به گزارش یزد آوا، احمدرضا قدیریان از شاعران برجسته آئینی استان،  مهرماه 1345 در شهرستان ابرکوه به دنیا آمد. تحصیلات خود را در همین شهرستان در دبستان نسفی شروع کرد و در مدرسه راهنمایی غزالی پی گرفت. در سال ۱۳۵۹ وارد دبیرستان ابوذر شد و در رشته تجربی دیپلم گرفت. سپس در مراکز تربیت معلم شهید رجایی شیراز و شهید پاکنژاد یزد مشغول به تحصیل شد و با اخذ فوق دیپلم آموزش ابتدایی در سال 1365 آغاز به کار معلمی کرد. بعدها ادامه تحصیل داد و از دانشگاه یزد در رشته زبان و ادبیات فارسی، کارشناسی و سپس در سال 1378 کارشناسی ارشد را اخذ کرد

از دوران دبستان سرودن اشعاری کودکانه را آغاز کرد و این ذوق ادبی با او همراه بود تا این که در سال‌های بین 1367 تا 1371 با حضور در دانشگاه یزد و آشنایی با انجمن ادبی دانشجویی و شاعران جوان آن، جدی‌تر به کار شعر پرداخت. بعدها مسئول انجمن شعر و ادب شهرستان ابرکوه شد و هم زمان با گرفتن مجوز فعالیت ماهنامه سرو ابرکوه، به کارهای مطبوعاتی پرداخت. در سال 1384 به یزد آمد و ضمن این که دو سال رئیس شورای شعر اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان یزد بود به فعالیت‌های ادبی در قالب انجمن‌های شعر و بخصوص همراهی و همکاری با انجمن شعر و ادب جیحون پرداخت و در کنار بزرگان شعر استان حضور یافت.

قدیریان در گفتگو با خبرنگار یزد آوا، در خصوص آثار خود با بیان اینکه در قالب‌های متنوع و متعدد شعری به سرودن پرداخته ام، گفت: نخستین اثر مکتوب خود را با نام «سیبستان» در قالب سروده های کوتاه سپید منتشر کردم. دومین مجموعه شعرم «فصل اطلسی ها» نام دارد که در قالب رباعی است. «شاعر درباری»  سومین اثرم است که در قالب غزل است.

وی با بیان اینکه مضمون و محتوای اغلب شعرهایم اجتماعی و عاشقانه است، افزود: دو اثر دیگرم با عنوان «هفت آسمان کویر» و «تا صبح بسوزد» مجموعه شعرهای گردآوری شده از شاعران مختلف است.

این شاعر یزدی در خصوص ویژگی‌های شعر آئینی گفت: شعر آئینی، شعری رسالت مند است و از اصول و ارزش‌های الهی و فطرت حق جویی و پاک انسانی سرچشمه می‌گیرد و به ستایش و ترویج پاکی و پاکدامنی و فضایل متعالی انسانی می‌پردازد و به رستگاری انسان‌ها و ایجاد جامعه‌ای عاری از ظلم و ستم و دروغ و ریا و سایر رذیلت‌های اخلاقی می‌پردازد. شهر آرمانی، نهایت آرزوی شاعران آئینی است.

قدیریان در خصوص آثار و برکات سرودن شعر در وصف اهل بیت علیهم السلام افزود: سرایش شعر برای شخصیت‌های بزرگ و بخصوص اهل بیت، جان و روح شاعر آئینی را تلطیف و او را به مسیر صحیح و اخلاق و عمل بزرگ منشانه ترغیب می‌کند. اگر سرودن از بزرگان با اخلاص و از صمیم جان باشد، روح و روان شاعر را سرشار از عشق به حق و راستی و پاکی می کند.

وی با اشاره به محتوای اشعار و مداحی‌های هئیت‌های مذهبی عنوان کرد: در میان هیئت‌های مذهبی استان یزد به ابعاد مختلف اجرای نوحه‌ها توجه بسیاری می‌شود. یکی از این ابعاد، شعر نوحه‌هاست. به نظر من روی آوردن هیئت‌ها و مداحان به شاعران درجه یک استان برای سرودن اشعار نوحه یکی از دستاوردهای یک دو دهه اخیر است. این امر، انتظار همگان را از شعر نوحه بالا برده است و دیگر اشعار ضعیف و کم بنیه و کم محتوا در نوحه‌های هیئت‌های مذهبی کمتر به چشم می‌خورد.

این مدرس دانشگاه گفت: در سال‌های اخیر توفیق داشتم که برای تنی چند از دوستان که درخواست شعر نوحه داشته اند، نوحه‌ای بسرایم. البته نه به ظور گسترده و حرفه‌ای بلکه بیشتر به درخواست عزیزانی که آشنایی و دوستی داشته اند پاسخ داده‌ام.

قدیریان با بیان اینکه درباره آفت‌های شعر آئینی گفتگوها و بحثهای زیادی در بین صاحبنظران مطرح شده است، ادامه داد:  جدای از قوت ادبی و فخامت فنی شعر آئینی، مهم‌ترین وجه شعرهای آئینی، استوار بودن بر حقایق و ارزش‌های والای تاریخی و علمی است. شعر آئینی، شعر راستی و راست اندیشی و راست کرداری است و نباید حتی اندکی خلاف حقیقت و واقعیت در آن راه یابد. رعایت شأن و حرمت بزرگان و ارزش‌ها هم از موضوعات مهم این حوزه ادبی است.

وی در خصوص تاثیر بهره‌مندی از شعرای آئینی در مجلس عزاداری امام حسین(ع) گفت: شعر، بیان تأثیرگذار و ماندگار مسائل است. بنابراین استفاده از شعر شاعران آئینی در مجالس عزاداری، شور و شوقی در دل و جان مستمعان برمی انگیزد که بیان معمولی نمی‌تواند به پای آن برسد. پیام این اشعار هم به شرط این که متعالی باشد و گرفتار موضوعات سطحی نباشد، در جان و دل شنوندگان بهتر می‌نشیند و به مدت بیشتری دوام می‌یابد.

انتهای پیام/