به گزارش سرو ابرکوه، روز مادر است، روز تو!

تویی که چون کوه صبوری با استقامتی، چون درخت با طراوت و پاکدامنی!

چون خورشید گرمی بخش و فروزانی!

چون صبح زیبا و فرح بخشی!

چون آسمان روشن و گسترده ای!

و چون ستاره درخشنده ای!

روز توست! تویی که منبع فنا ناپذیر حیات و سمبل بقای نسلی!

تویی که همان سعادت و شادی ای و گرمی بخش محفل خانه ای!

تویی که گل همیشه شکوفای عشق و محبت و وفایی!

روز مادر است و من می خواهم صمیمانه ترین تبریک خود را بدین گونه نثارت کنم و جز این چیزی را برای هدیه دادن به تو لایق نمی دانم، زیرا عشق، محبت، ایثار و فداکاری تو هدیه ای به وسعت آسمان ها و عمق دریاها می طلبد.

می خواهم چیزی بنویسم که شاید سر سوزنی از رنج تو را پاس داشته باشم.

اما کاملا قاصر و مات مانده ام و نمی توانم از تو بگویم!

دلم می خواهد همه رنگ های زیبا را در دستانم بگیرم و بنویسم اما به سراغ هر واژه که می روم کمرنگ و شرمگین می شود، زیرا نمی تواند بر بلندای عشق و ایثار تو دست یابد.

با آنکه می دانم، تو در استعاره نمی گنجی، سعی می کنم بهترین واژه ها را کنار هم ردیف کنم، شاید قطره ای از دریا را سروده باشم.

اینک، با این کلمات دست و پا شکسته به پابوس رنج ها و شب زنده داری هایت آمدم، آمده ام تا از کوتاهی های کودکانه من درگذری و بوسه ام را بر دستان سرشار از عاطفه و لبریز از محبت و مالامال از عشق خدایی ات پذیرا باشی.

مادر بخند تا دوباره با لبخندهای رویایی ات مانوس شوم...

لبخند تو مثل طلوع سپیده برایم بشارت خورشید است! لبخند پر مهر و سیمای پرمحبتت را بسیار دوست دارم.

مادر بگذار دستان چروک و پینه بسته ات را که چون چتری از محبت مرا در مسیر تندباد حوادث حمایت کرده اند ببوسم و بر این بوسه افتخار کنم و یکی از میلیونها حقی که بر گردن من داری ادا کرده و کوچک ترین وظیفه خویش را که سپاس از توست انجام دهم.

و کاش بودی...