به گزارش یزد آوا؛ اگر سری به کارخانه ها زده باشید حتما می دانید خیلی از کارگرها به صورت قراردادی در کارخانه ها مشغول به کار هستند.(طبق آمار قرار دادی ها 93 درصد کل جمعیت کارگران را تشکیل می دهند) قراردادهایی با مهلت یک ماهه! یعنی این قشر نهایتاً یک ماه امنیت شغلی دارند. البته اگر بیشتر در نحوه کار کارخانه ها ریز شده باشید حتما می دانید که بسیاری از کارخانه ها به این وضع هم راضی نیستند و قراردادهای خود را بدون تاریخ تنظیم می کنند تا حتی یک ماه هم معطل نمانند و هر زمان که خواستند کارگر ها را از سر خود باز کنند. البته ترفندهای دیگری هم برای رفاه حال بیشتر کارفرمایان استفاده می شود مثلاً کارگرهای جوانی که صاحب فرزند می شوند سریعاً اخراج می شوند تا خدای نکرده حق عائله خود را به کارخانه تحمیل نکنند.

با این همه سرانجام دستمزد این کار  812 هزار تومان تعیین شد.

یعنی یک کارگر باید با این همه مشقت با 812 هزار تومان خود و خانواده خود را اداره کند. جالب تر اینکه هزینه سبد معیشت خانوار چهارنفره کارگری در سال 94 حدود 2 میلیون و 744 هزار تومان تخمین زده شد. یعنی یک کارگر با کسری بودجه 2 میلیونی برای رفع نیازهای خود مواجه است. اما در بند دو ماده (41 ) قانون کار آمده است: «حداقل مزد بدون آنکه مشخصات جسمی و روحی کارگران و ویژگی های کار محول شده را مورد توجه قرار دهد باید به اندازه ای باشد تا زندگی یک خانواده، که تعداد متوسط آن توسط مراجع رسمی اعلام می شود را تامین نماید.»

با این وجود اگر وعده تک رقمی شدن نرخ تورم روحانی به سرنوشت حل صد روزه مشکلات دچار نشود، باز هم کارگران باید با مشکلات معیشتی فراوانی دست و پنجه نرم کنند. چرا که مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی خط فقر را دو میلیون و 300 هزار تومان اعلام کرده است یعنی حقوق زیر این رقم مساوی حضور در محدوده «زیر خط فقر» است. به بیان دیگر کل کارگران کشور زیر خط فقر زندگی خود را سپری می کنند.

سرابی که دولت ترسیم کرده بود هم  رنگ باخت و فتح الفتوح برجام سنگی از جلوی پای مردم برنداشت. در حالی که مردم با مشکلات معیشتی بسیار دست به گریبان هستند رفع حصر تنها دغدغه روحانی و کابینه وی است.

عصر فرهنگ