به گزارش عصر فرهنگ؛  تا ثبت نام و شروع مبارزات انتخاباتی مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری، زمانی نمانده است و گروه ها و جریان های سیاسی، همچنان به دنبال سبک و سنگین کردن شرایط و معرفی نامزدهای انتخاباتی خود هستند. در این میان اصلاح طلبان که حساب ویژه ای بر انتخابات پیش روی باز کرده اند، به راهبرد مشخصی دست نیافته اند و دود سفید از اردوگاه آنان برنخاسته است. 

هرچند اصلاح طلبان تلاش می کنند اختلافات میان خود را پنهان کنند و با طرح مسائلی در رسانه های خود نسبت به اصولگرایان، زمین بازی را عوض کرده اند، اما مخالفت ها در رابطه با سیاست های این جریان در ائتلاف و سرلیستی نامزدهای احتمالی انتخابات، چنان بالا گرفته است که برخی از آنها یکدیگر را به قدرت طلبی و زیرپاگذاشتن مولفه های اصلاحات متهم می کنند. 

می توان گفت که مشکل از زمانی شروع شد که حسن روحانی سکان هدایت دستگاه اجرایی را به دست گرفت. اصلاح طلبان مدعی بودند آنها با حمایت و پشتیبانی از روحانی، توانستند او را به ریاست جمهوری برسانند ولی حسن روحانی در دو سال اخیر، هیچگاه به طور صریح حاضر نشد این موضوع را قبول کند. از این به بعد بود که حامیان دولت و به طور خاص حزب اعتدال و توسعه، از ائتلاف اعتدالیون سخن گفتند و به نوعی انحصار در سیاست های انتخاباتی را به خود اختصاص دادند. 

اصلاح طلبان در ابتدای کار دولت یازدهم، بر بدیهی ترین امر یعنی حمایت یا انتقاد از روحانی نیز با یکدیگر اختلاف نظر داشتند. اشخاصی چون سعید حجاریان معتقد بودند در حالیکه هیچ آلترناتیو جایگزین مناسبی برای اصلاح طلبان به غیر از روحانی وجود ندارد، می بایست از دولت حمایت کرد و نقد را در لحفافه قرار داد. گروهی نیز مانند ابراهیم اصغرزاده، دولت روحانی را به رحم اجاره ای تعبیر کردند و پروژه عبور از روحانی را در ذهن مرور کردند. فعالین اصلاح طلبی نیز مانند محمدرضا تاجیک به صورت صریح تر خواهان روشن شدن مرزبندی ها بودند و انتقاد از عملکرد دولت را برای گذاشتن جایی جهت تبرئه اصلاح طلبان در صورت به گل نشستن دولت را جایز می دانستند. 

در بیش از دو سالی که از دولت روحانی می گذرد، هرچند غاطبه اصلاح طلبان با درک شرایط انزوای خود، سعی کردند دولت روحانی را با نقدهای خود تضعیف نکنند ولی اختلافات درون اردوگاهی حول این موضوع چنان بالا گرفت که به رسانه ها نیز کشیده شد. عملکرد دولت روحانی در زمینه های گوناگونی چون نحوه مذاکرات هسته ای، تعامل با کشورهای خارجی چون عربستان و ترکیه، رکود اقتصادی بیسابقه و سیاست های داخلی، دارای اشتباهات فاحشی بود و جای نقد داشت ولی اصلاح طلبان در سیاست واحدی، زبان در کام کشیده بودند و به دفاع از سیاست های غلط روحانی نیز می پرداختند. ادامه این روند معیوب، به تمامی شعارها و مانیفست های نانوشته اصلاحات خط بطلان می کشید و برنامه های آنها را نزد افکار عمومی پیش از پیش مورد تردید قرار می داد. در چنین فضایی بود که انتخابات مجلس دهم نیز به روزهای حساسش نزدیکتر گشت و ورود و نحوه ائتلاف های اصلاح طلبان با اما و اگرهای متعددی روبه رو گشت. 

ورود اصلاح طلبان به انتخابات مجلس پس از چند دوره دوری از آن، تاکتیک های گوناگونی را مطرح کرد. به کارگیری مدل سال 92 که منجر به رای آوری حسن روحانی شد، بیشترین نظرها را به خود جلب کرد. اصلاح طلبان و حامیان دولت در این مدل می بایست در انتخابات مجلس لیست واحدی ارائه دهند تا بیشترین شانس را برای برد داشته باشند. اما اختلاف ها پیرامون این مدل از زمانی شروع شد که حامیان دولت قائل به سرلیستی اصلاح طلبان و دخالت و هدفگذاری شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان در این زمینه نبودند و ساز ناکوک خود را بیشتر نواختند. از سوی دیگر اصلاح طلبان وجود دولت یازدهم را نتیجه حمایت و پشتیبانی خود می دانستند و اسفند 94 زمانیست که دولت باید دین خود را ادا کند. 

با به میان آمدن اسامی شخصیت های اصولگرا برای ائتلاف با لیست های اصلاح طلبان و حامیان دولت و ارائه لیست اعتدالیون، اختلافات باردیگر اوج گرفت. علی اکبر ناطق نوری و علی لاریجانی، به عنوان سرلیست ها معرفی شدند و اصلاح طلبانی که محمدرضا عارف را شایسته سرلیستی و حتی ریاست مجلس بعدی می دانند، از این موضوع برافروختند. در این میان اما برخی چون صادق زیباکلام پا را فراتر گذاشت و با نوشتن نامه ای به علی اکبر ناطق نوری از وی عاجزانه خواهش کرد تا پای در میدان انتخابات گذاشته و زعامت اصلاح طلبان را در این میدان برعهده گیرد. 

با ادامه اختلافات میان اصلاح طلبان نسبت به لیست ها و سرلیست ها، حامیان دولت به صورت جدی تری، ائتلاف با چهرهای میانه رو اصولگرا و اصلاح طلب را در برنامه کاری خود قرار دادند و راه خود را از اردوگاه اصلی اصلاح طلبان جدا کردند. آنها با اطمینان از اینکه دولت روحانی در دو سال اخیر توانسته برای خود پایگاه اجتماعی به عنوان دولت اعتدال و میانه رو کسب کند خود را نسبت به سبد رای اصلاح طلبان بی نیاز احساس کرده و با اعتماد به نفس بیشتری از لیست ها جداگانه انتخاباتی سخن گفتند. حسین مرعشی، سخنگوی حزب کارگزاران در واکنش به تکروی های حامیان دولت و غالبا اعضای حزب اعتدال و توسعه به صورت محتاطانه موضع گرفت ولی این نکته را گوشزد کرد که اصلاح طلبان حامی اصلی دولت اند و این دولت به سبد رای آنها نیاز دارد: 

علی رغم هشدارهای متعدد از سوی برخی از اصلاح طلبان مبنی بر وجود افراد موثق در اردوگاه آنها برای ارائه لیست و سرلیستی، ولی اعضای حزب اعتدال و توسعه که افرادی چون نوبخت، سخنگوی دولت، فاطمه هاشمی واعظی، وزیر ارتباطات، در آن عضوند، بر ائتلاف با میانه روهایی چون لاریجانی تاکید دارند و غلامعلی دهقان سخنگوی آن از شراکت با اصولگرایان میانه رویی چون لاریجانی سخن گفته بود که مورد نقد اصلاح طلبان قرار گرفت: