یزدامروز؛ نه یکی یا دو نمونه بلکه در موارد مکرر در سخنرانی‌های آقای روحانی شاهد بوده‌ایم که وی روشی خاص را برای فرار از واقعیت‌های دولت و ناکارآمدی‌های حاکم بر آن پیشه کرده و آن هم تعریف دشمن فرضی برای دولت است. مثلا در سخنرانی‌های مختلف آقای روحانی نسبت‌هایی به منتقدان دولت داده می‌شود که در بیرون هیچ ما‌به‌ازای واقعی ندارند و اتفاقا برای اولین بار از زبان خود رئیس‌جمهور بیان می‌شوند و خود وی است که سعی می‌کند این سخنان غیرمنطقی را به منتقدان نسبت دهد و سپس به تخطئه آن‌ها می‌پردازد.

به عنوان مثال به مواضع آقای روحانی در همین دو سخنرانی اخیر وی که دو روز پشت سر هم بیان شد، توجه کنید:

روز یکشنبه 8 اسفند 1395، در همایش مجمع ملی سلامت:

نمی‌دانم چرا «برخی» از تعامل با جهان  بدشان می‌آید. تقابل با جهان برای «برخی» نان می‌آورد... «برخی»  فکر می‌کنند هر چه دروازه کشور قفل‌هایش بیشتر باشد امنیت و سلامت آن بیشتر می‌شود... تا جامعه می‌خواهد کمی نشاط داشته باشد می‌گویند اشکال شرعی دارد، مگر مردم فقط باید گریه کنند؟

روز شنبه 7 اسفند 1395، در همایش سراسری مجریان برگزاری انتخابات:

«بعضی‌ها» برای اینکه از دولت انتقاد کنند کل اعتماد عمومی را زیر سوال می‌برند و این خیانت به کشور و نظام است... «برخی‌ها» فکر می‌کنند فقط باید مشت گره کرد و داد زد... «بعضی‌ها» از نو بدشان می‌آید... «بعضی‌ها» چون آمادگی ندارند می گویند رقیبمان نباشد تا ما یکه تاز باشیم.

روحانی حدود یک ماه قبل نیز گفته بود: تا می‌رویم با کشوری مذاکره می‌کنیم یک نفر می‌گوید خود ما بلدیم، هواپیما می‌خریم می‌گویند خودمان بلدیم. «برخی» فکر می‌کنند فعالیت به این معناست که از تجربه دنیا استفاده نکنیم.

همچنین آقای روحانی در نیمه آبان ماه امسال و در مراسم آغاز به کار بیست و دومین نمایشگاه مطبوعات ‏و خبرگزاری‌ها می‌گوید: «برخی» در کشور اصل ششم قانون اساسی و اینکه مردم به عنوان صاحبان کشور هستند و همه چیز از کنار صندوق رأی ساخته می‌شود را فراموش کرده‌اند.

این شکل مناظره با رقیب فرضی در تریبون‌های یک طرفه توسط رئیس‌جمهور در سال‌های قبل نیز وجود داشت؛ به عنوان مثال وی در اردیبهشت ماه سال 93 به مناسبت روز معلم در جمع اساتید و معلمان نمونه کشور می‌گوید: اگر «کسی» از تحریم خوشش می‌آید استدلالش را بگوید... شاهدیم وقتی استادی با یک خارجی حرف می‌زند «عده‌ای» می‌گویند نکند جاسوسی شده است و «بعضی‌ها» انگار سلول‌شان با شک ساخته شده است.

وی همچنین در اواخر دی ماه سال 92 می‌گوید: «یک عده» نمی‌خواهند تحریم برداشته شود و به خاطر منافع‌ شخصی‌شان مخالف هستند شرایط عادی با دنیا داشته باشیم و خودمان را برای ملت فدا کنیم.

آقای روحانی در حالی سعی می‌کند نسبت‌های غیرمنطقی را به منتقدان بدهد و بدین‌گونه آن‌ها را مورد حمله قرار می دهد و مدام از واژه‌های مبهم «عده‌ای»، «برخی‌ها»، «بعضی‌ها» و... استفاده می‌کند که این «عده‌ای» و «برخی‌ها» هیچ مابه‌ازای بیرونی ندارند که اگر داشتند جناب روحانی می‌توانست به طور شفاف و مشخص بگوید دقیقا چه کسانی هستند!

این سبک تخطئه منتقدان توسط حسن روحانی در تربیون‌های یک طرفه در حالی است که انتقادها و سؤوالات رسانه‌ها و منتقدان از رئیس‌جمهور کاملا مشخص و شفاف است. هیچ کدام از منتقدان جدی رئیس‌جمهور تا کنون نگفته‌اند «با جهان تعامل نداشته باشیم» و یا «با شادی مخالفیم» و هیچ کدام از آن‌ها یقینا موافق تحریم‌ نیستند و...

اما سؤوال‌ها و انتقادهای آن‌ها پیرامون وعده لغو بالمره تحریم‌ها و رکود حاکم بر کشور و بیکاری و گرانی و... همچنان پابرجاست. انتقادهای آن‌ها به کاهش رشد علمی کشور، کاهش صادرات غیرنفتی، تقلیل سرمایه خارجی وارد شده به کشور در مقایسه با سال‌های قبل از دولت یازدهم، افزایش چشمگیر اختلاف و شکاف طبقاتی در 3 سال اول دولت یازدهم و زدن رکورد نرخ بیکاری توسط دولت و... همچنان پابرجاست.

نسبت‌هایی که به منتقدان داده می‌شود و جبهه فرضی که رئیس‌جمهور با تصویرسازی از مجموعه‌ای نظریات غیرمنطقی و ابلهانه در مقابل خود ایجاد می‌کند و سپس به حمله به آن‌ها می‌پردازند، ارتباطی با منتقدان او ندارد. بلکه انتقادهای آن‌ها از روحانی به خاطر تعطیل و نیمه تعطیل شدن بسیاری از کارخانه‌ها و واحدهای تولیدی، گرانی دلار و کاهش ارزش پول ملی، 3 برابر شدن هزینه‌های جاری دولت، افزایش نقدینگی، افزایش ضریب جینی و مواردی از این دست است.

منتقدان دولت با تعامل با دنیا مخالف نیستند اما سؤوال آن ها این است که سرنوشت این گفته رئیس‌جمهور که «طبق این توافق همه تحریم‌ها چه مالی، اقتصادی و بانکی در همان روز اجرای توافق لغو خواهد شد.» و «هیچ توافقی امضا نمی‌شود مگر آنکه در همان روز، تمام تحریم‌ها علیه ایران برداشته شود.» چی شد؟!

البته اینکه با وجود این شکل برخورد با منتقدان و تلاش برای بیرون کردن آن‌ها به هر نحو و سبکی، چطور رسانه‌های همراه دولت به خود اجازه می‌دهند در مذمت پوپولیسم بنویسند، جای بسی تعجب است!

حمیدرضا زارع