به گزارش یزدرسا، گلایه‌های اقتصادی و معیشتی مردم قابل انکار نیست؛ گلایه‌هایی که اغلب بجاست و اگرچه برخی جریان‌ها می‌کوشند همه را به فشارهای خارجی و تحریم‌ها ربط دهند اما واقعیت این است که بخش عمده آن‌ها مستقیم و غیرمستقیم نتیجه سوءمدیریت‌ در داخل است. موضوع این نوشتار اما چیز دیگری است.

مردم بیش از این که از نداری و «فقر» ناراضی باشند، از «فرق» و تبعیض گله‌مند هستند. برای مردم پذیرفتنی نیست در نظام اسلامی برآمده از خون‌های مطهر شهدا، برخی مسئولان و خانواده‌هایشان بی‌اعتنا به ماهیت نظام و اوضاع جامعه و جایگاه خود، در آلاف و الوف غوطه‌ور شوند و با مانور تجمل‌ و اشرافی‌گری، نمک بر زخم‌های طبقات دردمند بپاشند، آن‌هم در وضعیتی که بالاترین مقام این نظام- هم امام راحل و هم مقام معظم رهبری- بیش از همه بر ساده‌زیستی مسئولان تاکید کرده‌ و خود در این زمینه مثال‌زدنی بوده‌اند. بدتر این‌که بسیاری از این ریخت‌وپاش‌ها نه از اموال شخصی بلکه از کیسه بیت‌المال پرداخت می‌شود؛ بیت‌المالی که به همه آحاد ملت تعلق دارد.

برای هموطن دردمندی که در تامین ضروریات زندگی با مشکل روبه‌روست، مشاهده زندگی مرفه و احیانا حقوق نجومی یا شبه‌نجومی-ولو قانونی- مسئولان بسیار تلخ است و به سان نمکی است که بر زخم‌های اقتصادی و معیشتی‌اش فرو‌می‌ریزد. اخلاق اسلامی و شرافت انسانی اقتضا می‌کند مسئولان به‌ویژه در سطوح بالا سطح زندگی خود و خانواده‌شان را دستکم در این اوضاع کنونی متناسب با سطح زندگی عامه مردم بلکه پایین‌تر از آن تنظیم کنند و این کم‌ترین انتظار مردم از مسئولان است؛ همان مردمی که محمدباقر نوبخت – معاون رئیس‌جمهور- با تمجید از روحیه‌شان در دوره دفاع مقدس گفته بود:«در آن زمان برای سوءاستفاده نکردن دشمن عجز و لابه نمی‌کردیم اما الان که در شرایط سخت جنگ اقتصادی نابرابر هستیم، متاسفانه آن نوع تحمل کردن کم‌رنگ شده است.» اگر تحمل‌کردن مردم کم‌رنگ شده است، ریشه‌ آن را باید در سوءمدیریت‌های داخلی و رفتارهای ناروای برخی مسئولان و فخرفروشی‌های مشمئزکننده برخی نزدیکانشان دانست؛ فخرفروشی‌هایی که مصادیقی از آن را می‌توان در شبکه‌های اجتماعی و صفحات اینستاگرام به تماشا نشست، و الّا مردم نشان داده‌اند که برای حفظ اصل نظام و تحقق آرمان‌های مترقی آن از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند؛ آخرین نمونه آن، حضور باشکوه در جشن چهل‌سالگی انقلابشان بود و صد البته این به معنای مهر تایید بر بی‌کفایتی و رفتارهای برخی مسئولان نبوده و نیست.

کاش آقای نوبخت و هم‌فکرانشان از جمله معاون اول رئیس‌جمهور که زمانی فردی از قبیله نجومی‌بگیران را ذخیره نظام نامیده بود، لختی به این صرافت می‌افتادند که دریافتی‌ خود و هم‌قطارانشان از بیت‌المال و سطح زندگی خود را در سطح پایین‌ترین اقشار جامعه، ساده و اندک تعریف می‌کردند تا دست‌کم با این همذات‌پنداری، مرهمی کوچک بر آلام اقتصادی و معیشتی مردم باشند. در زمان دفاع مقدس، نوجوان بسیجی که برای بازگشایی میدان مین داوطلب شده بود، سراسیمه به عقب برگشت و در پاسخ به برخی رزمندگان که تصور می‌کردند پشیمان شده است، گفته بود: پوتین‌هایم برای بیت‌المال است، باید آن‌ها را از پا درآورم تا اگر جانم می‌رود، بیت‌المال نرود! آیا آقای نوبخت و دولتمردان در شرایط کنونی که در جنگ اقتصادی به سر می‌بریم، نمی‌توانند دریافتی و بهره‌مندی‌شان از بیت‌المال را به حداقل برسانند و فراتر از زندگی اداری، زندگی خانوادگی‌ خود را نیز دست‌کم برای چند ماه در سطح عموم مردم بلکه طبقه محروم جامعه قرار دهند، تا هم مشکلات مردم را کمی واقعی‌تر «لمس» کنند و هم موجب دلگرمی مردم شوند؟ واقعیت این است که آنان که زمستان را از پشت پنجره‌‌ دیده‌اند و گرسنگی را هم فقط در کتاب‌ها‌ ‌خوانده‌اند، نخواهند توانست نمایندگانی شایسته برای دفاع از حقوق مردم باشند.

با این همه کم نیستند مسئولانی که سبک زندگی‌ حکومتی و شخصی‌‌‌شان مایه مباهات و متناسب با نظام اسلامی است؛ مسئولانی که در این زمینه رهروان صادقی برای امام و رهبری بوده و هستند. در این زمینه گفتنی‌ها فراوان است.

نویسنده: عبدالحمید خوشنویس