یکی از سوژه‌های رایج دوران تبلیغات انتخابات اخیر ریاست جمهوری، زیر سوال بردن رویکرد دولت نهم در عرصه سیاست خارجی بود؛ به گونه ای دکتر جلیلی به عنوان گزینه حامی ایستادگی در برابر آمریکا و  دیگر قدرت‌های مدعی غربی، بارها و بارها مورد ملامت قرار گرفت که از آداب مذاکره ناآگاه است و  در صورت آشنایی با آداب مذاکرات دیپلماتیک و اندکی لبخند و نرمش، می‌توان دشمنی چون آمریکا را نیز رام کرد و از تیرهای کینه‌توزی‌اش در امان ماند.

به عبارتی روشن‌تر، برخی نامزدها چنین القا می‌کردند که دست‌کم بخشی از دشمنی‌های نظام سلطه با نظام اسلامی از جمله در بخش تحریم‌ها، به دلیل رویکرد و ادبیات انقلابی محمود احمدی‌نژاد و دولت وی بوده است و در صورت کنارگذاشتن این ادبیات و در پیش گرفتن سیاست احترام و نرمش در برابر قدرت‌ها می‌توان روابطی بر مبنای احترام متقابل میان ایران و کشورهای دیگر حتی امریکا بنیان نهاد.

فراموش نمی‌کنیم که دکتر روحانی در ایام انتخابات ریاست جمهوری وعده داده بود که می‌توان تدبیری اندیشید که هم چرخ سانتریفیوژها بچرخد و هم چرخ زندگی مردم؛ و صد البته بخش مهمی از آرای ایشان هم محصول زیرسؤال بردن عملکرد دولت قبل در عرصه سیاست خارجی از سویی و دادن چنین وعده‌هایی از سوی دیگر بود.

با روی کار آمدن دولت روحانی، بخش عمده‌ای از توان دولت در موضوع مذاکرات هسته‌ای متمرکز شد و هرچند رهبر معظم انقلاب، خوش‌بین‌نبودن خود به مذاکرات را اعلام کرده بودند، اما به منظور فراهم ساختن زمینه مناسب برای تجربه‌اندوزی چندباره در مسیر مذاکرات، با طرح موضوع «نرمش قهرمانانه» فضا را برای فعالیت مناسب‌تر دولت یازدهم آماده ساختند.

هنوز  مدت زمان‌ قابل توجهی از شروع به کار دولت سپری نشده بود که دکتر روحانی در سفر به ایالات متحده، بر خلاف قانون نانوشته و عرف جاری نظام، به گفتگوی تلفنی با رئیس‌جمهور آمریکا تن داد و وزیر امور خارجه دولت یازدهم نیز  گفتگوی مفصل دوجانبه‌ای با وزیر خارجه امریکا برگزار کرد. هرچند این دو اقدام غیرمتعارف واکنش‌های بسیاری را از جانب موافقان و منتقدان برانگیخت؛ اما تبلیغات گسترده حامیان دولت مبنی بر اثرگذاری این رفتارها در تغییر نگاه دولتمردان کاخ سفید به ملت ایران و کاسته شدن از دشمنی‌های آنان، این انتقادها را کمرنگ می‌ساخت.

چند ماه بعد و پس از مذاکرات متعدد هسته‌ای میان ایران با گروه 1+5 ، توافق «ژنو» میان دو طرف به امضا رسید و هیأت مذاکره‌کننده در میان جو سنگین رسانه‌ای حامیانشان به کشور بازگشتند؛ رئیس جمهور توافق ژنو را به منزله تسلیم‌شدن قدرت‌های بزرگ در برابر ملت ایران دانست و  وزیر خارجه همیشه خندان، «قهرمان دیپلماسی» لقب گرفت.

از آن روز این طعنه‌ها بود که نثار محمود احمدی‌نژاد می‌شد؛ و برخی افراد و رسانه‌های خاص فریاد می‌زدند که ایهاالناس! این مرد، آداب دیپلماسی نمی‌دانست که این‌گونه آمریکا و غرب را به مقابله با کشاند، و زهی سعادت که دولت یازدهم با خبرگی خود، دشمن را در کم‌ترین زمان رام کرد و با توافق ژنو، افق‌هایی درخشان فراروی اقتصاد و روابطمان با دنیا گشوده شده است!

اما این خوشحالی‌ها دیری نپایید و زودتر از آن‌چه تصور می‌شد پرده‌ها از چهره واقعیت کنار زده شدند و اهالی انصاف با مشاهده کارشکنی‌های فراوان امریکا و متحدانش بار دیگر دریافتند که شیطان بزرگ با ماهیت جمهوری اسلامی و اسلام ناب محمدی سر جنگ دارد و اگر ایران اسلامی تمام تاسیسات هسته‌ای را برای همیشه پلمپ کند و تجهیزات هسته‌ای را همچون لیبیِ معمر قذافی  با کشتی به امریکائیان تحویل دهد، در دشمنی آنان با ملت ایران تحوّلی رخ نخواهد داد و آنان همچنان با بهانه‌های دیگری از جمله حقوق بشر، موشک‌های دوربرد، حمایت از حزب‌الله و حماس و سوریه، و ...، به فشار و  توطئه‌چینی برای نابودی نظام اسلامی تداوم خواهند بخشید. فاعتبروا یا اولی‌الابصار.

نویسنده: طاهره علوی