حاج احمد! جوان برومند آن روزها!
كسي چه مي داند؟؟؟
شايد دلت نميخواهد برگردي!
يعني... دل برگشتن نداري... حق هم داري!! اصلا دنياي بدون جهان آرا به چه مي ارزد ؟! يا شايد... .
دلت نميخواهد آن ابهت جواني و مردانگي كه از تو در ذهن داشتيم ، با ديدن بدن تكيده و فشرده شده زير شكنجه ي صهيونيستها از خاطرمان برود!
جناب آقاي سردار بي نشان!
در اين سالهايي كه نبودي... همان سالهايي كه اسيردست شقي ترين نژاد زمين بودي ، نميداني كه چه فتنه هايي از سر گذرانديم!!
نميداني كه همين به اصطلاح ياران چه بر سر انقلاب آوردند.. نميداني چه زجرها كه نكشيديم و چه خون دلها كه نخورديم!
اما همين ما..همين همت ها و خرازي هاي نسل سوم و چهارم انقلاب بوديم كه پشت ولي فقيهمان را خالي نكرديم! وما نميدانيم چه به سر تو آورده اند... اما ميدانيم
روضه ي رأس الحسين بدجور منقلبت مي كرده!
تو هم نميداني كه اين سالها ، چه سرهايي كه به روي نيزه ي عداوت نرفته و چه همت ها و زين الدين هايي كه در راه مقاومت و حرم نداده ايم... ما نميدانيم صهيونيستها ، همانها كه به راحتي ميتوانند نوزادي را زنده زنده كباب كنند ، چه بلاها بر سر تو و سه ديپلماتمان آورده اند... اما ميخواهيم تو برگردي... هرچند دل برگشتن نداشته باشي!
حاج احمد! جوان برومند آن روزها! و پيرمرد محاسن سفيدكرده ي امروز... .
برگرد كه اين روزها تشرها و چك زدن هاي تو در گوش يك عده سرتا پا غرب زده ي بزدل كه غايت آمال خويش را در پابوسي آمريكا مي بينند ، خالي است...
نویسنده:محمد مهدی اقبالی
انتهای پیام/س*
