به گزارش یزد رسا، يكي از سوال‌هاي تكراري امتحانات دوره دبيرستان اين بود: «گوهر مراد» لقب كيست؟ بگذاريد  يك راهنمايي بكنم، جواب، نويسنده «چوب بدست‌هاي ورزيل» و «عزادارن بيل» است. البته حق داريد اگر يادتان نباشد اما حتما اين اسم‌ها به ذهنتان آشنا مي‌آيد. آنقدر آشنا كه اگر بشنويد همين چند روز پيش براي «غلامحسين ساعدي» در دانشگاه تهران بزرگداشت گرفته‌اند سريع مي‌گوييد كه آره، خودش بود، نوك زبونم بود ها! اما غلامحسين ساعدي كه كلي لقب و آثارش را در كتاب‌هاي فارسي خوانديم و حفظ كرديم، نويسنده‌اي است كه قبل از انقلاب عضو حزب توده بوده است. او از معدود نمایش‌نامه‌نویسان ایرانی بود که هرچه می‌نوشت و هرچه در حوزه نمایش تولید می‌کرد، فوراً از سوی وزارت فرهنگ و هنر پهلوی خریداری می‌شد و توسط گروه‌های مختلف و فعال در ادراه تئاتر برای اجرا در صحنه آماده می‌گردید. مصاحبه ساعدی با تلویزیون ملی ایران در خرداد 1353 و تعریف و تمجید وی از انقلاب سفید شاه و ملت!! و کرامات شاهنشاه آریامهر! نقطه عطفی در زندگی اوست. وی در جمع دانشجویان دانشگاه صنعتی تهران، انقلاب اسلامی را محصول وجود روحیه دیکتاتوری در تار و پود اندیشه‌های دینی دانست. عکس یادگاری بازیگران نمایش «بهترین بابای دنیا» که سال 1344 در اختتامیه نمایش گرفته شده است   ساعدي هشت روز بعد از پيروزي انقلاب با جمعي از دوستانش براي سوءاستفاده از وجهه رهبر انقلاب به ديدار ايشان مي‌رود ولي بعدها و در جریان گفتگو با ضیاء صدقی، از بخش تاریخ شفاهی دانشگاه هاروارد (16/1/1363 ـ چاپ در 1365 پاریس) به ماجرای این ملاقات اشاره می‌کند و با لحنی کاملا بی-ادبانه ـ که ما از ذکر آن شرم داریم ـ از حضرت امام(ره) یاد می‌کند. غلامحسین ساعدی از شاخص‌ترین چهره‌های ضدروحانیت بود و در مقالاتی که بر علیه نظام مقدس اسلامی می‌نوشت به دفعات و مکررا به ساحت مقدس امام خمینی(ره) اهانت‌های سخیفی می‌نمود به طوری‌که بدترین توهین‌ها را به حضرت امام(ره) نموده و آن حضرت را به یکی از ظالمین گذشته تشبیه کرد. م. سحــر ـ غلامحسین ساعـدی ـ بزرگ علـوی ـ شهران طبری   ساعدي نظام اسلامی را بدتر از رژیم وابسته پهلوی ارزیابی می‌کرد و آن را یک نظام توتالیتر می‌شناخت و می‌گفت: «رژیم شاه یک رژیم دیکتاتور بود و رژیم اسلامی یک رژیم توتالیتر است که همه چیز و همه کس را نابود می‌کند و همه را باید رهبر بگوید. یک مشت لات و چاقوکش را به خیابان‌ها می‌ریزند، همه چیز را به آتش می‌کشند و حرف فقط حرف رهبر و پیشوا است. مثل هیتلر، مثل استالین، مثل [امام] خمینی. در حالی که دیکتاتور قدری می‌ترسد...» بس است يا باز هم بگوييم؟! اينها بخشي از سوابق نويسنده‌اي است كه در سال 1364 در پاريس خودكشي كرده است و البته ما طبق متون رسمي آموزش و پروش جمهوري اسلامي، تاريخ درگذشتش را حفظ مي‌كرديم. اما ساعدي فقط يكي (و شايد يكي از بهترين) نويسنده‌هاي ضد دين و ضد انقلابي است كه دانش‌آموزان ما مجبورند در كتاب‌هاي فارسي با آنها آشنا شوند و به ايشان ببالند. تازه بغير از اين نويسنده‌ها در پايان كتاب‌هاي فارسي چندين كتاب از انواع نويسنده‌هاي كمونيست، زرتشتي معاند نظام و... براي مطالع بيشتر به دانش آموزان پيشنهاد شده است!