یزدرسا به نقل ازصبح تفت، « درگذشت عالم پارسا و پرهیزگار حاج شیخ جواد حسنعلی امام جمعه ی خدوم و انقلابی را به عموم مردم مومن و عزیز تفت و به جامعه ی علمی یزد و به همه ی ارادتمندان آن روحانی بزرگوار و مخصوصا به خاندان محترم و بازماندگان آن مرحوم تسلیت عرض می کنم و علو درجات ملکوتی ایشان را از خداوند متعال مسالت می نمایم.(سید علی خامنه ای؛ ۶ فروردین ۱۳۹۰)»

سه سال گذشت و سال های دیگر هم می گذرد و تفت در حسرت از دست دادن امام جمعه ای عزیز مانده است، امام جمعه ای که بیش از سی سال با راهنمایی ها و ازخودگذشتگی های خویش برای مردم از جان و دل مایه گذاشت که کوچک و بزرگ و عام و خاص به عارف بودن او معترف بودند…

چه مصیبت های سوزناکی که نمی خواند، یک دقیقه ذکر مصیبتش با ده ها دقیقه مصیبت واعظین دیگر برابری می کرد و اشک هایی که از گونه هایش جاری می شد، نمایان گر اخلاص او بود. چقدر دلنشین بود انتهای خطبه دومش که دعای فرج و دعای مقاتل ابن سلیمان را می خواند و همواره می گفت که نقل کردند اگر هفتاد بار این دعا را بخوانند و مستجاب نشود، جایزند مقاتل را لعن کنند و می گفت: « مردم بلند بخوانید، حال دعا پیدا می شود»…

چه مطالب عرفانی و فلسفی که در سخنرانی هایش نمی گفت و برای تفهیم آن از حکایات و داستان های جالب استفاده نمی کرد که گرچه گاه گاهی تکراری بود ولی همیشه جذّاب می نمود، افتادگی و توازن او زبانزد عام و خاص بود. او همواره می گفت: «من علمی ندارم؛ من امام جمعه ی مردمی هستم»

افتادگی آموز اگر طالب فیضی

هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

آیات و دعاهایی که حتی با کسالتی هم که داشت با حال خوشی در ابتدای سخنرانی هایش می خواند، هم چنان در گوش هایمان باقیست. قسمتی از دعای ابو حمزه ثمالی را می خواند که:

« النّبی الامّی القرشیّ الهاشمیّ …»

یا شیوه ی خاصی که برای نام بردن اسامی امامان معصوم در ابتدای خطبه های دوم نماز جمعه اش داشت: «الصولة الحیدریة والعصمة الفاطمیه و الحلم الحسنیة و الشجاعة الحسینیة و …»

می خواهم بگویم امام جمعه عزیزم، حاج شیخ جواد حسنعلی، چقدر دل هایمان برایت تنگ شده است، ولی هیچ گاه معارف والای عرفانی را که به ما آموختی را فراموش نمی کنیم؛ خطبه هایت، دعای مقاتلت، اشک های گونه هایت…