یزد رسا به نقل از سرو ابرکوه؛ وقتی شنید امام (ره) دستور تخلیه پادگان ها را داده اند فرار کرد، کار خطرناکی کرده بود. چون جرم فرار از خدمت سربازی اعدام بود.

... به قم رفت. به منزل یکی از آشنایان به نام شریعتمداری. وقتی جریان را برایش گفت؛ او را از خانه اش بیرون انداخت.

دیگه هیج جایی را نداشت برود... به دلیل اینکه از چهره اش مشخص بود سرباز است روزها آفتابی نمی شد.

آن شب به مسجد رفته و توسل کرد. فردای آن روز توی کوچه ها ساعت 10 صبح طلبه ای به او نزدیک شد... احوالش را پرسید.

او را به منزل برادر امام(ره) آیت الله پسندیده برد. چه ملاقات دلنشینی با برادر امام(ره) داشت.... روزهای سرد بهمن 57 داشت به بیست و دومین روزش می رسید... و علی خوشحال از اینکه در خیل دوستداران ولایت است...

مرداد ماه 1360 رسید، علی پورعباس پاسدار بود و به اتفاق گروهی به سرپرستی شهید غلامعلی پیچک به تنگه حاجیان رفتند... منطقه خیلی حساس بود و نبایست لو می رفت. اما منطقه لو رفته بود. دهم مردادماه در اوج گرما و ماه رمضان روزهای آخرش را سپری می کرد.

علی و دو تا از همرزمانش از سنگر بیرون آمدند تا با  قمقمه آب وضو گرفته و قرآن بخوانند. وقتی به داخل سنگر برگشتند ناگهان خمپاره 60 ، سنگر را نشانه رفت و علی که اولین نفر بود ترکش زیادی خورد.

او را به سرعت به بیمارستان بردند. دکتر بالای سرش آمد. علی با خنده ای بلند گفت: اقای دکتر ما را ببخشید که باعث اذیت شما می شویم... دکتر دستکشش را دست کرد و وقتی بالای سر علی آمد انگار سالیان سال بود که پرواز کرده بود. ترکشی که به پهلوش خورده بود بدجور او را مجروح کرده بود... پرستاران نیز تجهیزات را آوردند. دکتر به پرستاران گفت وسایل را جمع کنید.

پرستاری گفت: او که همین حالا با شما حرف زد!!! همه تعجب کرده بودند...

دکتر جیب های شهید را بررسی کرد. کاغذی تا شده و خونین نظرش را جلب کرد. وصیت نامه اش بود. انگار می دانست شهید می شود.

شهید علی پورعباس
فرزند محمد
متولد رمضان سال 1338
                                                              تاریخ شهادت رمضان 1360                                                                                          
 

منبع: زندگینامه شهید