به گزارش عصرفرهنگ به نقل از یزدرسا؛ نشست خبری آقای روحانی که دقیقا یک روز قبل از آغاز ثبت‌نام‌های انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم و البته شاید با هدف استفاده حداکثری از ظرفیت تبلیغی دولت مستقر، برگزار شد؛ یا حواشی فراوانی همراه بود و ادعاهای متناقض رئیس جمهور در این نشست واکنش های  گسترده ای را به دنبال داشت. اما یکی از بخش های صحبت های رئیس جمهور که کمتر مورد توجه قرار گرفت، موضع گیری وی پیرامون عملکرد فرهنگی دولتش بود. وی در این رابطه گفت: «باید از اصحاب فرهنگ پرسید چقدر از دولت یازدهم رضایت دارند».

اما اینکه به راستی اصحاب فرهنگ چقدر از دولت یازدهم رضایت دارند، و نظر اهالی فرهنگ در این رابطه چیست؛ باید گفت دیدگاه و نظر منتقدان دولت در این عرصه که مشخص است و ما نیز در این سطور قصد بازگویی انتقادهای آن ها را نداریم. با این همه برای پاسخ به سؤوال رئیس جمهور صرف دیدگاه های حامیان دولت نیز کفایت می کند. به طوری که مواضع حامیان فرهنگی و هنری دولت که در بهار سال 92 از وی آقای روحانی، در چهار سال گذشته به خوبی عملکرد فرهنگی دولت را نشان می دهد.

به عنوان مثال منیژه حکمت، کارگردان سینما و از جمله هنرمندانی که نقش ستادی در همراه‌سازی بخشی از هنرمندان به نفع روحانی در سال 92 داشت؛ در مصاحبه‌ای که با هفته‌نامه صدا انجام داده، در پاسخ به این سؤوال خبرنگار که می‌پرسد: «از زمان روی‌کارآمدن دولت روحانی تغییری احساس کرده‌اید؟» اینگونه پاسخ می‌دهد: «من در این دوره ناامید شدم و متاسفم». وی همچنین در پاسخ به این سوال که «اگر به سال ۹۲ برمی‌گشتید با توجه به شرایط الان، تومار حمایت از روحانی را امضا می‌کردید؟» می‌گوید: «نه! نمی‌کردم».

او همچنین با انتقاد از دولت ابراز می‌دارد: «کسانی به من زنگ می‌زنند و می‌گویند تو گفتی به روحانی رأی بدهیم. من دیگر سعی دارم هزینه ندهم و پاسخگوی کسانی که در این وادی به من اعتماد کرده بودند، نشوم. این دولت با شعار قشنگی به اسم امید آمد، چه شده که امید اکثریت سینما ناامید شده است؟ من گاهی می‌شنوم چقدر دوره شمقدری خوب بود! این حرف خیلی دردناک است. این را صراحتا اولین بار به شما می‌گویم، چون امضاهای کسانی که از کاندیداهای سیاسی حمایت کرده‌اند هنوز هست؛ شما یک سرچ بکنید ببینید چه کسی کجاست. اصلا هم قائل به این نیستم که چون من و پگاه اولین حمایتگران از این دولت بودیم گل سرسبدیم! این‌طور نیست اما این اکثریت ناامید خطرناک است و پوپولیسم محصول چنین دورانی است».