متاسفانه چندی است بدعت‌هایی ناخوشایند در مراسم تشییع و تدفین برخی بازیگران و هنرمندان رواج یافته و قبح بعضی مسائل درحال ریخته شدن است.

این در حالی است که طبق آموزه های دینی، میت مسلمان هم احترام دارد و باید در مراسم تشییع و تدفین وی موازین اخلاقی و عرفی رعایت گردد.

برای نمونه در مراسم تشییع مرحوم مرتضی پاشایی، آن چه بیش از همه جلب توجه می کرد، انبوه گوشی‌های شرکت کنندگان در مراسم بود که مشغول فیلمبرداری بودند! در حالی که مناسب ترین اقدام در آن لحظات، قرائت فاتحه و درخواست آمرزش برای روح مرحوم از سوی و تامل در واقعیت مرگ است.

یکی از آخرین نمونه از این رفتارهای ناخوشایند و دور از تعالیم دین و عرف جامعه، در مراسم تشییع مرحوم انوشیروان ارجمند رخ داد.

به عبارت روشن‌تر، در حالی که پیکر مرحوم ارجمند برای اقامه نماز میت بر آن آماده شده بود و تعداد قابل  توجهی شرکت‌کننده در مراسم حضور یافته بودند، یکی از نزدیکان آن مرحوم از حاضران درخواست کرد برای مرحوم انوشیروان ارجمند دست بزنند و خودش نیز در حالی که می‌گریست، شروع به دست زدن کرد!

این در حالی است که دست زدن در مراسم تشییع میت مسلمان، اقدامی ناهمسو با آموزه های دینی از سویی و عرف جامعه از سوی دیگر به شمار می‌آید.

بی گمان یکی از بهترین و متداول ترین اقدامات در هنگام تشییع میت مسلمان، قرائت فاتحه و ذکر و صلوات برای شادی روح درگذشته است که تسلای دل بازماندگان را هم در پی خواهد داشت و دست زدن حاضران در این گونه مراسم، مغایر با تعالیم دینی و حتی عرف جامعه محسوب می‌شود.

متاسفانه این گونه اقدامات غیرمتعارف به طور معمول ابتدا در مراسم هنرمندان و بازیگران آغاز می شود و در صورت سکوت رسانه ها و شخصیت ها می تواند به تدریج، در میان برخی افراد غیرژرف‌نگر نیز رواج یابد و پیامدهای آن، ولو در درازمدت، دامنگیر دیگر قشرها هم بگردد.

تامل در نفوذ موارد این‌چنینی در میان برخی قشرها در پایتخت و روشنگری بیش‌تر رسانه‌ها به ویژه در مناطق اصیل همچون استان یزد، می تواند مردم بخصوص جوانان این مناطق را در برابر این گونه اقدامات ناپسند مقاوم سازد و آنان را به قدرشناسی و پاسداری محکم تر از اصالت ها و داشته های ناب خویش تحریض کند.

در غیر این صورت چه بسا زرق و برق زندگی و ظواهر تعاملات برخی هنرپیشه ها و خانواده های آن ها، چشم برخی افراد به ویژه جوانان و نوجوانان مناطق اصیل‌تر همچون دیار دارالعباده را به خود معطوف سازد و آنان را به سمت برخی قبح‌شکنی ها سوق دهد.

در حالی که آگاهی دادن دقیق از ماهیت و پشت پرده این گونه اقدامات سطحی و دور از عرف، می تواند جوانان و نوجوانان بومی در مناطق بیش تر اصیل مانده را بیش از پیش به حراست از باورها و آداب و رسوم دینی و منطقی خویش مصمم سازد.

نویسنده: حامد پورمیبدی