به گزارش یزدرسا ،انتخابات 24 خرداد یک نقطه عطف در تاریخ سیاسی کشور بود چرا که در آن تشتت آرا و کاندیداها به‌وضوح وجود داشت هیچ گفتمان کلی در جامعه شکل نگرفت؛ جدال در این انتخابات بین خرده‌گفتمان‌ها بود و انتخابات نیز پیروز گفتمانی نداشت. اگرچه روحانی پیروز انتخابات شد و اطرافیانش او را دارای مقبولیت عمومی می‌دانستند اما جامعه‌شناسان سیاسی از ابتدا روحانی را با بحران عدم‌وجود پایگاه اجتماعی درگیر می‌دانستند.
رفتارهای دولت یازدهم و حامیانش بعد از آن نشان داد در بین دولتمردان نیز اگرچه به زبان اعلام نشود ولی خطر این بحران جدی است و در نتیجه استراتژی عکسبرداری در سیاست رسانه‌ای دولت در دستور کار قرار گرفت. همه تلاش نزدیکان رسانه‌ای روحانی در سال اول دولت بدین موضوع خلاصه شد که یک روحانی غیرواقعی را به مردم معرفی کنند. همین موضوع باعث شد روحانی‌ای که در همه سوابق کاری‌اش در پست‌های اطلاعاتی و امنیتی بوده است، تبدیل به مدافع آزادی شود و چهره‌ای همچون محمد خاتمی برای جمع‌آوری پایگاه اجتماعی اصلاح‌طلبان به‌دست آورد. صحبت از عدم تفاوت هنرمند ارزشی و غیرارزشی، آزادی روزنامه‌های هتاک و... از این دست گفتارها بود تا چهره محمد خاتمی در سیمای حسن روحانی بازنمایی شود.
از سوی دیگر روحانی تلاش کرد خود را همچون هاشمی یک سیاستمدار مقتدر و اهل اقتصاد نشان دهد و هاشمی را نیز در خود داشته باشد. در این مسیر روحانی حتی دستاویز رفتار‌های احمدی‌نژادگونه نیز شد و هر از چند گاهی با رفتن در جمع معلولان آسایشگاهی یا شعارهایی همچون «حل کردن یک هفته‌ای مشکل آب خوزستان» تلاش کرد آن پایگاه اجتماعی را نیز به دست آورد.
همچنان که دولت به پیش می‌رفت نقد توافقنامه ژنو نیز به‌عنوان یک دستاورد سیاست‌خارجه دولت افزایش یافت و هیچ‌یک از طرفداران دولت حاضر به دفاع از آن نمی‌شدند تا آنجا که روحانی در جمع اساتید دانشگاه شهید بهشتی که بیشترین پایگاه دانشگاهی خود را دارد به نشانه اعتراض می‌گوید: «چرا یک عده کم‌سواد که از بخش‌هایی خاص پول می‌گیرند باید حرف بزنند اما بزرگان،‌ دانشگاهیان و اساتید ما سکوت می‌کنند؟» مهم‌ترین پیام این عصبانیت روحانی که ناشی از واقعیت روحانی بود نداشتن پایگاه نخبگانی وی بود.

وطن امروز