یزد رسا ؛ از جمله اهرم‌های تبلیغاتی ایالات متحده ضد ایران، متهم کردن نظام جمهوری اسلامی به نقض حقوق بشر است؛ این در حالی است که آمریکا خود، بزرگ‌ترین ناقض- و در حالتی خوش‌بینانه دست‌کم یکی از بزرگ‌ترین ناقضانِ- واقعی حقوق بشر به شمار می‌آید. این ادعا البته نیازی به استدلال و واکاوی‌های آن‌چنانی ندارد و می‌توان با جست‌‌وجویی نه‌چندان دشوار به واقعیت آن پی برد. کافی است رویکرد و رفتارهای نظام حاکم بر آمریکا از چند دهه پیش تا کنون را با نگاهی واقع‌بینانه در سنجه انصاف قرار داد تا به کنه حقوق بشر آمریکایی پی برد.

قتل‌عام هسته‌ای و فجایع هولناک گوانتانامو و ابوغریب، تنها نمونه‌هایی از ماهیت و رویکرد حقوق بشری زمامداران ایالات متحده از دهه‌های گذشته تاکنون را برای نسل جوان روایت می‌کنند. این‌که به آسانی چندصدهزار شهروند بی‌گناه را به وحشیانه‌ترین روش‌، قربانی قدرت‌طلبی کنی، صدها مسافر بی‌گناه هواپیمای مسافربری را آماج باج‌خواهی قرار دهی، انسان‌های بی‌پناه را به‌سان بردگان عصر حجر به بند کشی و گوانتانامو و ابوغریب را با نقض بدیهی‌ترین حقوق انسانی، آینه حقوق بشر آمریکایی کنی، تنها از حکومت «خود برتر بین» برمی‌آید؛ همان حکومتی که دیگران را فرمانبر‌ می‌خواهد و همترازی با غیرخود را به‌هیچ روی برنمی‌تابد!

تار و پود سیاست‌ و حقوق بشر آمریکایی با «خودبرتربینی» در هم تنیده شده و همین ویژگی است که تمسک به جنایت‌های فاحش حقوق بشری را برای زمامدارانشان پذیرفتنی کرده است. خودبرتربینی آن‌ها اما معارضی قوی در مکتب اسلام و به تبع، ایران اسلامی دارد: «و لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلا». اینان خود را برتر و دیگران را فرو‌تر می‌دانند و می‌خواهند؛ و حال آن‌که آموزه‌های اسلامی، سلطه‌جویی کافران را برنمی‌تابد و همین است راز اصلی چند دهه قطع ارتباط با دولت ایالات متحده.

نویسنده: مرتضی میبدی