به گزارش عصر فرهنگ به نقل از  مرصاد، اظهار نظر های هاشمی رفسنجانی به عنوان پدرخوانده دولت یازدهم و اقدامات چند روز اخیر از سوی دولت نگرانی های زیادی را در خصوص عقب گرد به سمت دوران فشار بر رسانه ها، منتقدین و مجلس شورای اسلامی به عنوان نماد مردم سالاری در کشور در دولت هاشمی به وجود آورده است.

طبق سیاق گذشته در دولت یازدهم که معمولا سخنگو یا نمایندگان دولت در رسانه ملی و مطبوعات وعده ای می دهند و درست چند روز بعد مردم باید منتظر اقدامی مغایر با وعده داده شده باشند، در روزهای گذشته نیز حجت الاسلام روحانی از رسانه ها و متقدین به گرمی تشکر کرد اما فردای همان روز چند رسانه منتقد جمع بندی مذاکرات هسته ای یا توقیف شدند و یا تذکر جدی گرفتند.

این برخورد با رسانه های داخلی همزمان به اعطای مجوز به رسانه های خارجی و مخصوصا تلویزیون بی بی سی فارسی شد که معمولا به سرویس های جاسوسی غرب وصل هستند.

علاوه بر این هاشمی رفسنجانی که در کسوت پدرخوانده دولت به مناسبت دومین سالگرد دولت روحانی با روزنامه ایران سخن می گفت با ادبیاتی متأثر از روحیه ضد انتقادی خویش که در سالهای ریاست جمهوریش بسیاری از رسانه های اصلاح طلب هم طعم آن را چشیده اند مجلس را به توپ بست.

وی به روزنامه ایران گفت: الان با این فضایی که مردم دارند، دیگر مجلسی‌ها جرأت نمی‌کنند که در کار مشکل‌ ایجاد کنند.

این ادبیات هاشمی رفسنجانی جدید نیست، بسیاری از فعالان رسانه ای طعم برخورد، توقیف و حتی زندان را در زمان زمام داری هاشمی چشیده اند. همان زمانی که به قول مصاحبه خودش با روزنامه ایران "حرف اول" را می زده است.

هاشمی دچار فراموشی شده‌ است

در سالهای قبلتر که هاشمی رفسنجانی با فراموش کردن دوران خفقان و زورگویی در دولت خویش در قامت یک طرفدار آزادی بیان مصاحبه ای کرده و از توجه خودش به رسانه ها گفته بود، شورای سردبیری روزنامه "جهان اسلام"، یکی از دو روزنامه منتقد در دولت هاشمی، دست به کار شد و سخنان او را تکذیب و از آن ابراز تاسف کرد.

جهان اسلام که فعالیت خود را از سال 1369 به مدیر مسئولی هادی خامنه‌ای و به عنوان یک روزنامه منتقد دولت سازندگی آغاز کرده بود، پس از حدود چهار سال و با دستور مقامات دولت هاشمی، عمر کوتاهش به پایان رسید.

شاید به همین دلیل بود که شورای سردبیری روزنامه "جهان اسلام" مصاحبه آن سالهای هاشمی با ایسنا را این گونه جواب داد: "متاسفانه به نظر می‌رسد ایشان دچار فراموشی شده‌اند زیرا حقایق و واقعیت آنچه که در دو دولت ایشان بر رسانه‌ها و مطبوعات گذشته غیر از آن چیزی است که در این مصاحبه شرح گردیده است ... طی آن سال‌ها که ممانعت از فعالیت سیاسی دانشجویان و دور ساختن دانشگاه‌ها از هرگونه جنب و جوش سیاسی به دغدغه برخی افراد و جریانات سیاسی مبدیل شده بود، روزنامه «جهان اسلام» به تنها تریبون جنبش دانشجویی تبدیل گردید."

اما آنچنان که مسئولان این روزنامه از سرگذشت خود نقل کردند، سال 73 و با تصمیم دولت از فعالیت رسانه ای بازماندند.

مفهوم این موضوع را البته، شاید بتوان در جملات پایانی اعتراض شورای سردبیری روزنامه جهان اسلام فهمید: "تاسف زمانی مضاعف می‌گردید که بسیاری از رسانه‌ها بر اثر فضای سنگینی که حاکم بود حاضر نمی‌شدند مراتب اعتراض و انتقاد دست‌اندرکاران روزنامه جهان اسلام را حتی به شکل خبری منعکس سازند."

قطع کمک روزنامه های منتقد

همچنین سعدالله زارعی، کارشناس مسائل سیاسی و عضو شورای سردبیری کیهان در این باره، با یادآوری انتقاد هاشمی نسبت به رویه روزنامه کیهان در زمان دولت پنجم و ششم، تصریح کرد: هاشمی نسبت به انتقادات روزنامه کیهان علیه دولتش آزرده خاطر بود و از این رو کمک‌های دولت به روزنامه‌هایی که علیه آنها انتقاداتی را مطرح می‌کردند قطع و نشریه‌های دانشجویی منتقد هاشمی نیز تحت فشار قرار گرفتند.

زندانی کردن منتقدان

دیدگاه سخت گیرانه آقای هاشمی در زمان ریاست جمهوری‌اش که درست نقطه مقابل سخنان امروزش است، بر حوزه سیاست هم سایه افکنده بود.

برخی از عناصر گروهک موسوم به ملی مذهبی در سال 69 نامه‌ای به رئیس دولت پنجم نوشتند و به اکبر هاشمی‌رفسنجانی اعتراض کردند. بعد از این نامه بود که برخی از نویسندگان آن از جمله عزت‌الله سحابی بازداشت و روانه زندان شد.

سحابی درباره علت بازداشت خود توسط هاشمی رفسنجانی می‌گوید: ‌

"‌بعد از دستگیری‌ها، در کمیسیون برنامه و بودجه مجلس، چند تن از نمایندگانی که مرا می‌شناختند، به آقای هاشمی اعتراض کردند که چرا عزت‌الله سحابی را گرفتید؟ آقای هاشمی پاسخ داده بود: رویش زیاد شده بود،‌می خواستیم رویش را کم کنیم."

همچنین در برخی رسانه‌ها عنوان شده است، عباس عبدی از اعضای مرکزیت حزب منحله مشارکت در سال 1373 زمانی که سردبیر روزنامه سلام بوده، در پی انتقاد از اکبر هاشمی‌رفسنجانی ‌۱۱ ماه را در زندان سپری کرد.

با توجه به این واقعیت ها، روشن نیست منظور آقای هاشمی از فضا دادن به مردم و جوانان برای انتقاد و فعالیت، پیگیری همان رویکرد وی در دولت سازندگی است یا اینکه سخنان وی از جنس خطبه های جنجالی‌اش در تیرماه سال 88 است که فتنه گران را به وجود آورد؟!