به گزارش صبح مهریز به نقل از یزدرسا؛ بسیاری از دانشجویانی که در دانشگاه های معتبر ایران درس می خوانند، بر سر یک دو راهی قرار دارند، دو راهی ماندن یا رفتن! از یک طرف خیل مشکلاتی نظیر جمعیت انبوه فارغ التحصیلان بیکار و مشکلات متعدد بر سر راه کارآفرینان را می بینند و از سوی دیگر وصف امکاناتی که آنسوی مرزها برایشان آماده شده را شنیده اند. اگر بمانند باید با مشکلات متعدد و طاقت فرسا دست و پنجه نرم کنند و اگر از وطن خود بروند به احتمال بسیار زیاد می توانند زندگی آینده خود را در فاه و آسایش تامین کنند.

اگر شما بر سر این دو راهی مانده باشید، کدام را بر می گزینید؟ «ولی کمالی مقدم» پژوهشگر و کارآفرین یزدی بر سر این دو راهی قرار گرفت اما میان ترک وطن و آینده ای که در آنسوی مرزها برایش ترسیم کردند، ماندن، مبارزه و تغییر را انتخاب کرد، آنهم به خاطر یک دلیل جالب! وی در این راه از همراهی سازمان بسیج علمی و پژوهشی یزد نیز بهره برد.

متن پیش رو قسمت اول گپ و گفتی خودمانی و خواندنی با این محقق جوان یزدی در مورد مشکلاتی است که با آن ها دست و پنجه نرم کرده است.

لطفا خودتان را معرفی کنید

بنده ولی کمالی مقدم  اهل یزد هستم.  بعد از اخد مدرک کارشناسی مهندسی برق، گرایش الکترونیک در یزد  ، کارشناسی ارشد را در گرایش مخابرات، از دانشگاه صنعتی امیر کبیر تهران گرفتم.

آقای کمالی مقدم! از چه زمانی وارد بازار کار شدید؟

بنده از زمان کارشناسی راه اندازی کسب و کار را هم شروع کردم. به اینصورت که از ترم دوم کارشناسی شروع کردم به یادگیری و کار عملی کردن و ترم هفتم دیگر به صورت عملی و رسمی وارد بازار کار شدم.

در حقیقت در سال 87 و زمانی که پدرم را از دست دادم مسیر زندگی من هم عوض شد. شاید اگر پدرم در کنارم بود، مسیر زندگیم به شکل دیگری بود. به هر حال پشتیبان خود را از دست داده بودم. هرچند خوشبختانه از لحاظ مالی مشکلی نداشتیم ولی پشتیبان آنچنانی هم نداشتم.

خب همانطور که می دانید برق یک رشته فنی است ولی در دانشگاه قرار است یک سری مراجع  و پایی ی  مهندسی تدریس شود اما برای ورود به بازار کار علاوه بر این مراجع و پایه ها به یک سری مهارت های عملی نیز نیاز است تا علم را به مرحله عمل برسانیم. برای همین وقتی رشته برق را انتخاب کردم از ترم دو به این فکر افتادم که برای کسب مهارت عملی باید کاری بکنم.

به همین خاطر با چند نفر از دوستانم در دانشکده برق به دنبال مهارت آموزی در رشته خود رفتیم. خیلی پرس و جو کردیم و نهایتاً تصمیم گرفتیم به پارک علم و فناوری یزد که دارای یک مرکز نوآوری بود مراجعه کنیم. در این مرکز دانشجوها و حتی دانش آموزان طرح ها و ایده های خود را ارائه کرده و بعد از داوری به آنها بودجه ای برای عملی کردن ایده شان ارائه می شد که خب البته در آن زمان خیلی محدود بود.

خلاصه به پیشنهاد یکی از کسانی که در این زمینه کار کرده بود وارد عرصه رباتیک شدیم. البته باید با یک پروژه وارد مرکز نو آوری می شدیم و بدون پروژه نمی توانستیم از آزمایشگاه و تجهیزات استفاده کنیم. یعنی بدون اینکه یک علمی از رباتیک داشته باشیم باید یک پروژه هم در این زمینه ارائه می دادیم. خیلی سخت بودم. در آن زمان اینترنت هم مثل الان در دسترس همه نبود. یک مرکزی در یزد بود به نام مجتمع علمی پژوهشی امام صادق (ع) آنجا هم اینترنت دیال آپ و دو کامپیوتر داشت! با همین امکانات به کسانی که می خواستند تحقیق و پژوهش کنند خدمات ارائه می دادند. ما یک هفته تمام وقت گذاشتیم و البته چون هیچ علم و مهارت عملی در زمینه روباتیک نداشتیم در خارج از ساعات کلاسی به صورت تمام وقت در مورد ربات و علم رباتیک تحقیق می کردیم. یعنی چهار نفر تا ساعت یازده شب اطلاعات جمع می کردیم و در پایان هر روز هم اطلاعات را با هم به اشتراک می گذاشتیم. بعد از یک هفته طرحی از یک ربات ساده آماده کردیم و طرح را در شورای پارک علم و فناوری یزد مطرح کردیم که پذیرفته هم شد.

الان شاید ظرف دو هفته بتوانم آن ربات را بسازم ولی آن زمان چون ما هیچ چیزی نمی دانستیم و می خواستیم همه چیز را هم خودمان یاد بگیریم (برخلاف چیزی که الان بین دانشجوها و دانش آموزان وجود دارد) و از صفر تا صد را خودمان انجام بدهیم و این باعث شد این پروسه تا یک سال طول بکشد. ولی خب خوشحال بودیم چون به قدری مهارت در زمینه طراحی و چاپ مدار  پیدا کرده بودیم که برخی از شرکت ها و افراد پژوهشکر  کارهای طراحی و چاپ بورد را به ما می سپردند ..  همچنین این مهارت به اندازه ای رشد پیدا کرد  که حتی پروژه ای کارشناسی که باید در پایان تحصیلات ارائه می دادم را در پایان سال دوم طراحی و ساختش راانجام داده بودم!

بقیه اعضای تیم چهار نفره شما چطور؟

یک نفر که از ابتدا بیشتر به دنبال تئوری بود و در نهایت مدرک دکترای برق خود را هم گرفت.و در این عرصه موفق شد  ماندیم سه نفر، که هیچ سرمایه اولیه ای هم نداشتیم. اما در در آن زمان مجتمع  علمی و پژوهشی امام صادق(ع) که قبلاً هم از امکاناتش استفاده کرده بودیم،  رشد بسیار خوبی کرده بود و  با زمینی که از اداره اوقاف گرفته بود  ساختمان مجهزی با امکانات نسبتا  مطلوبی برای دانشجویان به همت نخبگان و  بسیاری از دانشجویان پر تلاش  بنا شده بود  . این مجموعه یک انبار داشت با زیر بنای ده متر مربع و یک در وردی 80 در 80 سانتی متری! که تمام نخاله های ساختمانی در آن انبار شده بود. من که دیدم از این محل استفاده ای نمی شود برای شروع کار تصمیم گرفتم از همین مکان استفاده کنم. بالاخره یک روز با دوستان رفتیم و تمام نخاله ها را بیرون بردیم.برای قابل تحمل کردن دیوارهای سیمانی این انباری به رنگ پلاستیکی متوسل شدیم، که البته جواب نداد. همین زمان بود که یکی دیگر از اعضا از تیم جدا شد. تا اینکه مدیریت مجموعه قبول کرد تا این محیط با هزینه مجتمع گچ کاری شود. برق کشی را هم خودمان انجام دادیم اما دوست دیگرم هم تقریباً سست شد و خلاصه از آن تیم چهار نفره فقط من ماندم!

تسلیم نشدید؟

نه! در آن زمان تنها سرمایه من نیم متر سیم لحیم یک هویه و یک کامپیوتر شخصی بود که در منزل داشتم.

چطور وارد بازار کار شدید؟ اولین پروژه ای که انجام دادید چه بود؟

همزمان با راه اندازی این مجموعه یک نمایشگاه نوآوری و اختراعات در یزد برگزار شد و چون خوب در زمینه رباتیک کار کرده بودم، در غرفه ای که دستاوردهای اعضا به نمایش گذاشته می شد قسمت رباتیک را به همراه چند نفر دیگر به دست گرفتم. همزمان تصمیم گرفتم از این نمایشگاه استفاده کنم،لذا کارتی چاپ کردم و کارهایی که توانایی انجامش را داشتم برای مراجعین لیست کردم. در همین نمایشگاه یک پروژه به دست من رسید با 60 هزار تومان! مجموعه ای یک فرستنده و گیرنده نیاز داشت. هر چند من تا آن زمان اصلا چنین چیزی طراحی نکرده بودم اما پروژه را قبول کردم و تمام وقت مطالعه کردم. این پروژه 30 هزار تومان برای من سود داشت، با این سود بقیه قطعات مورد نیاز خود را خریدم و خلاصه کم کم این مجموعه کارگاهی را پروژه به پروژه گسترش دادم.

در این نمایشگاه همچنین با فرد دیگری ملاقات کردم که او هم مثل من به دنیال کارآموزی و کسب مهارت بود. خلاصه به حدی رسیدیم که یک ایده محوری برای تولید محصول مطرح کنیم و به زیرمجموعه مرکز رشد پارک علم و فناوری بپیوندیم. این کار را انجام دادیم و پذیرفته شد.  ولی شریک بعدی هم چند ماهی تاب نیاورد و دست از کار کشید و و دوباره تنها ادامه دادم . البته در 4 سال استقرار در مجموعه پارک یکی از دوستان بسیار خوبم به نام اقای مهندس نیکخواهان مرا بسیار همراهی کرد .

چرا از مجموعه پارک علم و فناوری جدا شدید؟

یک سری چالش ها در پارک بود که بعد از چهار سال قرار داد را تمدید نکردیم. یک سری شرایط و قوانین هست که برای شرکت های دانش بنیان و نو پا  دست و پاگیر است و همچنین حمایت هایی که باید و شاید انجام نمی شد. مثلاً ساعت مشخصی برای ورود و خروج مشخص کرده بودند ولی مثلاً پروژه ای به دست ما می رسید مجبور بودیم برای تکمیل به موقع آن تا آخر شب هم کار کنیم ولی باید یک پروسه اداری را طی می کردیم که مثلاً مجوز بدهند یک ساعت بیشتر در مجموعه بمانیم.! پارک علم و فناوری برای کسی خوب بود که شرکتی تاسیس کرده و به رشد رسیده باشد و بعد از آن بیاید از امکانات، تسهیلات و معافیت مالیاتی استفاده بکند. بر خلاف  نام مرکز رشد فناوری !   اما برای شرکتی که تازه شکل می گیرد مناسب نیست. ولی جا دارد از زحمات دوستانه آقای مهندس فرهنگ نیا کمال تشکر را داشته باشم . خلاصه چند سالی بیرون از پارک کار کردم .در این دوران بنده متأهل هم شده بودم و همسرم همراهی بسیار زیادی با ینده داشت چرا که وی هم یکی از متخصصان حوزه مهندسی برق بود .

در این مدت چه کارهایی انجام دادید؟

بیشتر در بحث سیستم های هوشمند و طراحی های سفارشات کار می کردیم. مثلاً برخی کارخانجات بردی داشتند که در زمان تحریم های شدید به آن نیاز داشتند با و ما با شیوه مهندسی معکوس آنها را طراحی می کردیم تا بتواند جایگزین بردهای خارجی شود. که الان هم ادامه دارد. همچنین در زمینه طراحی بردهای مبتنی بر پردازشگر و کارت های صنعتی نیز فعالیت می کنیم.  در این حوزه هم بوردی  را بومی سازی کردیم که قبلا از کشور روسیه وارد می شده است ولی به لطف خدا توانسه ایم با یک سوم قیمت آن را در داخل تولید کنیم  و خوشحالیم که این کار می تواند در صورت حمایت ،  سالانه از خروج 2 میلیون دلار ارز جلوگیر ی کند .

انتهای پیام/ج