به گزارش یزدرسا به نقل از آناج: سلسله موضوعات و مباحث جدیدی که آقای روحانی در سخنرانی‌هایش مطرح می‌کند، علاوه بر این‌که چارچوب فکری و معرفتی او را نشان می‌دهد، دلالتی بر راهبرد دولت یازدهم در جهت برخورد با مسائل جاری کشور نیز دارد که ظاهرا گزاره‌ی دوم، آنچنان که باید، مورد تبیین و تفسیر قرار نگرفته است.

روحانی خوب بلد است زمین بازی را عوض کند. مثل بازیکن تیم فوتبالی که حریف با همه‌ی بازیکنانش تا محوطه‌ی جریمه آمده و او در یارگیری‌های نفربه‌نفر، کاملا اتفاقی توپ را می‌قاپد و با «چشمان بسته» آن را به سمت دروازه‌ی حریف شوت می‌زند. به این عمل می‌گویند راهبرد «تغییر زمین بازی»؛ تا هم بازیکنان خودی نفسی چاق کنند و هم بتوانند از دستورات جدید سرمربی بهره بگیرند.

اما در سیاست، استراتژی «تغییر زمین بازی» فقط تا حدودی جواب می‌دهد و بعد از آن ممکن است مدافع نتواند توپ را بقاپد و حتما موقعیت را تقدیم حریف خواهد کرد. مخصوصا دولت یازدهم که از همه‌ی کوپن‌های خود در این زمینه استفاده کرده و اکنون حنای تغییر راهبردش، رنگی ندارد.

راهبرد «تغییر زمین بازی» در دولت یازدهم در 3 مدل خلاصه می‌شود: مدل اول زمانی است که در عرصه‌ی بین‌المللی وارد مذاکره و تعامل شده و بعدها نتوانسته آن طور که وعده می‌داده، عمل کند. مدل دوم هنگامی اجرایی می‌شود که حجم انتقادات از دولت تدبیر و امید افزایش می‌یابد و او به‌ناچار با حمله‌ای گاز انبری، دروازه‌ی تیم مقابل را تهدید می‌کند. مدل سوم نیز که در دو سال و نیم اخیر، به مراتب تکرار شده، در مواجهه دولت با مشکلات اقتصادی کشور اجرا می‌شود که برای فرار از پاسخ‌گویی، زمین بازی را عوض می‌کند.

مثلا روحانی در اوج انتقاداتی که به مذاکرات هسته‌ای ایران با 5+1 وارد می‌شد، با طرح موضوع «آموختن درس مذاکره از واقعه عاشورا» افکار عمومی را با آن درگیر کرد و توانست برای مدتی، جنس انتقادات را از «هسته‌ای» به «عقیدتی» تغییر دهد. البته چون خلق معانی جدید از ارزش‌های تثبیت‌شده، و القای آنها به جامعه، نمی‌تواند دائمی باشد و اصطلاحا تاریخ مصرف دارند، روحانی مجبور است هر از چند گاهی، دست به این اقدامات بزند و بدون در نظر گرفتن مبانی فکری و دینی، دقیقا مثل همان بازیکنی که با «چشمان بسته» توپ را شوت می‌کند، حرف قلمبه‌ای بزند و برای مدتی فقط «جنس» انتقادات را عوض کند.

روحانی در آخرین نسخه‌ی به‌روز شده‌اش، بر روی مفاهیم «انقلاب» و «انقلابی‌گری» دست گذاشته است. او پیش‌تر در سخنرانی 22 بهمن، مدعی شده بود که باید انقلاب را مجددا معنا کرد و پس از آن بدون آنکه هیچ وجه ارزشی، علمی و اعتقادی برای آن قائل شود، انقلاب را برجامیزه نموده و آن را به ماده‌ی اولیه‌ای برای ایده‌ی اقتباسی خود از هاشمی رفسنجانی، یعنی همان «آشتی ملی» با عناوینی همچون «وحدت ملی»، «برجام 2» و... تبدیل کرده است. ایده‌ای که از دو سو، یکی با شوخی‌ پنداشتن حکم ممنوعیت رسانه‌ای رئیس‌جمهور اسبق و تعریف و تمجید از او در جمع مردم یزد توسط روحانی و دومی با مشارکت میرحسین موسوی، یکی از سران فتنه، در انتخابات هفتم اسفند مقدمه‌ سازی شده است.

این اقدامات روحانی در کنار عملکرد اقتصادی دولت مانند خرید ایرباس و یا وام مسکن 160 میلیونی و همچنین «مزخرف» خواندن طرح مسکن مهر، نشان می‌دهد که او عملا هیچ برنامه‌ای برای جلب نظر توده‌ی مردم، به ویژه قشر متوسط به پایین جامعه ندارد و بیشتر در صدد است تا با قشر مرفه، نخبگانی و روشن‌فکر جامعه ارتباط برقرار کند. این قشر از جامعه نیز با داشتن رسانه‌ها و نشریات زنجیره‌ای می‌توانند دامنه‌ی حمایت از دولت را «گسترده‌تر» نشان دهند و با فضاسازی کاذب، طوری القا کنند که دولت تدبیر و امید، به تمامی وعده‌های خود عمل کرده و با این حرکت، منتقدان خود را نیز تیر و تشر بزنند.

با مروری به لایحه بودجه سال آینده، مشاهده می‌شود که کمتر از 5 درصد از بودجه کل کشور، برای جمعیت 28 درصدی روستائیان و عشایر در نظر گرفته شده است و روحانی شیر بودجه‌ی بسیاری از طرح‌های هادی روستایی را برای سال آینده محکم بسته است!

روحانی که اکنون در مخمصه‌ی پاسخ‌گویی نسبت به تأخیر غربی‌ها در انجام تعهدات خود طبق برنامه جامع اقدام مشترک قرار گرفته، چاره‌ای جز تغییر مجدد زمین بازی ندارد و این روزها خصوصا پس از آغاز به کار مجلس دهم و مشخص شدن سهم او از کرسی‌های مجلس، باید نسخه‌های جدیدتری برای فرار از پاسخ‌گویی و تغییر زمین بازی ارائه دهد؛ نسخه‌هایی که توده‌ی مردم، آنها را به شوخی می‌پندارند.

انتهای پیام/ص