یزد آوا، خدا دارد روزیِ همه‌ی موجودات را می‌دهد. از حیوانات گرفته تا جن و ملائکه و حتی گیاهان. آن وقت از روزی دادن به ما عاجز است؟! 

حتی کرمی را که در وسط سنگی در میان دریا بود، فراموش نکرده بود. قضیه‌اش را که شنیده‌اید؟

خودِ ما در 9 ماهی که در شکم مادر بودیم، چه کسی به ما روزی می‌داد؟ حداقل پنج ماهش را که حیات هم داشتیم. اگر بند ناف مادر قطع می‌شد، کدام دکتری می‌توانست وصلش کند تا خون مادر به بدن ما برسد؟

چه کسی همین‌که به دنیا آمدیم، شیر را در سینه‌های مادر جاری کرد؟ شیری که روزبه‌روز موادِ ترکیبیِ آن، متناسب با نیاز نوزاد، عوض می‌شود.

اصلاً می‌دانستید شیر مادری که سه ماه است بچه زاییده، برای یک بچه‌ی ده‌ماهه مناسب نیست؟ 

پیرمردی توی محلّه‌مان داشتیم که اشعار زیادی حفظ بود. خدا رحمتش کندیک‌بار این شعر رو برایم خواند:  

غمِ روزی مخور، بر هم مزن اوراقِ دفتر را                                                                    
که پیش از طفل، ایزد پُر کند پستان مادر را

کجاست آن اعتقاد قدیمی‌ها و کجایند آن قدیمی‌های با اعتقاد؟!

اصلاً شاید بتوان گفت: شرطِ این که خدا هوای ما را داشته باشد، معتقد بودنِ ما به همه کاره بودنِ اوست.

زیرا خودش فرموده: ( وَ مَن یَتَوَکَّل عَلَی الله، فَهُوَ حَسبُه ) یعنی: هر کس بر خدا توکّل کند، خدا او را کفایت می‌کند. مفهومش این است که: بدون توکل بر خدا، نباید انتظار یاریِ او را داشت.

کاش فیلم‌ها و سریال‌هایی هم برای تقویتِ بُنیه‌ی اعتقادی مردم می‌ساختند.

نویسنده: محمد مسلم وافی