عصر فرهنگ، موضوع انتشار آلبوم «تو را ای کهن مرز و بوم دوست دارم» که این توسط نشر چشمه انجام گرفت به یکی از موضوعات چالشی این روزهای دلسوزان اسلام و فرهنگ این مرز و بوم تبدیل شده است.

اعتراض به انتشار این آلبوم از آنجایی صورت گرفت که بسیاری این آلبوم را صدور مجوز به تک خوانی زنان دانستند که البته این موضوع را دفتر موسیقی وزارت ارشاد تکذیب کرد.

در متن تکذیبیه دفتر موسیقی وزارت ارشاد آمده است:
«آلبوم «تو را‌ ای کهن بوم دوستت دارم» در واقع آلبوم هم‌خوانی با صدای استاد محسن کرامتی، استاد برجسته آواز و ردیف‌دان موسیقی دستگاهی ایران، از هنرمندان خوشنام ومتعهد موسیقی ایران و خانم نوشین طافی است.

این اثر در قالب موسیقی سنتی با اشعار و موسیقی وزین بوده که در شوراهای شعر و موسیقی دفتر که متشکل از اساتید و نخبگان متعهد و ارزشی انقلاب اسلامی هستند، بررسی و مورد تأیید قرار گرفته است.

بر اساس ضوابط موجود که از بدو تاسیس دفتر موسیقی تا‌کنون به آن عمل شده است، هیچ‌گونه منع قانونی برای صدور مجوز آثاری که هم‌خوانی زن و مرد دارند، وجود ندارد و پس از طی مراحل قانونی طبق روال مجوز انتشار برای این‌گونه آثار نیز صادر می‌گردد‌ لذا اثر مذکور به دفعات در واحد تطبیق بررسی شده و بر اساس مستندات موجود در پرونده پس از اصلاحات مورد نظر دفتر موسیقی، نمونه نهایی با رعایت کلیه ضوابط و مقررات، به درستی و صحت اجازه انتشار دریافت کرده است.»

از متن تکذیبه مسئولین دو نکته استنباط می گردد. مسئولین سهوا و یا عمدا  اجرای این اثر «در قالب موسیقی سنتی» را دلیلی بر اعطای مجوز به این به اصطلاح همخوانی می دانند. در این زمینه بازخوانی نظر صریح رهبر انقلاب به مسئولین محترم وزارت ارشاد توصیه می شود.

رهبر معظم انقلاب در دیدار اعضا ی جامعه ی مدرسین در کتابخانه مدرسه فیضیه در تاریخ 8/ 9/ 1374  می فرمایند: «بعضی خیال می کنند که مرز موسیقی حلال و حرام ، موسیقی سنتی ایرانی و موسیقی غیر سنتی است ؛ نه ، این طور نیست . آن موسیقی که منادیان دین و شرع همیشه در دوره ها ی گذشته با آن مقابله می کردند و می گفتند حرام است ، همان موسیقی سنتی ایرانی خودمان است ...بنابر این ، مرز موسیقی حرام و حلال ، عبارت از ایرانی بودن ، سنتی بودن ، قدیمی بودن ، کلاسیک بودن ، غربی بودن یا شرقی بودن نیست.»

نکته دوم اینکه؛ همانطورکه در تکذیبیه دفتر موسیقی وزارت ارشاد هم آمده است هیچ منع قانونی برای اعطای مجوز به «همخوانی» زن و مرد وجود ندارد. حال اگر همخوانی جای خود را به تک خوانی بانوان بدهد و در این میان و برای اخذ مجوز صدای مردی هم شنیده شود، چطور؟

اگر مثل همین مورد اخیر صدای غالب صدای بانوان باشد و نوای آقایان صرفا نقش همراهی و شاید تلاشی برای کسب مجوز باشد، تکلیف چیست؟

و باز هم مثل تمامی مشکلات و معضلات این حوزه، ضمن احساس خلا قانونی  یک سوال مطرح می شود:« شوراهای شعر و موسیقی که به ادعای مسئولین متشکل از اساتید و نخبگان متعهد و ارزشی انقلاب اسلامی هستند، از فقه اسلامی و قوانین شرع هم بهره ای برده اند؟ و اصولا این مسئولین نسبت به چه چیزی تعهد دارند؟»