به گزارش یزدامـــــروز به نقل از عصرسیاست، محمدرضا عارف رئیس بنیاد امید ایرانیان در راستای فعالیت های انتخاباتی اصلاح طلبان طی سخنانی تاکید کرد: شأن مجلس نبايد استيضاح وزرا باشد بايد شأن مجلس را بالا برد. با اندک توجهی به این سخنان عارف می توان از پروژه همسویی مجلس با دولت مطلع شد پروژه ای که در تاریخ سیاسی کشور جدید نبوده بلکه آن را می توان به راحتی در دوران اصلاحات دید.

 در ادبیات سیاسی مرسوم در کشور ما ایجاد دولت و مجلس همسو با یکدیگر را یکدست شدن حاکمیت نامگذاری می کنند .پدیده ای که چندین بار در تاریخ معاصر سیاسی ما رخ داده است . اما سوال مهم در رابطه با این پدیده این است که در یک نگاه کلی آیا بروز این حالت به مصلحت و منفعت عمومی جامعه است یا خیر؟

دیدگاهی که اعتقاد دارد دولت و مجلس باید همسو گردد، بر این اعتقاد است که این همسویی باعث  می گردد که دولت با فراغ بال بیشتری به دنبال اجرای برنامه های خود باشد .دراین جهت هم در مسیر همسو کردن مجلس دهم با دولت یازدهم تلاش می کند .

در رابطه با این دیدگاه وابهام و ایرادات اساسی وجود دارد .ایراد اول این است که دولت یازدهم خود را دولتی فراجناحی می‌داند و در همین راستا یکی از شعارهای مستمر رئیس جمهور نیز در دو ساله اخیر این بوده است که تلاش می کند از ظرفیت همه نیروهای سیاسی جامعه بدون توجه به گرایش سیاسی آنها در مدیریت های مختلف استفاده نماید. . 

بر اساس این وضعیت در صورتی که دیدگاه ذکر شده در ابتدای یادداشت درست باشد و مردم بخواهند به افرادی رای بدهند که یاریگر دولت باشند تکلیف چیست ؟

ابهام و ایراد دوم در رابطه با دیدگاه مورد بررسی در این یادداشت این است که تجربه نشان داده است همسویی سیاسی دولت و نهاد قانونگذاری حاشیه هایی دارد که ممکن است در نهایت خسارت‌های جبران ناپذیری را بر جامعه تحمیل نماید. براین اساس نباید آرزوی همسویی کامل دولت و مجلس را داشته باشیم .باید به یاد داشته باشیم مجلس در رابطه با دولت نقش و جایگاه نظارتی دارد و بر اساس این جایگاه استقلال سیاسی آن از دولت لازم و ضروری است .

بنظر می رسد مساله ای که در این زمینه حائز اهمیت است این است که ما باید آرزو کنیم با رشد و تعالی سیاسی نیروهای سیاسی جامعه رفتار سیاسی کنش گران سیاسی ما از منافع عمومی تاثیر بگیرد تا منافع خطی و جناحی !دراین شرایط لازم نیست نگران عملکردهای نمایندگان مجلس باشیم .

تنوع و تکثر دیدگاههای سیاسی در قوه مجریه و مقننه یک نعمت بزرگ است .نعمتی که در صورت استفاده صحیح از آن جامعه به سمت توسعه و پیشرفت حرکت خواهد کرد . یک از اصول اساسی کشورداری و حکومت استقلال قوا از یکدیگر و جنبه ضربه گیری و جلوگیری از انحراف و تند روی هریک از قوای داحلی کشور ایست؛ به صورتی که هریک از قوا فارغ از عدم دخالت در حوزه مسئولیت و اختیار قوای دیگر مانع تند روی و جناح گرایی در داخل کشور می شود.

در همین راستا دولت ، مجلس  و قوه قضاییه باید در راستای تحقق منافع ملی به دور از جناح گرایی عمل کرده تا در تحقق این مهم خللی وارد نشود.

یکی از مهمترین نمود همراهی دولت و مجلس و عواقب خطرناک آن را می‌توان در همراهی دولت اصلاحات و مجلس ششم به خوبی مشاهده کرد به صورتی که این همسویی نظام را به پرتگاه تسلیم در برابر استکبار زیر فشار قرار داده بود. اصلاح طلبان با در دست داشتن زمام دولت و مجلس که در رویا سیر می کردند با استفاده از همسویی بین دولت و مجلس قصد داشند با فشار به حاکمیت نظام را زیر فشار قرار داده و زیاده خواهی کنند که با مقاومت رهبر معظم انقلاب شکست خوردند.

اکنون نیز اصلاح طلبان با روی کار آمدن دولت یازدهم و با استناد به اینکه در پیروزی جریان اعتدال ایفای نقش کرده اند قصد دارند تا تجربه مجلس ششمی خود را تکرار کرده و خود را از مرگ سیاسی پس از فتنهه 88 رهایی بخشند و یکبار دیگر منافع ملی را در راستای یکه تازی حزبی خود بسیج کنند.