یزد رسا، «خانه‌ای کنار ابرها» از معدود فیلم اولی های امسال جشنواره است که مخاطب را به اینده ی سازنده اش امیدوار می‌کند. فیلم اولا ایده ی بسیار خوبی دارد. چیزی که در سینمای فقیر از قصه ی ایران خودش یک برگ برنده بزرگ است. همین که سیدجلال دهقانی اشکذری در سینمای دفاع مقدسی که بسیاری از شبه روشنفکران وطنی سال ها ادعای تمام شدنش را داشتن چنین ایده داستانی بکر و جذابی را رو کرده یک نکته قابل تقدیر است.

فیلم اول جلال دهقانی البته مانند بسیاری از آثار امسال جشنواره تله  فیلم است و ساختاری سینمایی ندارد. اما شخصیت ها و داستانی دارد که مخاطب را تا انتها با خود همراه می کند. درست نقطه مقابل اکثر اثار امسال که اساسا قصه شان آغاز نمی شود که بخواهند بیننده ای اشته باشند و تاثیری بگذارند.

امسال سال فیلم های اکثرا خنده دار کارگردانان صاحب نام و فیلم های تلخ و کشدار و بی مخاطب کارگردانان جوان است اما تا اینجا دو س اثر در همان سینمای دفاع مقدسی که ظاهرا تمام شده بود جور تمام تلخی های جشنواره را کشیده اند و کام مخاطبان را شیرین کرده اند. «چ» ابراهیم حاتمی کیا و «شیار۱۴۳» نرگس آبیار مهمترین این فیلم هایند و حالا «خانه ای کنار ابرها» هم فیلمی ست در همان مسیر.

این درست که «خانه ای کنار ابرها» مکلات یک کار اولی را دارد. نسبت به «شیار۱۴۳» قصه لاغرتر و تاثیرگذاری حسی کمتری دارد و می توانست خیلی بهتر از این ها باشد. اما نکته ی اصلی این است که فیلم و فیلم ساز در مسیر درستی اند. دفاع مقدس را می شناسد. سینما را بلدند. سعی نمی کنند پز روشنفکری بدهند و تصویری از شهید برایمان بسازند که مثلا دخترباز بوده یا قبل از شهادت درگیر یک عشق مثلثی بوده و نوار ابی و داریوش گوش می داده و……

در چارچوب های فعلی سینمای ایران این ریسک بزرگی برای یک کارگردان فیلم اولی ست که درهمان اثر نخستش سراغ سال یک فیلم دفاع مقدسی برود. آنهم فیلمی که «ضدجنگ» نیست. مطابق فیلم جناب پوراحمد نمی گوید کسی که به جنگ می رود باید «سنگدل» باشد. نمی گوید خانواده شهدا «مذهبی» نبودند و هزار پز روشنفکری دیگر. و جلال دهقانی چنین ریسکی را کرده است. او در فیلم اولش که اتفاقا این خطر ر کرده است و اتفاقا در روزهای اول اعلام اسامی بخش های مسابقه با حذف فیلمش از لیست فیلم های اول اولین زخم این خطر را هم چشیده است اما اتفاقا سینمای ایران به فیلم سازان جوانی نیاز دارد که باکی از این زخم ها نداشته باشند. نقدها و طعنه های شبه روشنفکران وطنی برایشان اهمیتی نداشته باشد و مسیر درست خود را با اعتقاد طی کنند. کسانی که البته ورای داشتن دغدغه، «سینما» برایشان مهم باشد و تکنیک سینما را بشناسند. دهقانی در فیلم اولش نشان داد که می توان به او امیدوار بود.

فارس