عصرسیاست؛ مدل جدید قراردادهای نفتی همچنان سوژه داغ محافل کارشناسی و دلسوزان نظام و ملت است. معلوم نیست دولتی که در اجرای برجام آن‌گونه ناشیانه عمل کرد و به رغم آن همه جوسازی و بزرگنمایی و عطش‌آفرینی نتوانست اقدامی قابل توجه در راستای استیفای حقوق ملت و بهبود اوضاع معیشتی و اقتصادی آنها بردارد، با چه انگیزه ای اینگونه شتابان به دنبال نهایی کردن قراردادهای جدید نفتی است؟! فراموش نکرده ایم که روحانی و تیم مذاکره کننده و رسانه های خاص همسو با دولت چگونه از کاه کوه ساختند و از معجزات توافق هسته‌ای و برجام در هنگام نهایی شدن سخن ‌راندند و چه بسیار درهای باغ سبزی که نشان ملت دادند.

اینک اما علیرغم سپری شدن ماه ها از نهایی شدن و اجرای برجام و انجام سراسیمه تعهدات ایران به صورت یکطرفه و بدون اخذ تضمین‌های لازم، هیچ نشانی از بهبود در اوضاع اقتصادی ایران وجود ندارد و اوضاع چنان تاسف‌بار شده که هیچ قدرتی را یارای پنهان‌کردن وضعیت پیش آمده نیست؛ تا بدان حد که حتی رئیس کل بانک مرکزی در سخنانی دور از انتظار دستاورد برجام برای ایران را «تقریبا هیچ» معرفی می‌کند! یعنی دولت یازدهم آن همه امتیاز را از کیسه ملت ارزانی 5+1 کرد تا دستاوردی «تقریبا هیچ» را بر سر سفره نظام و ملت قرار دهد؟!

جای شگفتی و البته تاسف است که دولت به جای اظهار شرمندگی و عذرخواهی از پیشگاه نظام و ملت بابت خبط بزرگی که در ماجرای برجام مرتکب شده است، و به جای عبرت گرفتن از مذاکرات و قراردادهای محرمانه در ماجرای هسته‌ای، این بار همان روند را در موضوع قراردادهای نفتی هم در پیش گرفته است؛ اقدامی که می‌تواند پیامدهایی بسیار تلخ و سنگین را بر کشور تحمیل و ملت را سال‌های سال ناچار از پرداخت هزینه‌های هنگفت کند!

به راستی دولتمردان اگر به کار خود ایمان دارند و آن قراردادها را منطبق با موازین عقلی و قانونی و به صلاح ملت می‌دانند، چرا این‌گونه بر محرمانه بودن آن‌ها اصرار دارند و اجازه نمی‌دهند محتوا و جزئیات قراردادها و مذاکرات در این زمینه به اطلاع عموم مردم برسد؟! چه اشکالی وجود دارد که مردم به عنوان صاحبان اصلی کشور و به تبع، منابع نفتی، در جریان ریز اقدامات دولت قرار گیرند؟ مردم وکارشناسان دلسوز حق دارند که به رویکرد و تصمیم‌های دولت در این زمینه خوش بین نباشند؛ چه این که غوغاسالاری‌های کاذب در زمینه بزرگنمایی برجام و متعاقبا واقعیت شکست‌خورده آن را بعینه مشاهده کرده‌اند.

چرا مجلس شورای اسلامی در این باره رویکردی انقلابی از خود بروز نداده است؟ و چرا رئیس مجلس با لطایف‌الحیلی کوشیده و می‌کوشد تا به هر قیمت ممکن خیال دولت را از نمایندگان منتقد و پیگیر راحت کند؟ به راستی آقای لاریجانی با آن عملکرد تاسف آور در ماجرای تصویب بیست دقیقه‌ای برجام در مجلس، چگونه در ماجرای اخیر قراردادهای نفتی هم همان رویکرد را اگرچه در ظاهری روتوش شده‌تر در پیش گرفته است؟!

تجربه سه سال فعالیت دولت یازدهم و مروری بر عملکرد گذشته برخی متصدیان در دولت فعلی از جمله نقش وزیر کنونی نفت(مهندس زنگنه) در قرارداد فاجعه بار کرسنت، هر صاحب‌نظر دلسوز را به واکنش و حساسیت مضاعف درباره قراردادهایی می‌اندازد که دولتمردان اصرار بر امضا و نهایی کردن آن دارند. در ماجرای برجام، شروط راهبردی رهبری در تایید مشروط برجام مورد کم‌لطفی دولتمردان قرار گرفت و در نتیجه بر سر حقوق ملت آن آمد که همه اطلاع دارند.

در موضوع قراردادهای اخیر نفتی نیز دفتر رهبری، اشکالات متعددی مطرح کرده است که معلوم نیست چگونه و چه میزان از آن‌ها مورد توجه و اصلاح متصدیان ذی‌ربط در دولت قرار گرفته است؛ اما هرچه باشد قرائن و دیدگاه‌های کارشناسان و بسیاری از  نمایندگان مجلس نشان می‌دهد که رفتار دولت و نیز رئیس ‌مجلس در این باره بسیار نگران‌کننده است. در همین قراردادهای نفتی دولتمردان خود به وجود 150 مورد ایراد در آن تصریح کرده‌اند؛ ایرادهایی که اگر نبود نکته‌سنجی و سماجت منتقدان و رسانه‌های دلسوز منافع ملی و به تبع فشار افکار عمومی، کسی متوجه آن‌ نمی‌شد و قراردادها با همین ایرادها نهایی و مصوب می‌شد. بگذریم از این که رئیس کمیسیون انرژی مجلس ایرادهای موجود را نه 150 مورد بلکه 500 مورد برشمرده است! تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!

این‌که علیرغم همه هشدارها، رئیس مجلس شتابی غیرمتعارف و عجیب در ابلاغ الگوهای جدید قراردادهای نفتی داشته است، برای بسیاری از صاحبان اندیشه و تعهد، نگران‌کننده است. پس بیراه نیست اگر بگوییم لاریجانی باید در کنار دولت، پاسخگوی پیامدهای قراردادهای جدید نفتی درپیشگاه تاریخ و ملت ایران باشد.

نویسنده: فائزه شورکی

پایان پیام/م