به گزارش یزدرسا ،برگزاری نشست های مذاکرات کارشناسی، معاونان و وزرای خارجه ایران و گروه 1+5 در مسقط، که آخرین دور مذاکرات هسته ای قبل از خاتمه ضرب الاجل 3 آذر (24 نوامبر) تلقی می شود، قطعی شده و طرفین در حال آماده سازی برای حضور در این آخرین هماورد مذاکراتی خود هستند. مساله اینست که این دور از مذاکرات آیا ایستگاه آخر گفتگوهای توافق جامع خواهد بود؟ علت تغییر مقرهای اروپائی به پایتخت یک کشور آسیائی و همسایه نزدیک به ایران چیست؟

دولت عمان بر اساس پیشنهاد خود و موافقت ظریف-اشتون، 18 آبان برابر با 9 نوامبر میزبان نشست سه جانبه محمد جواد ظریف، وزیر خارجه ایران و جان کری، همتای آمریکایی وی و کاترین اشتون، هماهنگ کننده مذاکرات با ایران در اتحادیه اروپا است. متعاقب این نشست دو روزه که در 19 آبان (10 نوامبر) خاتمه می یابد، نشست معاونان سیاسی ایران و 1+5 در روز 20 آبان (11 نوامبر) در مسقط برگزار خواهد شد. در صورت پیشرفت این مذاکرات، نشست وزیران خارجه هفت کشور مذکور نیز زودتر از زمان تعیین شده توسط اتحادیه اروپا (که پیش تر 27 آبان برابر با 18 نوامبر اعلام شده بود) برگزار خواهد شد.

در این صورت، وزیران خارجه همانند مذاکرات مربوط به توافق موقت ژنو و تمدید چهارماهه آن، بیش از 10 روز فرصت خواهند داشت تا قبل از انقضای مهلت تعیین شده، در مورد نهایی کردن توافق جامع یا تمدید دوباره مذاکرات یا یک توافق موقت دو تا 5 ساله (موسوم به توافق میانی) تصمیم گیری نمایند. این مدت طولانی مذاکراتی، نشان دهنده آمادگی طرفین برای مذاکرات بیشتر و استفاده از این فرصت برای آخرین تلاشهای آنها می باشد؛ تلاشهائی که بر اساس دو دور تجربه قبلی، دستاوردی در زمینه حصول یک توافق حتی موقتی به همراه داشته است.

دیدار ایران و گروه 1+5 در این دور پایانی از مذاکرات هسته ای، نقشی را یادآوری می کند که سلطان قابوس، پادشاه عمان قبل از برگزاری نشست های رسمی توافق ژنو ایفا کرده بود. مذاکرات دوجانبه ایران و امریکا با مساعدت و میزبانی قابوس، که نهایتاً منتهی به توافق 24 نوامبر 2013 ژنو شد، این احتمال را تقویت کرده است که این کشور در آستانه خاتمه مهلت باقیمانده از توافق موقت تمدید شده نیز درصدد فراهم کردن زمینه ای باشد که نهایتاً قفل توافق جامع را بگشاید و به جدال ها بر سر محتوای نهائی این توافق پایان دهد.

البته در برابر نقشی که عمان خود را برای ایفاگری آن آماده کرده است، موانع و چالشهائی جدی نیز وجود دارد. یک تحلیل از رفتارشناسی غرب بر اساس خط مشی «دیپلماسی دقیقه نودی» اینست که غرب به ویژه امریکا برای به حداقل رساندن عدم توافق جامع، می خواهد در همین 20 روز باقیمانده به هدف خود به صورت کامل برسد. از این رو، از هر گزینه ای خواه تغییر محل مذاکرات، ورود یک دولت ثالث مورد اعتماد به عنوان واسطه و تسهیل کننده و امثال آن استقبال می کند. زیرا:

· اولاً امریکا برای دستیابی به توافق جامع، جدی است.

· ثانیاً برای این کشور توافق در همین مدت باقیمانده، بیش از هر گزینه های دیگر مناسب و سازگار با منافعش تلقی می شود؛

· ثالثاً حفظ این اولویت را به هر طریق مدنظر دارد.

· رابعاً چنان وانمود می کند که برای توافق، جدی و آماده است و ایران در این زمینه جدیت لازم را ندارد تا مقصرسازی از ایران به تقویت فشارها علیه کشورمان منجر گردد.

از این رو، دولت مسقط هرچند از میزبانی این گفتگوها استقبال کرده و خاتمه جدال ایران و غرب را در زمینه مساله هسته ای آرزو کرده است اما در رقم زدن تحولی ویژه و تاریخی در نشست آتی، با چالش هائی جدی مواجه است؛ چالشهائی که برخی از آنها به مواضع و سیاست های اتخاذ شده در درون گروه 1+5 یا تقسیم نقش آنها به صورت تکمیلی برای ناگزیرسازی ایران به تعدیل مواضع و خطوط قرمز خود مربوط می شوند.

منبع:جوان آنلاین

انتهای پیام/ص