یزد رسا به نقل از بافق خبر؛ روز گذشته محمد رضا صباغیان نماینده مردم بزرگترین حوزه انتخابیه کشور در نماز جمعه بافق به ارائه گزارش عملکرد یکساله خود در مجلس پرداخت ؛ اما هنوز یک روز از این گزارش نگذشته بود که جیغ قلم زنان فرسوده نویس به هوا رفت.

جیغ اقلیتی که روزی به دستور از مرکز حزبشان به غیربومی متوسل شدند و آنگاه که دیدند چاره ای نیست از سر استیصال روی به نماینده بومی آوردند .

لبخند و شادی مردم از عملکرد رضایتبخش نماینده مستقلشان که پس از 35 سال با وحدت و همدلی به مجلس شورای اسلامی فرستادند به مذاق این افراد خوش نیامد. آنها که حتی زحمت حضور در جلسه ارائه گزارش توسط صباغیان را به خود نداده بودند تنها بر اساس شنیده ها قلم به تخریب نماینده مردمی برداشتند. آری تخریب، چرا که متون بدون اطلاع از متن و محتوای سخنان تنظیم شده که بخشی از آن در ذیل خواهد آمد. قلم هایی که می خواهند شیرینی لبخند رضایت مردم از عملکرد نماینده بومی شان را به کامشان تلخ نمایند.

قلم به دستانی که نبودند تا ببینند صباغیان حتی در کسوت مسئولیت هم، تنها فریاد مردم را می زد. او از کارهای صورت گرفته گفت و از کوتاهی ها بر سر صورتجلسه ۹ شهریور نیز گفت.

قلم به دستانی که خیال واهی دارند که با نبش قبر گذشته و کنکاش در آن می توانند پنجه به صورت صباغیان انداخته و وحدت تاریخی باقق را برهم زنند. آن ها که جناح بازی را سرلوحه کار خود قرار داده اند و جز تبعیت محض از جناح متبوع خود چیزی نمی فهمند کجا از استقلال سر در می آورند. استقلال یعنی از پایبندهای حزبی رها بودن و موضع حق را در هرکجا گرفتن خواه به سود انسان باشد یا به ضرر. خواه موجب خوشایند عده ای شود یا ناراحتی.

آقایان از تقسیمات کشوری و عدم پیگیری در آن می گویند ولی نمی گویند که اولا چه کسانی خاک بافق را به ناحق به اردکان و آنهم در دوران اصلاحات و کارگزاران واگذار کردند و از دیگر سو اگر این مقدار دلسوز و پیگیرند چرا حتی یک مقاله برای خصوصی سازی ۲۸.۵ درصد سنگ آهن در دولت روحانی ننوشته اند.

آنها سال93 در اوج اعتصابات قلمشان کند شده بود چرا که حزب متبوعشان نظر دیگری داشت. همان ها که همیشه در خواب غفلت و نا آگاهی به سر برده اند و ای کاش در جلسه بودید و صحبت صباغیان را در این باره شنیده بودید و بعد قلم می راندید.

در جای دیگر آورده اند که چرا صباغیان به عزل و نصب ها ورود نکرده است. آری او به عزل و نصب ها ورود نکرده تا زیر دین کسی نرود، تا اینکه صدای حق خواهیش با ندای سهم خواهی دیگران خش بر ندارد و اگر اینگونه شود دیگر صدای محرومین نخواهد بود.

کسانی که هرکجا صدای حق خواهی بلند شد چون طنابی به دور حلقوم حق خواهان پیچیدند تا صدای عدالتخواهی را خفه کنند.

قلم به دستان زنجیره ای این روزها کار قلم هایشان به فرسودگی کشیده شده است در یک کلام می خواهند صباغیان "قهرمان" مردم نباشد، اما نمی دانند که مردم قهرمان هایشان را از دل خود انتخاب می کنند نه با دستورالعمل های حزبی. مردم تازه قهرمان خود را یافته اند و به این راحتی نمی گذارند مافیاهای قدرت و ثروت پشت او را به خاک رسانند. قدرت ماورایی این قهرمان لبخند رضایت مردم است. همان که این روزها خیلی ها را ترسانده.

نویسنده : محمد فلاح