سایت اصلا‌ح‌طلب یزدان ‌نیوز در یادداشتی با عنوان «خنده بر لبانم خشکید!» با اشاره به سرزدن نویسنده به چند شهروند نوشته است: «شهروندانی را دیدم که از زمین تا آسمان، حال و هوایشان با من و امثال من و با خیلی از مسؤولان تفاوتی بسیار داشت... تفاوت در سبک زندگی، تفاوت در جای زندگی، تفاوت در سطح زندگی، تفاوت در نیاز‌ها، تفاوت در خواسته‌ها، تفاوت از میزان توقعات، تفاوت در گرفتاری‌ها، تفاوت در مشغله‌های ذهنی، تفاوت در مشغولیت‌های روزانه، و... .

خنده بر لبانم خشکید... دیگه خنده‌ام نمی‌گیره!

 این کلام تنها کلامی بود که پس از دیدن وضعیت این چند شهروند توانستم ابراز کنم...»

نویسنده یادداشت مذکور افزوده است: «خنده بر لبانم خشکید هنگامی که در بیغوله‌ای به نام خانه! وارد شدم و شهروندانی را دیدم که با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند و عرق شرم بر پیشانی‌ام نشست هنگامی که دیدم در زیر آسمان همین شهری که یکی سالی یک بار خودرو و مبلمان و خانه تعویض می‌کند، شهروندی در بیغوله‌ای خانه مانند نگران تامین وعدهٔ آتی غذای خویش است!  خنده بر لبانم خشکید وقتی با همین چشمانم دیدم ....» ؛ « آیا خدا به همین سادگی از ما خواهد گذشت که در شهری زندگی کنیم که برخی شهروندانش این‌چنین پنجه در پنجهٔ مشکلات ریز و درشت مبارزه می‌کنند و دغدغهٔ آنان، تامین وعده آتی غذا و یافتن سرپناهی کوچک و گرم برای زندگی حداقلی است؟ آیا خدا نگاه فضل و رحمتش را از ما بر نخواهد داشت که در شهری زندگی می‌کنیم که چنین خانواده‌هایی افزون بر رنج بی‌سرپرستی، رنج خواب بودن وجدان من و امثال من را بر روح و تن رنجور خویش حس می‌کنند؟»

نویسنده محترم اما در بخش پایانی، گویا فرصت را برای تخریب دولت احمدی‌نژاد مناسب یافته و پس از این مقدمه‌چینی‌ها نوشته است: «آیا خدا به ما رحم خواهد کرد در حالی که ما خوش باورانه سرگرم بحث پیرامون اختلاس‌های چندهزارمیلیاردی عوامل وابسته به دولت‌های نهم و دهم هستیم، از هموطن و همشهری خود غفلت می‌کنیم؟»

در این باره اگرچه دلسوزی نویسنده فوق‌الذکر قابل تقدیر است؛ اما نباید بازگویی مشکلاتی این‌چنینی را بهانه‌ای برای بزرگ‌نمایی برخی مشکلات در دولت «سابق» و نادیده گرفتن برخی مشکلات بعضا بزرگ‌تر در دولت‌های «اسبق» یا کنونی قرار داد.

ما نیز همچون نویسنده یادداشت فوق، به وجود چنین خانواده‌های نیازمندی در جامعه اذعان می‌کنیم؛ اما معتقدیم افزون بر بازگوکردن شرح حال افراد و خانواده‌های این‌چنینی، باید به شناسایی عوامل واقعی بروز چنین پدیده‌های ناگواری همت گمارد و مراقب بود تا با قلم و گفتار خود، به جای تقویت پایگاه نوکران واقعی قشرهای محروم به ویژه در دولت سابق، جایگاه برخی فرصت‌طلبان را تقویت نکرد.

به نظر می‌رسد در صورت ارزیابی کلی عملکرد دولت‌های آقایان هاشمی، خاتمی، احمدی‌نژاد و روحانی در نگاهی منصفانه و فارغ از تعلقات جناحی، رویکرد دولت احمدی‌نژاد در بهادادن واقعی به قشر محروم و تلاش برای تقویت توان اقتصادی و خدمتگزاری به آنان، به مراتب برجسته‌تر از دیگران بوده‌ است.

کافی است برای نمونه بررسی کنید که طرح‌هایی همچون خودگردانی بیمارستان‌ها، مدارس غیرانتفاعی و ... در چه دورانی رقم خوردند و چه کسانی در تنور این‌گونه طرح‌ها می‌دمیدند!

 کافی است بررسی کنید کدام گروه برجسته سیاسی و وابستگان کدام یک از شخصیت‌های رده‌بالای مخالف احمدی‌نژاد با افتخار اعلام می‌کردند لازمه توسعه کشور این است که دست‌کم بخشی از اقشار نیازمند جامعه زیر چرخ‌های توسعه له شوند!

کافی است بررسی کنید که چه اشخاص و تریبون‌هایی به مقابله با طرح‌های ضعیف‌نواز دولت سابق برمی‌خاستند و پرداخت یارانه نقدی از سوی دولت پیشین را «گداپروری» می‌نامیدند.

کافی است بررسی کنید که کدام دولت و رئیس دولتی، از همه ساده‌زیست‌‌تر و در عین حال چابک‌تر بود؟

کافی است بررسی کنید در زمان کدام دولتی، مارش مانور تجمل در ادارات و نهادهای دولتی نواخته شد و ارزش‌هایی همچون ساده‌زیستی مسؤولان و ... به شدت کم‌رنگ شد؟

کافی است بررسی کنید که در زمان کدام دولتی، چندین میلیارد تومان از بودجه‌های دولتی هزینه امکانات رفاهی همچون سونا و جکوزی و ... شده است؟

کافی است بررسی کنید که ...

آری! ما نیز همچون نویسنده محترم یزدان‌نیوز به وجود خانواده‌هایی بسیار تهیدست اذعان می‌کنیم؛ اما به این نکته هم تصریح می‌کنیم که بخش عمده این مسائل، حاصل دورشدن برخی مسؤولان و دولت‌ها از شعارها و خط و راه امام(ره) است؛ همان شعارهایی که در زمان‌ زمامداری برخی دولتمردان به شدت کم‌رنگ شد و دولت نهم و دهم به احیای آنان همت گمارد.

البته ما هرگز قصور وتقصیرهای دولت نهم و دهم را انکار نمی‌کنیم؛ اما بر این باوریم که دولت احمدی‌نژاد بیش از دولت‌های آقایان هاشمی، خاتمی و روحانی، در عمل دلسوز اقشار ضعیف بود و احمدی‌نژاد بیش از دیگران در اندیشه «نوکری» برای آنان بوده است؛ هرچند برخی قلم‌به‌دستان و صاحبان تریبون، به هر دلیل به جای همراهی با وی و دولتش، سنگ کسانی را به سینه می‌زدند- و می‌زنند- که رسیدگی به قشرهای محروم دست‌کم در اولویت کاری آن‌ها قرار نداشته و ندارد.

نویسنده: فائزه اردکانی