به گزارش یزدرسا، اگر همان چند سال قبل که رهبر معظم انقلاب به کرات از عدم خوشبینی به دشمن و بی‌نتیجه بودن مذاکره با آمریکا سخن گفتند، مسئولان دولت و تیم مذاکره کننده، منافع ملی را به اغراض سیاسی خود ترجیح داده بودند و سرنوشت کشور را به مذاکره با دشمن شماره یک مردم پیوند نمی‌زدند، یقینا و یقینا وضعیت امروز کشور این نبود.

آورده سال‌ها مذاکره جواد ظریف و همکارانش با غرب و آمریکا پیرامون برجام، وضعیت اقتصادی است که امروز عموم مردم با گوشت و پوست خود دارند آن را لمس می‌کنند.

اینکه بعد از این تجربه خسارت‌بار از مسئولین مربوطه انتظار داشته باشیم که دیگر این مسیر را ادامه ندهند، حداقلی‌ترین انتظار است؛ با این وجود، مسئولین مذاکره کننده همین حداقلی‌ترین انتظار را هم برآورده نکردند و حتی بعد از شکست حتمی برجام هم حاضر نشدند مسیر گذشته را اصلاح کنند و بارها میل خود به ادامه مسیر گذشته را ابراز کرده‌اند.

با این وجود، حتی اگر بر فرض محال، شکست برجام را هم دلیل کافی برای شکست ایده مذاکره ندانیم، نقش‌آفرینی مستقیم رئیس‌جمهور آمریکا در شهادت سردار سلیمانی و اعتراف آشکار او به این اقدام، برای مهر پایان زدن به مذاکره با چنین دشمن خبیثی کفایت می‌کند.

این در حالی است که ایالات متحده که دم از مذاکره با ایران می‌زند، امروز در شرایطی قرار گرفته است که مذاکره با ایران برای او به مثابه برگ برنده‌ای برای نجات از وضعیت کنونی است.

در واقع، حمله نظامی ایران به پایگاه عین‌الاسد و عدم توانایی آمریکا جهت پاسخگویی به ایران و همچنین اعزام نفتکش‌های ایرانی به ونزوئلا به عنوان حیاط خلوت آمریکا و عدم توانایی ایالات متحده در واکنش به این اقدام؛ به گونه‌ای بی‌سابقه موجب تحقیر آمریکا شد و بیش از پیش دولت این کشور را در موضع ضعف قرار داد.

این در حالی است که این روزها آمریکا در عرصه داخلی نیز شرایط خوبی ندارد؛ از یک طرف ناکارآمدی این کشور در مقابله با ویروس کرونا ضعف ناپیدای سیستم حاکم را برای افکار عمومی نمایان کرد و از سوی دیگر اعتراضات سراسری آمریکا که دو هفته است به طور گسترده در این کشور شدت گرفته، گوشه‌هایی دیگر از واقعیت نظام سیاسی ایالات متحده را نشان می‌دهد.

حال در چنین شرایطی آیا اصرار بر مذاکره با آمریکا از سوی برخی از مسئولین دولت، را چیزی جز مقابله آشکارا با منافع ملی و دهن‌کجی به مردم می‌توان تفسیر کرد؟

انتهای پیام/