یکی از موضوعات مهمی که در اواخر دولت محمود احمدی‌نژاد به ویژه اعلام پیروزی دکتر روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری، ذهن توده‌های مردم و صاحب‌نظران را به تکاپو واداشته بود، پیش‌بینی رویکرد رئیس دولت دهم در قبال رئیس‌جمهور و دولت جدید بود.

اهمیت این موضوع هنگامی بیش‌تر روشن می‌شود که بدانیم  دکتر احمدی‌نژاد، خود در دوران تصدی ریاست دولت‌های نهم و دهم شاهد برخوردهایی گاه از جنس کارشکنی از سوی برخی حامیان رئیس‌جمهور کنونی بود و شخص دکتر روحانی و حامیان وی هم بخصوص در دوران انتخابات ریاست‌جمهوری، در مواردی متعدد هنگام نقد عملکرد دولت احمدی‌نژاد، پا از جاده انصاف بیرون ‌نهادند.

پس از تنفیذ حکم ریاست‌جمهوری یازدهم و واگذاری رسمی قوه مجریه به دکتر روحانی، رئیس‌جمهور و برخی شخصیت‌ها و رسانه‌های حامی وی به ویژه در ماه‌های نخستین روی کار آمدن دولت جدید، بر طبل انتقادهای بجا و بیجا از دولت گذشته و رئیس‌جمهور پیشین کوبیدند؛ تا جایی که گاه اعتراض حامیان خود را نیز بر‌انگیختند.

 از جمله فراموش نمی‌کنیم که رئیس‌جمهور محترم در نخستین گزارش رسمی خود به ملت در یکصدمین روز فعالیت دولت یازدهم، بر خلاف انتظار و به جای ارائه گزارش عملکرد خویش به محضر ملت، بیش‌تر به نقد یکسویه دولت سابق پرداخت، به گونه‌ای که اهالی کوچه انصاف را در شگفتی فرو برد.

در آن دوران، بسیاری از کسانی که دستی در عرصه سیاست داخلی داشتند، چنین پیش‌بینی می‌کردند که محمود احمدی‌نژاد به زودی با خدم و حشم فراوان و با لشکر تبلیغاتی قوی به مصاف دولت یازدهم و رئیس آن می‌رود، تا از خجالت آن‌همه انتقاد و درشت‌گویی‌ دولتمردان و حامیانشان در رسانه‌ها درآيد!

 اما احمدی‌نژاد تنها یکبار آن‌هم پس از گزارش یکسویه رئیس دولت یازدهم در نامه‌ای محترمانه ایشان را دعوت کرد تا «در فضايي کاملا دوستانه و صميمي، در مناظره‌اي صريح، اصولي و روشنگر در منظر افکار عمومي ابهامات را رفع و حقايق ناب را آن‌طور که هست مورد تصديق و تاکيد قرار دهيم...» و در عين حال تصريح نمود «به عنوان قطره‌اي از اقيانوس ملت ايران آمادگي دارم که همه توان و تجربه خود را براي تسهيل و پيشبرد امور در خدمت دولت قرار دهم.»

این درخواست محترمانه و رسمی اگرچه پاسخی آشکار از سوی شخص روحانی دریافت نکرد؛ اما برخی برجستگان حامی دولت در مصاحبه‌های خود جسته و گریخته به وی پاسخ‌ دادند؛ پاسخ‌هایی که تناسبی با درخواست محترمانه رئیس‌جمهور سابق نداشت: «ما وقت اين حرف‌ها را نداريم»! «احمدي‌نژاد در سطح روحاني نيست»! «مناظره به شرط راستگويي احمدي‌نژاد»! «چطور به خودش اجازه مي‌دهد خود را با رئيس‌جمهور همتا بداند و تقاضاي وقت مناظره کند؟» ...  و این جدا از برخی توهین‌هایی بود که متاسفانه در رسانه‌های حامی دولت، به احمدی‌نژاد روا داشته شد؛ از جمله: مناظره با يك مجرم(!) چه معنايي دارد/ احمدي‌نژاد مثل پلنگي(!) که در حال نابودي است.../ آقاي روحاني عزيز اصلا نبايد به اين دست و پا زدن‌هاي يک سياسي ورشکسته(!) اهميتي بدهد/ تقاضاي مناظره با آبدارچي روحاني را بده(!) / در شأن رئيس‌جمهور نيست که با يک متهم هم‌صحبت شود/ تو رو خدا عكس اين بشر رو ديگه نذاريد، حالم بد شد/ و... .

 جالب این‌که ادبیات از جانب کسانی استفاده می‌شد که پیش‌تر، با شعار «ادب مرد به ز دولت اوست» بر سر احمدی‌نژاد و حامیانش می‌کوبیدند و سیاست او را ماکیاولی می‌نامیدند.

با این همه و علیرغم استمرار قضاوت‌های یکسویه درباره عملکرد دولت سابق و ضعف‌های دولت لاحق از جمله در ماجرای توزیع سبد کالا، درخواست انصراف مردم از دریافت یارانه نقدی، گشاده‌دستی‌ها در توافق ژنو، زیرپانهادن قانون نانوشته مبنی بر ممنوعیت گفتگو با رئیس جمهور آمریکا و در مقابل جری‌ترشدن‌ سران کاخ سفید، احمدی‌نژاد سکوت مطلق پیشه کرد.

به عبارتی روشن‌تر، با وجود این‌که رئیس جمهور و دولت یازدهم از آغاز  تا کنون با مواضع و عملکرد خود، بهانه‌های مناسبی را برای موضع‌گیری‌های رئیس‌جمهور سابق در نقد دولت مستقرّ فراهم کرده‌اند، محمود احمدی‌نژاد نه‌تنها وارد عرصه «نقد» دولتمردان نشده، بلکه حتی از حق ابتدایی برای «دفاع» از عملکرد خویش و دولتمردانش در برابر انبوه انتقادهای «غیرمنصفانه» هم چشم‌ پوشیده است؛ و البته این به معنای نادیده‌گرفتن انتقادهای «منصفانه» از عملکرد رئیس جمهور سابق و دولت وی نیست.

در این میان و در حالی که بسیاری از شخصیت‌ها و رسانه‌های حامی دولت یازدهم، بی‌تمایل نیستند که کاستی‌های دولت را با عناوینی کلی و مبهم همچون «عدم همکاری» و «کارشکنی» مجلس و دولتمردان سابق و ... توجیه کنند، اذعان صریح نماینده محترم اردکان مبنی بر ویژگی پسندیده دکتر احمدی‌نژاد، تحسین‌برانگیز و شایسته الگوگیری از جانب دولتمردان و حامیان دولت است.

محمدرضا تابش علیرغم انتقادهای فراوانش از رئیس‌جمهور سابق، در پاسخ به این پرسش که «به نظر شما آیا تا امروز آقای احمدی‌نژاد و یاران و هوادارانش در کار دولت یازدهم کارشکنی کرده اند؟» بسیار شفاف و صمیمانه می‌گوید: «من چنین چیزی ندیده‌ام. در ملاقاتی که با دکتر احمدی‌نژاد داشتم در مقام مشاوره این مساله را خدمت ایشان عرض کردم، خود آقای دکتر احمدی‌نژاد گفتند که من نه‌تنها قصد تضعیف دولت را ندارم بلکه حتی قصد مخالفت هم ندارم. من واقعا هیچ کارشکنی از جانب مسؤولان دولت قبل در کار دولت یازدهم نمی‌بینم. امیدوارم همه ما به این اخلاقیات توجه داشته باشیم.»

اهمیت اعلان رسمی این واقعیت، هنگامی بیش‌تر روشن می‌شود که بدانیم چنین تصریحاتی آن‌هم از زبان نماینده برجسته اصلاح‌طلب و خواهرزاده رئیس‌جمهور اسبق، برنامه‌های برخی حامیان دولت برای مظلوم‌نمایی و دشمن‌تراشی تصنّعی را تا حدود قابل توجهی ناکارآمد می‌کند و برگ‌ برنده‌ای برای احمدی‌نژاد و حامیانش به شمار می‌آید.

جا دارد به سهم خود، از آقای تابش به سبب «تصریح» بی‌پرده به این واقعیت مهم قدردانی کنیم و همان‌طور که ایشان ابراز امیدواری کرده‌اند، ما نیز امیدواریم «همگان به این اخلاقیات توجه داشته باشند» و در سایه توجه بیش‌تر به فضیلت‌های فراموش‌شده، فضای سیاسی کشور به سمت اخلاق‌مداری روزافزون سوق یابد.

نویسنده: مرتضی رضائیان