خرس طلایی بهترین فیلم سال جشنواره برلین به فیلم سیاه نمای «تاکسی» ساخته «جعفر پناهی» اعطاء شد. ؛ فستیوالی که هرساله برگزار و امسال در شست و پنجمین سال برگزاری اش به یک کارگردان ممنوع الخروج ایرانی "جعفر پناهی" تعلق گرفت.

"تاکسی" سومین ساخته پناهی پس از محکومیت او در جریان فتنه 88 است، او در حالی این فیلم را ساخته و به جشنواره برلین فرستاده است که از سوی مقامات قضایی ایران به 20 سال محرومیت از فیلمسازی محکوم شده است.

با نگاهی اجمالی به حضور کارگردانان برجسته ای چون «ویم وندرس» کارگردان سرشناس آلمانی با فیلم «همه چیز خوب خواهد شد ؛ «ملکه صحرا» ساخته جدید «ورنر هرتزوگ» با بازی «نیکل کیدمن» و «رابرت پتینسون» از آمریکا و «شوالیه فنجان‌ها» به کارگردانی «ترنس مالیک»، کارگردان صاحب‌نام آمریکایی این سوال در ذهن تداعی می شود که چرا چنین جایزه ای در قد و قامت- "خرس طلایی" به یک کارگردان ایرانی با سابقه عناد ورزانه و با مضمون سیاه نمایی سیاسی اجتماعی اهداء می شود.؟

فیلمی که روایت گر گفت و گوهای مسافران در یک تاکسی است و وانمود می کند مسافرانش از وجود دوربین‌ها آگاهی ندارند و موضوعات مورد بحث اتفاقی و تصادفی هستند.

اما آنقدر این فیلم گاف داده‌ که صدای ویکیپدیا را هم در آورده است و راجع به فیلم می‌گوید: «در آغاز فیلم این شبهه وجود دارد که مسافران از وجود دوربین‌ها آگاهی ندارند و موضوعات مورد بحث اتفاقی و تصادفی هستند، اما روند فیلم خلاف این تصور را تقویت می‌کند. البته می‌توان تصور نمود که این فیلم محصول گفت‌وگوهای متفاوت و متعددی بوده که پناهی در تدوین دست به گزینش زده تا محتوایی یک‌دست و دلخواه خود را در قالب یک فیلم خوب تهیه و ارائه کند.» و راستش را بخواهید ویکیپدیا راست می‌گوید.

فیلمی که یکی از نقش هایش را "نسرین ستوده" بازی کرده است؛ نسرینی که به گفته کارگردان حضوری کاملا اتفاقی در فیلم داشته! نسرینی که پس از دستگیری وی در فتنه 88 تمامی عناصر ضد انقلاب از زهرا رهنورد فتنه‌گر گرفته تا شبکه‌های وابسته به سازمان‌های جاسوسی استکبار و از سازمان عفو بین‌الملل(وابسته جورج سوروس) تا فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر به دبیری عبدالکریم لاهیجی (از اعضای سابق شورای ملی مقاومت و عامل ساواک ستم‌شاهی) و از سلطنت‌طلب‌ها تا گروهک تروریستی منافقین برای او سینه چاک کردند.

فیلمی که کارگردانش "دستیار فیلم‌های عباس کیارستمی" گفته بود: من دستیار کسی هستم که درباره سینمای دفاع مقدس خطاب به ابراهیم حاتمی‌کیا می‌گوید: «من از ارزش‌های انسانی صحبت می‌کردم و تو جوان‌ها را دعوت به جنگی می‌کردی که هیچ مفهومی نداشت.»

بله؛ این ماجرای خرس کثیفی است که به بهانه هنر و سینما به فیلمی داده می شود که دارن آرنوفسکی، رئیس هیئت ژوری، فیلم را "نامه‌ای عاشقانه به سینما" می خواند.

البته باید آن را عاشقانه بخوانند چون روایت سیاه از زندگی مردم جمهوری اسلامی، کشوری که ابرقدرت های جهان را با تفکرات رهبر کبیرش امام خمینی (ره) به چالش کشیده و دست چپاول آن ها را از روی مردم مظلوم جهان کوتاه کرده است، برای آن ها روایتی عاشقانه است و قدری قلب سنگیشان را تسکین می دهد.

جشنواره برلین با اهدای جایزه خرس طلایی بخوانید- خرس کثیف- خود به فیلم سراسر سیاه نمایی و عقده گشای پناهی نشان داد که رویکردها و جهت گیری های این جشنواره بر خلاف منشور این گونه جشنواره ها بیشتر سیاسی شده و به جای پرداختن به مباحث هنری و اصالت های فنی، به فیلم هایی با ذوق و سلیقه خاص سیاسی خود بها می دهد.

نویسنده: ابوالفضل دهقانی اشکذری