکر کرد.
اما دکتر جوکار نماینده مردم یزد و اشکذر در مجلس شورای اسلامی با افشاگری خود  به همه فهماند این یک دستی از کجا نشات گرفته است. جوکار از پشت پرده اعمال فشار بر دختر شهید و گنجاندن «یزد؛ پایتخت اصلاحات» در نطق وی آن هم در دقایق آخر خبر داد.
اما اعمال نظرها تنها محدود به چینش افراد، نخبه سازی و فشار و زور نبوده است. خبرنگارانی که از رئیس جمهور در کنفرانس خبری سوال پرسیدند نیز برای سوالات خود تحت فشار بوده اند.
فردی که در جامعه ادعا می کند: «خودم درد سانسور و اعمال نفوذ و سلیقه را بر فکر و اندیشه اهل قلم و اهل فکر و هنر چشیده ام. و تا این لحظه، سرسختانه مدافع رفع کامل اعمال سلیقه های خاص بر اهالی فرهنگ و هنر هستم. زیرا فکر و اندیشه و هنری که از فیلتر بگذرد، خاصیتی برای جامعه نداشته و نخواهد داشت.» دقیقاً همان فردی است که خبرنگاران را مجبور به پرسش سوالاتی خاص می کند تا خدای نکرده خاطر رئیس جمهور مکدر نشود و بحثش به چالش کشیده نشود.
هر روز شعارهای جذابی از این افراد می شنویم. شعارهای زنده باد مخالف من، آزادی بیان، جلوگیری از سانسور و هزاران شعار و حرف خوش رنگ و لعاب اما پای عمل که می رسد خیلی لنگ می زنند. کافی است اندکی در گفتار و رفتار آقایان ریز شوید.
سفر روحانی به یزد با صرف نظر از هزینه هایی که به مردم تحمیل کرد خیلی هم بد نبود. باعث شد مردم یزد از نزدیک فاصله حرف تا واقعیت را ببینند. عموم مردم شاید از پشت پرده ها، چینش سخنرانان، عدم صدور مجوز برای خبرنگاران منتقد و ... بی خبر باشند. اما هزینه های هنگفت برای پر کردن محوطه سخنرانی روحانی که در تبلیغات متجلی شد، اعزام اتوبوسی از شهرستان ها، تعطیل کردن مدارس، افتتاح پروژه ها از طریق ویدئو کنفرانس و امتناع از حضور در جمع مردم و شنیدن درد دلشان، پرداختن به مسائل حزبی و جناحی به جای تدبیر در امور اقتصادی و تجلی خوی اشرافی(اینجا را بخوانید) برای مردم مثل آفتاب تابان قابل لمس بود.
سفر روحانی به یزد به جای اینکه برایش آبرو بخرد موجب شد تا مردم بیشتر اطرافیانش را بشناسند و از تزویر، دورویی و بستن دهان منتقدان به خدا پناه ببرند!
امیر ملانوری