جشنواره فجر، فضایی برای ارائه هنر انقلابی یا فرش قرمزی برای هنر غربی+عکس
به گزارش یزد رسا، بهمن ماه سال ۹۳ میزبان سی و سومین جشنواره فیلم فجر کشور بود که به بهانه سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی هر ساله برگزار می شود.
اختتامیه این جشنواره در شامگاه ۲۲ بهمن ماه به یاد سالروز پیروزی انقلاب اسلامی اجرا شد و مطابق هر سال با حاشیه هایی پر رنگ تر از سال گذشته همراه بود که البته این رویکردها جزء مسائل ثابت این جشنواره است.
از ابتدای شکل گیری فضای انقلابی و دینی برای ارائه کار هنری که دارای ارزش متعهدانه نیز باشد این انتظار وجود داشت فضای ایجاد شده با توجه به آرمانهای یک نظام اسلامی وامدار این ارزش ها باشد، اما گویی این فضا زمینه ای شد تا به جای فراهم آوردن امکانات و شرایط لازم برای هنرمندان متعهد، به فرش قرمزی برای تقلید از هنر غربی و هالیوودی تبدیل شود.
تصور اینکه جشنواره ای با پسوند فجر انقلاب اسلامی می تواند تحول در سینمایی که یک سرش به فیلم فارسی می رسید و سمت دیگرش به روشنفکران وابسته به فرح پهلوی،ایجاد کند تبیین و درایتی را می طلبید که متاسفانه مدیران سینمایی وقت از درک آن عاجز بودند.
سالهای متمادی که بر شمارگان جشنواره فیلم فجر افزوده می شد، ثابت کننده این رویکرد بود که بسیاری از مدیران سینمایی ایران اسلامی در جریان شبه روشنفکری سینمای کشور حل شدند و جشنواره فجر به جز تعداد اندک آثار هنرمندان متعهد عملا عرصه ای شد برای نمایش فیلم های خود باخته ای که برای سوت و کفی بیرون از مرزهای داخلی ساخته می شد.
جشنواره ای که در آن سید شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی به علت انتقاد از فیلم هایی که هیچ نسبتی با مردم و باورهایشان نداشتند، هو می شد و این روند آنچنان ادامه پیدا کرد تا اینکه جشنواره ای که بنا بود تریبونی باشد برای انعکاس تصویری از اسلام و آرمانهای انقلاب، اکنون تبدیل شده است به نمایشگاه ای برای بازیگران ریز و درشتی که خود را بر روی فرش های قرمز پهن شده آن ور آب عرضه می کنند.
سینمای فجر امروز را دیگر نمی توان آیینه سینمای انقلاب اسلامی دانست، فجر تنها محلی است برای تماشای فیلم های تولید شده در سینمای ایران؛ البته بخوانیم برج عاج نشینان و همین، نه سینمای انقلاب اسلامی که در حال بر باد دادن آرزوهای هنرمندان متعهد این مرز و بوم است.
جشنواره فیلم فجر تبدیل شده است به نماینده داخلی جشنواره های خارجی، جشنواره ای به نام انقلاب و به کام دیگران که خروجی سالانه اش تفکراتی بوده که اصل انقلاب را قبول نداشته اند و بعد چند صباحی گزینه روی میز آنها انتخاب سینمای آمیخته به فساد غرب بود.
فجر نه توانسته به خوبی ارائه دهنده نمایی از سعی و تلاش سی و چند ساله مردم ایران اسلامی برای استقلال خویش باشد و نه توانسته جریانی از فیلم سازان انقلابی تربیت کند که چهره ای واقعی از تفکر ملت ایران به جهانیان عرضه کند.
امسال سالن اجتماعات برج میلاد تهران مانند چند سال اخیر میزبان اختتامیه جشنواره فیلم فجری بود که مدعوین آن با اینکه جناب وزیر فرهنگ کشور مسیرهای زیادی را برای آنها هموار کرده بود، هنگام سخنرانی وی با سوت و کف از او استقبال کردند تا با ایجاد اخلال، سخنرانیاش را نیمه تمام بگذارند.
اختتامیه سی و سومین جشنواره فیلم فجر انقلاب مانند سالهای گذشته خود، با بی توجهی به فیلم های انقلابی روبرو بود و نکته قابل توجه دیگر از نگاه منتقدان، حضور نداشتن هیئت مدیره خانه سینما که متولی جمع آوری آرای مردمی و انتخاب بهترین فیلم از نگاه تماشاگران است و علت این عدم حضور نیز تحریم مراسم اختتامیه توسط خانه سینما بود.
نکته حاشیه ای دیگر در این مراسم که معلوم نبود بر اساس چه طرحی شکل گرفته و در اختتامیه اجرایی شد، افتخار برگزیده شدگان این جشنواره به خارج نشین بودن اعضای خانواده شان بود که هیچ ربطی هم به اهداف برگزاری این جشنواره نداشت و نشان داد عمق فاجعه سینمای انقلاب به کجا رسیده است.
از سوی دیگر خروجی سی و سه سال جشنواره فیلم فجر که باید پشتیبانی برای هنر انقلاب و هنرمند متعهد این مرز و بوم باشد، نتوانست به این تعهد خود عمل کند و امروز می بینیم که هدف اغلب فیلم سازان ما حضور در فستیوال های خارج نشین و داشتن خرس های طلایی آن است.
سه روز پیش ۶۵ امین جشنواره بین المللی فیلم برلین آغاز به کار کرد و وزیر فرهنگ آلمان در این مراسم به صورت رسمی اذعان کرد نگاه سیاستمداران آلمانی تعیین کننده برنده جشنواره است.
در این فستیوال خارجی فیلم مجید مجیدی که در خصوص زندگی پیامبر بزرگوار ساخته شده است و تحسین صاحب نظران زیادی را در پی داشت، حتی در بخش مسابقه هم اجازه ورود به آن داده نمی شود. در این نوع از جشنواره های خارجی، جایزه ای سیاسی به فیلمی سیاه در جشنواره ای سیاسی داده می شود.
امسال جشنواره بین المللی فیلم برلین با نطق سیاسی وزیر فرهنگ همراه بود و فیلم تاکسی ساخته جعفر پناهی در آن صاحب خرس طلایی شد.
فیلمی که از مرز انتقاد و سیاه نمایی هم گذشته و به عنادورزی رسیده و روایتی سیاه و غیرواقعی و کاملا وارونه از جامعه ایرانی دارد و توسط کارگردانی ساخته شده که جزء عناصر و محکومین فتنه سال ۸۸ می باشد که ۲۰ از فیلم سازی محروم شده اما مشغول عنادورزی های خود است.
مسئولین برگزاری این جشنواره به حدی از رسیدن این فیلم ذوق زده شده بودند که گمانه زنی ها نشان می داد از آثار منتخب خواهد شد و همین گونه هم شد و خرس طلایی به فیلم تاکسی رسید.
خرسی که در این تاکسی نشست صحت گفته های منتقدان مستقل آن را به اثبات رساند، اینکه جشنواره های بین المللی غربی خصوصا هنر و فرهنگ را فدای سیاست می کنند و سالهاست که برخی از کارگردانان کشورمان برای کسب این جایزه ها به سیاه نمایی از وضعیت ایران اسلامی می پردازند؛ موضوعی غیرقابل انکار است.
این نقطه ضعف را مسئولین سینمایی ایران حتی با داشتن جشنواره ای به نام فجر هم نتوانستند رفع کنند و برعکس با عملکرد ناثواب خود بر آن نیز صحه گذاشتند.
و امروز از جشنواره فیلم فجر به جز اسمی باقی نمانده و با رسالت های فراوانی که بر زمین مانده است.
اما در این بین پنج سالی است که جشنواره فیلم عمار رسالت های جشنواره فجر را بر دوش گرفته است و ای کاش فجر از آغاز این مسیر را طی می کرد تا امروز شاهد به بار نشستن میوه هایش بودیم!
در حال حاضر جشنواره فجر دیگر جشنواره ای استراتژیک و تعیین کننده نیست، چرا که بدلی ضعیف از جشنواره های خارجی شده است؛ نه هویتی دارد و نه استراتژی جشنواره ای،بلکه تبدیل به جشنی شده است با حاشیه های بسیار که معمولا هر دولت بنا به رویکرد هایشدر صحنه آن بازی می کند.
و در این میان آیا واقعا سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر در سال بعد خواهد توانست زنده کننده امیدهای انقلاب باشد یا باز هم همین رویه ادامه خواهد یافت و مدیران ما در خواب خرگوشی خود به سر خواهند برد؟!
منبع:صبح قزوین
