به گزارش یزدبانو  به نقل از آناج؛  رئیس جمهور ایران در آخرین دوره‌ی دولت یازدهم عازم نیویورک شده است تا در مقر سازمان ملل پشت تریبون حاضر گردد و مواضع جمهوری اسلامی ایران را در عرصه‌ی بین‌المللی به تصویر بکشد. روحانی این‌بار با مسئله‌ای به نام برجام روبرو است و به احتمال زیاد در بین نمایندگان ملت‌ها با اشاره به مسایل پیرامون برنامه‌ی هسته‌ای از محصول فراپنداری سخن خواهد گفت که اوباما نیز در اظهارات دیروزش آن را جزو دستاوردهای 8 ساله‌ی خود قلمداد کرد و گفت: «هنگامی که ایران محدودیت‌هایی را علیه برنامه هسته‌ایش پذیرفت، این موضوع باعث ارتقاء امنیت جهانی و توانایی ایران برای همکاری با سایر ملت‌ها شد.»

تحلیل‌گران سیاسی بر این عقیده‌اند روحانی باتوجه به عدم نتیجه‌دهی برجام و محقق نشدن تعهدات طرف مقابل از سیاست‌های کارشکنانه دولت آمریکا انتقاد خواهد کرد تا از تریبونی که در اختیار دارد نهایت بهره را ببرد لکن این احتمال نیز می‌رود رئیس جمهور ایران، از برجام تمجید کند و سخنانی را در نقض مواضع قبلی خود به زبان نیاورد.

گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر اشاره نماینده ملت ایران به جنایات آل سعود در یمن و نقش‌آفرینی مخرب آنان در منطقه نیز وجود دارد. مقامات ارشد عربستان در طول سال‌‌‌های اخیر مقابله با ایران را در دستور کار خود قرار دادند و با وقوع فاجعه منا، ادبیات دو کشور علیه یکدیگر تندتر گشت، بنابراین از آنجایی که شیوَن‌بازی سعودی‌ها در سازمان ملل دور از انتظار نیست، ایرانی‌ها نیز از روحانی توقع دارند پاسخ یاوه‌گویی‌ و اهانت‌های عربستانی‌ها را بدهد.

رسانه‌های بیگانه از اوایل شهریورماه با طرح مسایل حقوق بشر و اعدام منافقین در سال 67، این موضوعات را به نشست سازمان ملل تعمیم داده‌اند، لذا شاید یکی از محوریت‌های سخنان روحانی در سازمان ملل، نقض حقوق بشر در کشورهای غربی و سوءاستفاده آنان از این عبارت برای اعمال فشار سیاسی بر ایران باشد.

چهارمین نطق روحانی با سال‌های گذشته تفاوت‌های بارزی خواهد داشت و به علت نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری و افزایش انتقادها از دیپلماسی انفعالِ دولت تدبیر و امید، رئیس جمهور برای حفظ پایگاه رأی هم شده، دقایقی انقلابی سخن خواهد گفت تا اقتدار ایران را به تصویر بکشد و در کنار لزوم تعامل با سایر ملل، از فرافکنی‌ دولت‌هایی مثل آمریکا و عربستان انتقاد و ظلم صهیونیست‌ها در حقِ مردم فلسطین مورد نکوهش قرار دهد.

روحانی این را به خوبی می‌داند که احتمال حضور دوباره‌اش در مقر سازمان ملل تنها 50 درصد است و برای اینکه در آخرین سال عمر دولت یازدهم، اقدام موثری را انجام دهد، روز پنجشنبه درصدد متفاوت جلوه دادن وجنه‌ی خویش خواهد بود اما اگر رئیس جمهور ایران نطق تاریخی از خود برجای نگذارد و در مقابل توهین‌های آمریکا، آل سعود، رژیم صهیونیسم و اتهام‌زنی‌های جیره‌خواران استکبار سکوت نماید، اوج انفعال را در سیاست خارجه به نمایش خواهد گذاشت و این امر به مراتب بدتر از زانو زدن ظریف در مقابل امیر کویت است.

انتهای پیام/ص