یزد رسا؛ حال این روز مردمان استان یزد خوش نیست. بی آبی و عطش همه استان را در برگرفته. فرقی نمی کند ساکن بافق باشی یا میبد، اهل خاتم باشی یا مهریز، اردکانی باشی یا تفتی. روستایی باشی یا شهری. عطش یزد چیزی نیست که نیازی به تحقیق و تفحص داشته باشد، وحوش تشنه کویر یزد، خود گویا ترین مستندات این تحقیقند که برای جرعه ای آب به انسان ها پناه آورده اند. حال انکه انسان ها خود مانده اند برای پیمانه ای آب به که پناه برند! فارغ از اینکه همه انسانها در درجه اول چشمشان به آسمان خداوندی جهت بارش رحمت لایتناهی اوست، در روابط انسانی خویش به دنبال محملی برای حل این معضل می گردند و در این میان چه ملجا و مرجعی بهتر از مسئولین خدوم شهر و دیارشان.

خشکیدن 127قنات زردین؛فقط داستان تشنگی نیست

حال قصه پرغصه مردمان عطشناک یکی از روستاهای یزد را بخوانید که نه تنها آبی در مشک مسئولین نیافتند بلکه آنان، خرده نَمی که نیاکانشان در تودرتوی قنوات هزار رشته به ودیعت گذاشته بوده اند را خشکانده اند. قصهما فقط قصه آب نیست.

درد ما فقط تشنگی نیست. آنچه در روستای زردین میگذرد یک بحران خشکسالی نیست، بلکه فراتر از آن یک تراژدی فرهنگی است. مردمان بی پیرایه کویرنشین زردین ، قنات را همچون مسئولین یک آبراهه نمی دانند بلکه قنات برایشان یک اسطوره است قنات نجوای نهفته پدرانشان در قلبزمین است.

قنات مأمنی برای حفظ و حراست همه داشته ها و اندوخته های نیاکانشان است. مردمان زردین سال های سال است که خشکسالی را با همه مشقتش تحمل کرده اند ، حال آنکه براحتی می توانستند صدها حلقه چاه حفر کنند و از مرارت خشکسالی برهند. اما مرد و مردانه ایستادند و به پاس زحمات نیاکانشان که به پای قنات ها جان و عمر خود را نهاده بوده، به هر قیمت ممکن قنات ها را زنده نگهداشتند.

مسئولین آب یزد کمر به قتل قنات ها بسته اند

چه اینکه خوب می دانستند که قنات ها شیر زمین را می دوشند حال آنکه چاه ها خون زمین را می مکند و هیچ یک از مردمان خداجوی زردین در این سالیان دراز خشکسالی در پی این برنیامدند که این شتر صالح را پی نمایند.

اما اینک مردمان زردین با یک بهت و حیرتی سترگ مواجه گشته اند. مسئولین آب یزد کمر به قتل قنات ها بسته اند.

کمر به قتل سمبل حیات و زندگی این دیار. زبان آمار و نمودار از بیان عمق فاجعه ای که بر حوزه آبخیزداری زردین رفته است الکن است ، 127 رشته قنات و چشمه در پی حفر چاه های عمیق خشکیده است. خبر کوتاه است، اما دردناک.

همه عصب های زمین که به طول رشته های قنوات در جای جای پهنه خشکیده زردین تنیده شده است، درد زمین را به مردمان این دیار منعکس می کنند. درد مردم زردین صرف خشکسالی و بی آبی نیست چه اینکه همه مردمان کویر یزد با این معضل مواجهند ، درد آنان این است که با حفر این میله های چاه، اندک امیدی که برای احیاء قنوات در سالهای آتی وجود داشته ، به محاق نابودی می رود.

اگر اندک مایه آب زردین را می خواهند ببرند، کاش می بردند اما نه از عمق چاه بلکه از مظهر قنات. این است دغدغه این مردمان خاک نشین که به حرمت آب ، در پیشگاه آفتاب ایستادند تا باد قاصدی باشد برای فریاد فریادشان. بدان امید که فریادرسی یابند.

امروز شنیدیم جمعی از مردمان دیار زردین به اعتراض در محل سازمان آب منطقه ای گرد آمده بودند. هر یک حامل اعتراضی بود، کودکی را دیدم که حامل اعتراض یک شاخه گل سرخ بود ، جوانی را دیدم که اعتراض یک گنجشک را بیان می کرد که پژمردگی گل بال پرواز را از او گرفته .

همه و همه آمده بودند برای اعتراض. پیرمردی دیدم که فرجام خواهی نفس های آخرین پدرش در قنات را می کرد. اما با همه این دلتنگی ها ، اندک دلخوشی یافتم که امید دارم همچون آبی باشد بر آتش دل این مردمان. مسئولینی را دیدم که آمدند و نیک صحبت کردند و کاش عملشان نیز به زیبایی گفتارشان باشد. مسئولینی آمدند از بنادکوک و گفتند آب بنادکوکمان را از جایی دیگر کوک می کنیم.

کاش اینچنین بشود. همان مسئولینی که در خبر صداوسیما عنوان داشتند آب انتقالی به بنادکوک ، آب زردین نیست ، آب ارنان است. حال آنکه نمی دانستند دغدغه این مردمان، جغرافیا نیست و طول و عرضش، بلکه تاریخ است و تار و پودش.