یزدرسا؛ بعد از مجلس نمایندگان آمریکا که با 419 رای موافق و یک رای مخالف قانون تمدید تحریم‌های ده ساله ایران را تمدید کرده بود، چند روز قبل مجلس سنا نیز با 99 رای موافق و بدون هیچ رای مخالفی این قانون را تصویب کرد و حالا قانون مذکور در انتظار امضای باراک اوباما است. دو روز قبل نیز سخنگوی کاخ سفید از اینکه اوباما این قانون را امضا خواهد کرد خبر داد. اما نکته قابل توجه در این رابطه نوع واکنش‌های دولتی‌ها و حامیان برجام در قبال این مصوبه که نقض صریح برجام محسوب می‌شود، است. حامیان برجام به هر دری می‌زنند تا بگویند این مصوبه به معنای نقض برجام نیست و حتی آن‌ها منتقدان برجام را هم به خاطر انتقاد از این مصوبه مورد هجمه قرار می‌دهند.

سئوال مهمی که پیش می‌آید این است که چطور در شرایطی که دولت آمریکا تا این میزان خصومت خود نسبت به ایران را بروز داده و در کنار انواع عهدشکنی‌ها، آشکارا قانونی را در مغایرت با برجام تصویب کرده؛ باز هم همچنان عده‌ای به دنبال انکار واقعیت هستند و اصرار دارند بگویند اتفاقی رخ نداده است؟!

به نظر می رسد دو عامل اصلی موجب شده است تا حامیان برجام در هر شرایطی به جای قبول واقعیت‌ها، دست به توجیه بزنند و حاضر به قبول  اینکه طرق غربی عهدشکن است، نباشند:

اول اینکه؛ دولت یازدهم در طول سه سال ونیم از عمر خود، به جز توافق هسته‌ای و برجام، «تقریبا هیچ» اقدام موثر دیگری انجام نداده و همه‌ی کار دولت در طول این سه سال و نیم در همین برجام خلاصه می‌شود. این مسئله به قدری مبرهن است که حتی حامیان دولت هم به آن اذعان دارند. به عنوان مثال صادق زیباکلام که از سینه چاکان دولت محسوب می‌شود، نمی‌تواند این واقعیت را انکار کند و می‌گوید: «دولت آقای روحانی خسرالدنیا والآخره شده است؛ دولت در زمینه مسائلی که مردم متوجه آن بشوند و با گوشت، پوست و استخوان خود آن را لمس کنند همچون کاهش رکود یا بیکاری عملا کاری نکرد و در زمینه جذب سرمایه‌گذاری خارجی که موجب رونق در کشور شود نیز موفق نبود. روحانی در حالی دائما از اقتصاد صحبت می‌کند که خیلی کارنامه موفقی در این حوزه نداشته».

همچنین محمدرضا تاجیک مشاور رئیس دولت اصلاحات درباره عملکرد دولت و اوضاع اجتماعی آن می‌گوید: «بی‌تردید آنچه به‌ نام جریان اعتدالگرا مطرح شد نه دارای پایگاه گفتمان و نه دارای گفتمانی بود هر چند به‌ صورت تساهل و تسامح اسمش را می‌گذارند گفتمان اعتدالگرا اما هیچ‌چیز از این گفتمان بهره نبرده است و هنوز نتوانسته خودش را در قامت گفتمان عرضه کند و هیچ گرانیگاه و خاستگاه وسیع طبقاتی نداشت. اگر بخواهم صریح بگویم تنها شانس آقای روحانی در انتخابات آتی فقدان آلترناتیو است. آقای روحانی نه اینکه آلترناتیو برتر جامعه باشد و نه اینکه تنها بازیگر مقبول کشور در عرصه سیاست باشد اما چون بازیگر دیگری نیست، با کارت دیگری نمی‌شود بازی کرد. فرض من این است که در شرایط عادی همین اتفاق خواهد افتاد، البته نه به علت اینکه دولت کنونی دولت موفقی در عرصه‌های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی بوده است».

ابراهیم اصغرزاده نیز می‌گوید: «دولت در این زمینه گرفتار است. دولتی که به مردم می‌گوید ٤٥ هزار تومان یارانه نگیرید تا بتوانیم برنامه‌های توسعه را پیش ببریم از آن سو نمی‌تواند به مدیرانش بگوید شما هم باید فداکاری کنید؛ اینجاست که فاقد صلاحیت اخلاقی می‌شود. آن‌وقت دولتی می‌شود که از طبقه خاص و منافع طبقه خاصی حمایت می‌کند اما منافع توده‌های مردم را نمی‌تواند بفهمد. دولت دائما ناله می‌کند که من مجبورم هر ماه یارانه بپردازم اما هیچ حواسش نیست چه مقدار حقوق‌های آنچنانی دارد حیف و میل می‌شود... می‌خواهم بگویم آقای روحانی باید متوجه باشد که درباره دولت ایشان تصویری از یک دولت فشل، ضعیف و امامزاده‌ای که اصلا معجزه نمی‌کند در ذهن مردم دارد شکل می‌گیرد».

دوم اینکه؛ مهم‌تر از آنچه گفته شد، عامل دیگری که موجب شده دولتی‌ها شکست برجام را قبول نکنند و مدام سعی می‌کنند اینطور القا کنند که برجام نقض نشده، این است که آن‌ها به خوبی می‌دانند که شکست برجام یعنی شکست تئوری دولت در اداره کشور. در واقع پیامد بزرگی که شکست برجام برای دولت یازدهم دارد این است که ناکارآیی مبنای نظری این دولت را نشان می‌دهد و بر همگان اثبات می‌کند که رویکرد دولت رویکردی شکست‌خورده است. چیزی که همین الان هم اتفاق افتاده و در واقعیت شاهد شکست برجام هستیم، لکن دولت یازدهم و حامیان و ارتش رسانه‌ای وابسته به آن به هر قیمتی است می‌خواهند از این واقعیت شانه خالی کنند و این طور القا کنند که اتفاقی رخ نداده است!