به گزارش یزدرسا به نقل از آوای اقتصاد جامعه کارگری نقش مهمي در توسعه و خودكفايي كشور دارند و به عنوان سربازان عرصه اقتصاد کشور شناخته می‌شوند.
علی رغم نقش مهم این قشر زحمت‌کش اما همواره مظلوم واقع شده و با وجود قوانین متعدد حمایتی متأسفانه همچنان شاهد مشکلات مختلف این قشر هستیم. بحران بيكاري، نبود امنيت شغلي، قراردادهاي موقت، مداخلات دولت در سازمان تامين اجتماعي، پائين بودن دستمزدها و شكاف ميان درآمد و سبد هزينه زندگي از مشکلات عمده جامعه کارگری محسوب می‌شود.

در شرایط اقتصادی کنونی که در نتیجه غفلت و بی‌تدبیری مسئولین حاصل شده؛ واحدهای صنعتی با مشکلات زیادی روبرو بوده و در اولین اقدام برای کاهش فشارها به تعدیل نیرو می‌پردازند. همواره کارفرمایان این موضوع را مطرح می‌کنند که اولین قربانیان تعطیلی کارخانجات کارگران هستند و این استدلال را به کار می‌برند که کارفرما و سرمایه‌دار به دنبال سود و منفعت خود است و زمانی که این هدف حاصل نشود کار خود را تعطیل کرده و به دنبال منفعت دیگری می‌روند.

این موضوع حاکی از آن است که قدر و ارزش نیروی کار به درستی شناخته نشده است این درحالی است که کشورهای در حال ظهوری همچون چین، هند و برزیل با تکیه بر نیروی انسانی خود توانسته‌اند به پیشرفت‌های خود دست یابند.

در چند سال اخیر متاسفانه شاهد تعطیلی قابل توجهی از واحدهای صنعتی و به دنبال آن بیکاری کارگران هستیم. نگراني بزرگی که الان وجود دارد توسعه ركود و تعطيلي تعداد بيشتري از واحدها است كه اين امر توجه ويژه مسئولين را مي‌طلبد.

با تمام وجود مشکلات جامعه کارگری متاسفانه تشكل هاي كارگري منسجم و توانمندی نیز برای احقاق حقوق و رفع مشکلات آن‌ها وجود ندارد.

در استان یزد که یکی از مراکز صنعتی کشور است شاهد این هستیم که بخش قابل توجهی از کارگران از وضعیت‌ خود ناراضی بوده و متاسفانه علی رغم ادعا‌های موجود بعضی از کارفرمایان با ایجاد رعب و ترس فضای مسمومی را برای کارگران خود ایجاد کرده‌اند.

یکی از کارخانه‌های تولیدکننده سیم و کابل در استان یزد که از قِبل انقلاب و امنیت جمهوری اسلامی و تلاش‌های کارگران ایرانی توانسته سرمایه هنگفتی را ایجاد و منفعت صاحبان خود را تامین کند. اما متاسفانه فضای حاکم بر این کارخانه به گونه‌ای است که با وجود مشکلات عدیده کارگران با کوچکترین اعتراض نسبت به وضع موجود اخراج می‌شوند. آمار بالای اخراج کارگران در این کارخانه حاکی از صدق این مطلب دارد.

در این کارخانه نه تنها کارگران حق اعتراض نسبت به وضع موجود را ندارند بلکه حق تشکیل شورای کار یا هر نهاد کارگری دیگر در این کارخانه ممنون است. نکته قابل جالب توجه این جاست که فضای خفقان موجود در این کارخانه به حدی است که صاحب این واحد صنعتی نماینده کارگران را با سابقه 13 سال کار در این کارخانه را به بهانه اختشاش در کارخانه اخراج کرده است.

بر اساس قانون، شرایط موجود در این کارخانه به گونه‌ای است که مشمول مشاغل سخت می‌شود؛ کارگران این کارخانه با نامه نگاری های زیادی که انجام دادند با وجود تهدیدات متعددی که از سوی کارفرما وجود داشت توانستند اشتغال در این کارخانه را جزء مشاغل سخت به حساب آورند.

بعد از این اتفاق صاحب کارخانه علاوه بر تهدید کارگران عده‌ای زیادی از آن‌ها و‌ حتی یکی از اقوام نزدیک خود را که در این امر دخالت داشتند را به بهانه‌های مختلف از کار اخراج کرد. این فرد به کارگران خود این گونه گفته:« شما را از نان خورد می‌اندازم و کاری میکنم که در هیچ جای دیگر به شما کاری ندهند». پول و ثروت این فرد را به جایی رسانده که خود را روزی رسان می‌داند و از این موضوع غافل است که روزی رسان کس دیگری است.

کارگر با سابقه ای که در این کار خانه به مدت 13 سال جوانی خود را در این کارخانه گذاشته است چگونه می‌تواند در این سن برای خود شغل دیگری پیدا کند این درحالی است که زندگی کارگران برخلاف کارفرمایان از پول و ثروت خالی و متکی بر حقوق ماهانه است و بیکاری در میان سالی علاوه بر شدت مشکلات اقتصادی از نظر روانی نیز برای کارگر بسیار دردناک خواهد بود.

یکی از کارگرانی که در حین کار در این کارخانه آسیب دیده و دچار نقص عضو شده با اشاره به مشکلاتی که برایش بوجود آمده گفت: « با وجود آن که علت وقوع این حادثه به دلیل شرایط غیراستاندارد کار در این کارخانه بود اما بعد از آن که مامور اداره کار برای بازدید به کارخانه آمد با صحنه سازی و رفع نواقص موجود، در کمال ناباوری من به عنوان مقصر حادثه شناخته شدم.

بعد از وقوع این حادثه نه تنها هیچ کمکی از سوی این کارخانه که نزدیک به 17 سال از عمرم را در آن سپری کردم به من نشد بلکه هیچ تماسی هم از سوی صاحبان کارخانه با من گرفته نشد. متاسفانه برای استفاده از حقوق تامین اجتماعی هم درگیر کاغذبازی های این اداره هستم و با وجود مشکلات و مسائل درمان در کنار مشکل تامین معیشت خانواده و اقساط وام هیچ کمک و حمایتی انجام نشده و زندگی خود و خانواده ‌ام را با کمک اطرافیان سپری میکنیم.
وی ادامه داد: در طول سابقه کاری خود در این کارخانه شاهد اتفاقات مشابه‌ای بودم که اکثر مواقع با مراوات و سرپوش گذاشتن بر حادثه، کارگر را مقصر کرده‌اند.
محیط کار در این واحد صنعتی بسیار آلوده بوده و در کمال تعجب مامورین بهداشت نیز که برای بازدید به کارخانه می‌آیند اصلا وارد سالن تولید نمی‌شوند و 7 سال پیش نیز که مامور بهداشت آمدند فقط با کارگان از پیش مشخص شده صحبت کردند و هیچ یک از مشکلات بهداشتی سالن تولید مطرح نشد».
این کارخانه نمونه‌ای از تعدد زیادی از واحدهای صنعتی است که با ایجاد رعب و ترس و تکیه بر زور و قدرت بدون توجه به مشکلات متعدد کارگران، ارباب معابانه از کارگان در جهت دستیابی به منافع خود سوء استفاده می‌کند.

متاسفانه شاهد اقدامات ظالمانه‌ای از سوی کارفرمایان هستیم؛ واریز حقوق به حساب‌های سوری، عدم پرداخت حقوق به موقع، اضافه‌کاری‌های اجباری و بدون حقوق، مرخصی‌های اجباری و بدون حقوق و ..... که کارگران به علت موقعیتی که در آن قرار دارند نمی‌توانند اعتراضی داشته باشند. این شرایط کار برای آنان است در صورت اعتراض می‌توانند کار نکنند ولی نباید حرفی بزنند.

مشکلات جامعه کارگری بر کسی پوشیده نیست، اما این سوال مطرح می‌شود که مسئولینی که وعده بهبود اوضاع اقتصادی را می‌دهند چگونه از بخش تولید و سربازان آن غافل شده و برای سرمایه‌داران خارجی فرش قرمز پهن می‌کنند.

جامعه کارگری از ضعیف‌ترین اقشار کشور محسوب می‌شوند و این در حالی است که اقدامات حمایتی از آنان بسیار اندک و بعضاً شعار گونه است. مشکلات این قشر با حرف حل نمی‌شود بلکه اقدام و ابتکار می‌طلبد.