یزدرسا؛ وضعیت بیکاری در جامعه، بسیار نگران کننده است به گونه ای که از شش تا ده میلیون نفر ذکر شده است. عمق این فاجعه هنگامی بیش تر فهم می شود که در ارتباط بین آمار بیکاری با افزایش آمار معضلاتی چون اعتیاد، سرقت، بالا رفتن سن ازدواج، افزایش آمار طلاق، مهاجرت به ‌شهرها و ... اندکی تامل کنیم.

 اگر زمانی بیکاری بیش تر در میان افراد کم سواد مشاهده می شد، امروزه معضل بیکاری به وفور در بین افراد تحصیل کرده هم مشاهده می شود؛ کسانی که پس از صرف وقت و هزینه های سنگین برای تحصیل، به خیل عظیم بیکاران جویای شغل پیوسته اند و در وضعیت بغرنجی به سر می برند. با عنایت به حجم سنگین بیکاری است که رهبر فرزانه انقلاب اسلامی فرمودند: خجلت و شرمندگی نظام از بیکاری یک جوان، از خجلت و شرمندگی جوان بیکار در خانواده خود، بیش تر است.

قوای سه گانه به طور عام و قوه مقننه به طور خاص، باید برای اشتغال زایی و کاهش آمار بیکاری با تمام وجود کمر همت ببندند و با پرهیز از درافتادن اقدامات نه چندان عمیق و جدی، طرح هایی کارآمد و شدنی در این حیطه ارائه و اجرایی کنند. در دوران تبلیغات انتخابات اخیر ریاست جمهوری، سیدابراهیم رئیسی از برنامه خود برای ایجاد حداقل یک میلیون شغل در سال و محمدباقر قالیباف از تعهدش برای ایجاد پنج میلیون شغل در دوره چهارساله سخن گفتند؛ که با هجو کاسبکارانه برخی رسانه ها و جریان های مدعی اخلاق روبه رو شدند؛ جالب این که رئیس جمهور و معاون اولش پس از مدتی همان وعده ها را با کمی رنگ و لعاب به عنوان وعده های انتخاباتی خویش مطرح کردند! هرچند مهم تر از وعده -دادن، اطمینان جامعه به انگیزه و توانایی شخص کاندیدا برای جامه عمل پوشاندن به وعده های داده شده است که این مهم درباره شخصی چون قالیباف و رئیسی به دلیل سابقه وشخصیتشان برجسته تر بود.

اینک چند ماهی است که انتخابات به فرجام رسیده و دولتمردان کابینه دوازدهم به ریاست دکتر روحانی و معاون اولی اسحاق جهانگیری باید برای تحقق وعده های داده شده از جمله اشتغال زایی گسترده اقدام کنند. در این راستا از سویی معاون اول رئیس جمهور «برنامه اشتغال فراگیر در سال ۱۳۹۶» را با هدف افزایش جمعیت شاغل کشور به میزان 970 هزار نفر در سال 96 ابلاغ کرده و از سوی دیگر مرکز آمار نیز از ایجاد یک میلیون شغل در سه ماهه نخست امسال سخن گفته است؛ ادعایی که برای بسیاری از کارشناسان حتی کارشناسان همسو با دولت هم قابل هضم و پذیرش نبوده و از باب نمونه، حسین راغفر- اقتصاددان حامی روحانی- با ابراز تعجب از گزارش مرکز آمار مبنی بر ایجاد یک میلیون شغل در سه ماه اول سال جاری می گوید: «چگونه می توان در سه ماه اول سال ۹۶ یک میلیون شغل ایجاد کرد در حالی که صنایع تولیدی؛ ساختمان سازی و سایر موارد کاملا در رکود هستند. آیا وقتی شاخص های اقتصادی رشد چشمگیری نداشته اند می توان مدعی شد در طول سه ماه یک میلیون شغل ایجاد شده است؟»

در این میان، شایسته است مسئولان استان در صورت باورداشتن به آمار اعلامی از سوی مرکز آمار، توضیح دهند که سهم یزد از یک میلیون شغل ایجاد شده ادعایی، چه میزان بوده است و به طور شفاف و مستند، مصادیق شغل های ایجاد شده در استان در سه ماهه نخست سال جاری را اعلام کنند.

همچنین با توجه به آمار نگران کننده بیکاری در استان از یکسو و ابلاغ «برنامه اشتغال فراگیر در سال ۱۳۹۶» از سوی دیگر، دقیقا چه برنامه یا برنامه هایی برای کاستن از آمار بیکاران استان در چارچوب برنامه فوق دارند؛ برنامه های غیرشعاری که بتوان نتایج آن در بازه های زمانی معین احصا و استخراج کرد. به یاد داشته باشیم که درسال هایی نه چندان دور، آمار بیکاری در استان یزد به واسطه صنایع گسترده و ... همواره کمتر از میانگین کشوری بوده و در سال های اخیر به دلایلی متعدد از جمله رکود بی سابقه، به یکباره سیری صعودی یافته است. بی گمان این حجم بیکاری هرگز شایسته استان یزد نیست؛ استانی با این همه نیروی کارآمد انسانی، واحدهای تولیدی چشمگیر و معادن گسترده. در این باره گفتنی ها بسیار است.

نویسنده: مرتضی اردکانی