به گزارش عصرفرهنگ؛ هرچه به موعد انتخابات ریاست  جمهوری در سال 96 نزدیک می شویم، رفتارها و سخنان تامل برانگیز بیش‌تری از دولتمردان مشاهده می شود. این واقعیت شاید برای عموم جامعه مقداری دور از انتظار باشد اما اگر با نگاهی دقیق به موضوع بنگریم چنین رویکردی از دولت آن هم در مقطع نزدیک به موسم انتخابات چندان غیرمنتظره نیست.

برای نمونه این که رئیس جمهور به عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور به جای پاسخگویی به انبوه اعتراض های مردمی درباره گرانی و بیکاری و رکود سنگین و بدعهدی‌های آمریکا و ...، به یکباره دل نگران برگزار نشدن تعداد انگشت شماری کنسرت در برخی شهرها می شود، برای رصدکنندگان اوضاع با ذهن تحلیل‌گر چندان غیرمنتظره نیست. چرا که دولت به هر رسب و یابسی دست می زند تا در این روزها ذهن جامعه را مشغول فرعیات کند.

در آخرین نمونه از رویکردهای تامل برانگیز دولت، سه تن از وزرای فرهنگی – اجتماعی دولت استعفا دادند – و به تعبیری استعفا داده شدند!- در حالی که اگر هم قرار بر استعفا و عزل وزیرانی در این مقطع زمانی بود، اولویت با وزیران اقتصادی کابینه بود!

علاوه بر زیرسوال بودن اصل این جابجایی، گزینه‌های جایگزین هم بسیار سوال‌برانگیز هستند. چرا که آن‌ها پیش تر نیز از سوی رئیس جمهور برای تصدی وزارت به مجلس معرفی شده اند و البته نمایندگان مجلس نهم به دلایلی متقن و موجه همچون همسو بودن گزینه‌های معرفی شده با فتنه و فقدان مرزبندی با فتنه گران، آن ها را واجد صلاحیت برای تصدی وزارتخانه‌ ندانسته و بدان ها رای اعتماد نداده اند.

حال با این اوصاف، اصرار رئیس جمهور مبنی بر معرفی مجدد مردودشدگان در اخذ رای اعتماد مجلس، برای تصدی وزارتخانه‌ها آن‌هم در این ماه‌های پایانی جای بسیار نگرانی دارد. آیا دولت و طیف همسو با دولت دچار قحط‌الرجال شده‌اند؟! آیا رئیس‌جمهور نمی‌توانست اشخاصی مناسب و بدون حاشیه برای تصدی وزارتخانه‌های مورد نظر معرفی کند؟ به راستی چه اصراری بر معرفی گزینه‌هایی حاشیه‌دار و گاه سالمند به مجلس وجود دارد؟ دولت چه نفعی از عدم رای اعتماد احتمالی نمایندگان به گزینه‌های معرفی شده به دست می آورد؟ آیا گل آلود کردن آب و صید ماهی مقصود از قبل آن، جزو برنامه‌های طراحی شده در این زمینه است؟ و ده‌ها آیای دیگر.

نویسنده: فائزه شورکی

پایان پیام/ م