به گزارش یزد رسا به نقل از عصر فرهنگ، شاید بتوان ایجاد لحظات شاد و مفرح برای سرگرم کردن و دور هم نگاه داشتن خانواده را جز یکی از مهمترین رسالت های تلویزیون برشمرد. اما به طور آشکار مشخص است که فیلم هایی که جز تلخی کام مردم ارمغانی به همراه نداند، از عهده چنین مسئولیتی بر نمی آیند. فیلم هایی که نه در خارج از مرزها بلکه در داخل  و با بودجه بیت المال و با تائید مسئولین داخلی تولید می شود. تولیداتی که تمام مردم را دست به گریبان فقر، فساد و مواد مخدر نشان می دهد.

دیگر تقریبا رسم شده که حتی قبل از اتمام فیلمنامه هماهنگی های لازم برای فیلمبرداری در زندان، بیمارستان و بهشت زهرا انجام شود. مردمی که خسته از فعالیت روزانه به خانه پناه می آورند این بار خود را در برابر هجوم تخیلات فیلمنامه نویس بی دفاع می بینند. القای حس افسردگی، نگرانی و اضطراب یکی از ظلم هایی است که اثرات این چنینی به مخاطب وارد می آورد.

در چنین فضایی تاسیس شبکه ای با درونمایه طنز و سرگرمی باعث امید نسل جوان ایران شد، تاسیس شبکه نسیم این امید را به خانواده های ایرانی داد تا بتوانند لحظه هایی را به مدد صدا و سیما در کانون گرم خانواده سپری کنند. خانواده ای که شاید به لطف زندگی ماشینی دیگر کمتر فرصتی برای با هم بودن داشته باشد. چه بهتر که در این فرصت ها لبخند و شادی با هم بودن در خاطره ها ثبت شود.

به هر روی انتظار می رفت که رئیس جدید سازمان صدا و سیما توجه بیشتری به کیفیت برنامه های شبکه نسیم داشته باشد. متاسفانه شبکه ای که در فضای مدرن و «شب اصطکاک فلزات» می توانست قدری از ناراحتی و رنج مردم بکاهد، گرفتار بی برنامگی و بی محتوایی شده است. و تنها توفیق آن را می توان سرگرم کردن مسئولین و دست اندرکاران دانست.

با اجرای زنده چند موسیقی، پخش فیلم های قدیمی و برش سریال های قدیمی که بارها از شبکه های نظیر آی فیلم نمایش داده شده است نمی توان شادی را به قلب پاک میلیون ها ایرانی تنوع طلب هدیه کرد.

مشخص نیست تصاویر مربوط به کشورهای دیگر قرار است چه نقشی در شادی مردم داشته باشد.همچنین حضور بی شمار خوانندگان در آنتن شبکه نسیم این شائبه را ایجاد کرده است که شاید این شبکه با فراموش کردن رسالت اصلی خود تبدیل به وسیله تبلیغ این قشر شده است.

استعدادهای اثبات شده بسیاری در زمینه طنز در ایران وجود دارد که متاسفانه و یا بنا به هر دلیل صدا و سیما ترجیح داده از آنها بهره ای نبرد.

شاید بهتر باشد به جای روی آوردن به تاسیس شبکه های متعدد «کمی» هم برای توسعه «کیفی» برنامه ها و محتوای رسانه ها برنامه ریزی شود.