به گزارش یزدرسا به نقل از دانا، حزب کارگزاران در اسفند سال 74 توسط 16 نفر از هیئت دولت هاشمی رفسنجانی تشکیل شد.

سنگ بنای حزب کارگزاران درست در مقطعی گذاشته شد که یک سال از عمر دولت دوم رفسنجانی باقی‌مانده بود و رفسنجانی امیدی به بازگشت به کرسی ریاست جمهوری نداشت.

با این حال به دنبال به وجود آمدن جنجال‌های فراوان در خصوص ورود وزرا به این حزب، با فرمان رهبری، وزرا از این حزب کناره گرفتند و این حزب در ابتدا با 6 نفر کار خود را آغاز کرد.

محمد علی نجفی، علاوه بر این ۶ نفر، در جلسات هیات موسس شرکت می‌جست؛ اما کارگزاران به دست محفلی از مدیران که اغلب از ۳ استان کرمان یزد و اصفهان برخاسته بودند، تشکیل شد.

علی رغم دعوت مرعشی در روز تاسیس این حزب از کروبی و خاتمی، اسحاق جهانگیری و غلامرضا آقازاده که از چهره های چپ بودند، کروبی و خاتمی این دعوت را رد کرده و در این مراسم حضور نیافتند.

با روی کار آمدن خاتمی در 2 دولت بعدی، عده‌ای گمان کردند که این دولت ادامه دولت کارگزاران است اما در واقع هدف و مسیر دولت خاتمی رویکرد متفاوتی را دنبال می کرد.

پس از اتمام 8 سال دولت خاتمی، بار دیگر کارگزارانی ها در صدد آن برآمدند تا هاشمی را به قدرت برسانند؛ اما جناح چپ یا همان اصلاح‌طلبان حاضر به عقب نشینی نشدند و کاندیدای خود یعنی کروبی را نیز وارد عرصه انتخابات کردند.

انتخابات 84 اوج اختلافات کارگزاران و اصلاحات بود به طوری که کروبی و هاشمی هیچ کدام حاضر نشدند تا از صحنه انتخابات کنار بروند و عرصه را برای دیگری بازتر کنند.

در این انتخابات احمدی نژاد توانست طی 2 دور از هاشمی پیروز شود و در نهایت برنده اختلاف کارگزاران و اصلاحات در این دوره از انتخابات اصولگرایان بودند.

با این حال بار دیگر در انتخابات 88 کارگزاران و اصلاحات در ظاهر متحد شدند به طوری که کرباسچی که دبیر حزب کارگزاران بود، سمت مشاوره کروبی، چهره چپ این انتخابات را برعهده گرفت.

محمدرضا باهنر در این خصوص گفت: من نکته‌ای گفته بودم مبنی بر اینکه مشهور است آقای کرباسچی به مهندس موسوی رای داد در حالی که رئیس ستاد آقای کروبی بود.

این صحبت باهنر نشان داد که اختلافات کارگزاران و اصلاحات بسیار عمیق تر و ریشه‌ای تر است.

در انتخابات یازدهم نیز عارف که یک چهره اصلاح‌طلب بود با کنار کشیدن از عرصه انتخابات رای اصلاح طلبان را به صندوق روحانی ریخت و در نهایت روحانی پیروز این انتخابات شد.

نکته اصلی این است که با وجود این اقدام عارف، وی نتوانست جایگاهی حتی در اندازه یک سمت ریاست دانشگاهی به دست بیاورد و از این رو تصمیم گرفت تا برای انتخابات بعدی مجلس به طور مستقل حضور یابد.

یکی از نکات قابل توجه این است اصلاح‌طلبان در ازای این کنار کشیدن از دولت یازدهم سهم‌خواهی هایی داشتند؛ اما تقریباً هیچ یک از این موارد برای آنها محقق نشد و اختلافات میان کارگزاران و اصلاحات بار دیگر بالا گرفت.