به گزارش یزد رسا به نقل از صبح مهریز ، سال­ ها است که از حادثه کربلا می­گذرد، اما هنوز داغ غم کشتگان آن قلوب شیعیان را می­ آزارد و هنوز داغ به آتش کشیدن خیام حرم نبوی، دلهای شیعیان را به آتش می­کشد، خیمه ­هایی که پاسبان آن مردان بزرگی بودند که بی­ گناه و مظلومانه به شمشیر قساوت یزیدیان، بدن­هایشان قطعه قطعه شد. قرن­هاست که شیعه برای زنده نگاه­ داشتن این حادثه عظیم، به عزا و ماتم می­پردازد و شبیه خوانی و تعزیه­ داری می­کند، بر آنیم از چگونگی خیمه­ دوزی و سابقه­ ی آن قلم فرسایی کنیم

در گذشته رسم بر آن بوده چند روز قبل از محرم، زنان به عشق امام حسین (ع) خیمه ­ای بدوزند تا آن را در روز عاشورا در مراسم شبیه خوانی بر پا کنند.

معمولاً، اواسط دهه­ ی اول محرم، روزی را برای این امر اعلام می­کنند، زنان با شور و اشتیاق فراوان و با وضو و نیت خالصانه همراه با نذوراتی گوناگون و با قلبی آکنده از غم و اندوه به بیت­ الحسین می­ آیند و هر یک مقداری از خیمه را با دست می­دوزند.

هر کوکی که به خیمه می­خورد با اشک و ناله آمیخته می­شود و فضا با عطر دعا، صلوات و زیارت عاشورا معطر می­شود.

نقل می­کنند، کسانی که از این مراسم سراسر معنوی حاجت گرفتند و به حاجت خود رسیدند. همه در دوخت خیمه، از این که شرکت کردند احساس خوشی دارند و رضایت قلبی خود را با سپاسگزاری از خدا اعلام می­کنند.

در این مراسم نذورات مردم که به شکل­های مختلف (پخش رطب، شیرینی، حلوا و …) است، با صلوات و دعا انجام می­گیرد و پس از پایان خیمه دوخته شده، تحویل متصدبان می­شود که در روز عاشورا در حسینیه­ ها برپا شود، تا در پایان مراسم تعزیه و شبیه­ خوانی توسط لشکریان یزید به آتش کشیده شود.

آنان که طبل خاتمه­ ی جنگ می­زنند     از چه روی، به خیمه­ های ما سنگ می­زنند